Θα σε «ελέγξω» σημαίνει θα σε «ξεσχίσω»

Κάθε γενικός γραμματέας εσόδων του ΥΠΟΙΚ που σέβεται τον εαυτό του και ενεργεί για την υστεροφημία του (καθότι κέρβερος και αδιάλλακτος με την παρανομία), θεωρεί καθήκον του να ρίξει και μία απειλή εναντίον όσων διαθέτουν χρήματα. Όπως ο σημερινός υπουργός Αλεξιάδης, που όταν ήταν γραμματέας δήλωσε μεγαλοφώνως πως όσοι έχουν 300 χιλ. ευρώ στο λογαριασμό τους «θα ελεγχθούν». Άρα όσοι έχετε αυτό το ποσόν, φροντίστε να μην το αφήσετε στις τράπεζες. Θα μου πείτε: γιατί, τι έχει να φοβηθεί ένας νόμιμος καταθέτης;

Σε αυτή τη χώρα μάλλον ο νόμιμος πρέπει να ανησυχεί. Γιατί ο έλεγχος που εξαγγέλλει ο υπουργός ή ο γραμματέας, για όσους γνωρίζουν είναι στην πραγματικότητα συγκαλυμμένη απειλή. Θα περιγράψω τον τρόπο που γίνονται οι έλεγχοι, και θα προσπαθήσω να είμαι ψύχραιμος. Ο εφοριακός, λοιπόν, ανοίγει τα βιβλία σου. Σε μια σελίδα βρίσκει μουτζουρωμένη την ημερομηνία. Επιβάλλει 600 ευρώ πρόστιμο. Στην επόμενη το καρμπόν δεν πατήθηκε καλά, 500 ευρώ πρόστιμο, στην επόμενη το ΦΠΑ γράφτηκε σε λάθος στήλη και απορρίπτει όλο το ποσόν επιβάλλοντας και τριπλάσιο του ποσού πρόστιμο, στην επόμενη σελίδα έγινε η πρόσθεση σε λάθος στήλη και παρόλο που ο επαγγελματίας δεν έκλεψε, του ρίχνει άλλα 500 ευρώ κ.ο.κ. Όταν αυτό γίνεται σε βιβλία βάθους ετών, που οπωσδήποτε υπάρχουν τέτοιου είδους επουσιώδη λάθη, αλλά οι «κέρβεροι» εφοριακοί χώνουν ασύστολα πρόστιμα, το τελικό αθροιζόμενο ποσό είναι τεράστιο. Μπορεί να βρεθείς κατεστραμμένος χωρίς να φταις. Και αν πέσεις σε διεφθαρμένους εφοριακούς (βλ. εκθέσεις Ρακιντζή), αφού διογκώσουν ασύστολα τα αυθαίρετα νούμερα, αρχίζουν οι εκβιασμοί (εννοείται παρέα με τους ιδιώτες λογιστές σου που υποτίθεται πως σε βοηθούν, αλλά συμμετέχουν στο κόλπο), «θα μου δώσεις τόσα για να σου βεβαιώσω μόνο τόσα και να γλιτώσεις και ένα μέρος».

Αυτά τα γνωρίζουν οι υπουργοί και κλείνουν το μάτι στους φορολογούμενους, τρέξτε γρήγορα να κάνετε περαίωση για να μην ελεγχθείτε. Ο έλεγχος είναι η πιο ανατριχιαστική απειλή στην οικονομική ζωή των επιχειρήσεων, αφού τα κριτήρια επιβολής προστίμων είναι τόσο υποκειμενικά ώστε

Μου έλεγε φίλος Ελληνοαμερικάνος επιχειρηματίας, την πρώτη χρονιά που έγινε επαγγελματίας στις ΗΠΑ, μία ημέρα πρίν την υποβολή δηλώσεων της επιχείρησής του ο λογιστής του έπαθε έμφραγμα και αναγκάστηκε μόνος του να γράψει τα στοιχεία. Έκανε 24 λάθη και η εφορία τον κάλεσε για να τον ενημερώσει. Συνηθισμένος από το σύστημα της χώρας μας, τον έπιασε κρύος ιδρώτας. Ρώτησε πόσο ήταν το πρόστιμο. Η υπάλληλος τον κοίταξε απορρημένα. Ξαναρώτησε έντρομος και πήρε την απάντηση: ΜΗΔΕΝ. «Τα λάθη σας δεν ζημιώνουν την κυβέρνηση των ΗΠΑ, κύριε», του απάντησε, «αλλά την επόμενη φορά φροντίστε να υποβάλετε μέσω λογιστή, γιατί θα σας βάλω 60 δολάρια πρόστιμο». Εννοείται πως στη χώρα μας θα άρπαζε καμιά 20 χιλιάδες ευρώ, καθότι εδώ κυνηγάμε και είμαστε σκληροί με τους φοροφυγάδες. Και ποια είναι η άμυνα του πολίτη απέναντι στην αυθαιρεσία και τους εκβιασμούς της δημόσιας διοίκησης; Τα διοικητικά δικαστήρια. Θα προσπαθήσω να κάνω ακόμη μία περιγραφή με ψυχραιμία.

Εφόσον λοιπόν ζητήσει ο φορολογούμενος να δικαιωθεί από τη Δικαιοσύνη, αμφισβητώντας τα άδικα πρόστιμα και ξεπεράσει αρχικές προϋποθέσεις όπως πληρώνοντας ένα μέρος του εκδικαζόμενου ποσού (κάθε τόσο το αλλάζουν, βγαίνουν διάφορες αποφάσεις αντικρουόμενες αν είναι νόμιμο να προεισπράξεις χρήματα σε εκκρεμή δικαστική διαδικασία, ο κάθε υπουργός διαφοροποιεί το ποσοστό κτλ), τότε αιτείς στο διοικητικό Πρωτοδικείο να εισαχθεί η υπόθεσή σου.

Προσέξτε τι σημαίνει τριτοκοσμική χώρα, μη ευνομούμενη πολιτεία και αδυναμία υπεράσπισης των ατομικών δικαιωμάτων μέσα σε ένα φασιστικό οικονομικό περιβάλλον και μία δικαιοσύνη που έχει καταθέσει τα όπλα. Η ημερομηνία εκδίκασης της υπόθεσής σου είναι τέσσερα χρόνια μετά. Την ημέρα εκδίκασης ο δικηγόρος του δημοσίου (νομικό συμβούλιο) θα ζητήσει αναβολή (πάντα, με τη δικαιολογία πως δεν είχε χρόνο να καταρτίσει φάκελο) και θα γίνει δεκτή. Ορίζεται νέα ημερομηνία σε ένα έτος. Μετά θα περάσει ένα έτος για απόφαση. Εφόσον κερδίσεις, το δημόσιο θα κάνει έφεση (πάντα), και το διοικητικό εφετείο θα οριστεί σε δύο χρόνια. Νέα αναβολή, σε ένα έτος και ακόμη ένα χρόνο για απόφαση. Το δημόσιο θα σε πάει στο ΣΤΕ και θα χρειαστούν άλλα δύο χρόνια, συν ένα έτος η απόφαση. Ας κάνουμε το άθροισμα: 4+1+1+2+1+1+2+1=13 χρόνια. Εντωμεταξύ δεν μπορείς να λάβεις φορολογική ενημερότητα, πληρώνεις τεράστια έξοδα σε παράβολα και δικηγόρους και στερείσαι την οικονομική σου ελευθερία.

Υπό αυτές τις συνθήκες και η πιο γενναία ψυχή κουρελιάζεται, ο πολίτης μαθαίνει πως το κράτος είναι εχθρός του, η δημόσια διοίκηση αποκτά δικτατορικές εξουσίες (αφού την αυθαιρεσία της αδυνατεί να πατάξει η δικαιοσύνη), οι επενδυτές απέχουν και όσοι έχουν οικονομίες τις κρύβουν για να τις σώσουν. Οι οικονομικές θεωρίες του επιχειρείν ακυρώνονται στην ελληνική πραγματικότητα της διεφθαρμένης διοίκησης και της αυτιστικής γραφειοκρατίας. Υπάρχει ένα τεράστιο ποσοστό του πληθυσμού που στερείται οικονομικής παιδείας, αλλά και γνώσης των συνθηκών του επιχειρηματικού περιβάλλοντος. Και είναι φυσικό, δημόσιοι υπάλληλοι που ποτέ δεν ανακατεύτηκαν με τον ιδιωτικό τομέα, να εξεγείρονται ενάντια στη φοροδιαφυγή.

Άκουγα ένα συνταξιούχο στρατιωτικό (πενηντάρης), που αγανακτούσε γιατί οι επιχειρήσεις χρωστούν ένα σωρό δισεκατομμύρια στο δημόσιο. Άντε τώρα να του εξηγήσεις, πως το 70% αυτών των ποσών που δημοσιεύονται είναι πλασματικά, αλλά βεβαιωμένα πρόστιμα συν τόκους που επέβαλε το ελληνικό κράτος. Ο τσομπάνης (είναι αληθινό το παράδειγμα) που έχει 30 πρόβατα και έκοψε πλασματικό τιμολόγιο 100.000 ευρώ για να κλέψει 23.000 ευρώ το ΦΠΑ. Το ποσό του ΦΠΑ πενταπλασιάστηκε ως πρόστιμο, το τιμολόγιο ακυρώθηκε και το διπλάσιο του ποσού του τιμολογίου χρεώθηκε στο ΑΦΜ του. Άρα ο απατεώνας βοσκός πήγε να κλέψει 23.000 και βρέθηκε να χρωστά 300.000 ευρώ. Μετά δεν προσήλθε στη δεκαετία του ΄90 για ρύθμιση, ως ποινή το ποσό διπλασιάστηκε και με 3% μηνιαίως προσαυξήσεις βρέθηκε να χρωστά ένα εκατομμύριο που στο τέλος έφτασε στο αστρονομικό νούμερο των πέντε εκατομμυρίων.

Το Υπουργείο Οικονομικών πάντα με καλή διάθεση προθυμοποιείται να ανακοινώνει τα συνολικά χρέη των πολιτών επαυξημένα με τέτοιους τρόπους, και φυσικά συμπεριλαμβάνει και τις προ 40ετίας οφειλές. Είναι μία μέθοδος που πετυχαίνει επικοινωνιακά σε μεγάλο και άσχετο ακροατήριο αδαών (όπως ο συνταξιούχος στρατιωτικός), γιατί λέει το κράτος και ταυτόχρονα το πολιτικό σύστημα που μας κυβέρνησε και μας κυβερνά: «Δεν φταίμε εμείς που πήραμε τα χρήματά σας και τα κακοδιαχειριστήκαμε, φταίτε εσείς που μας δώσατε λίγα...»

Έτσι, ο υπουργός ή οι γεν. γραμματείς εσόδων γνωρίζουν ότι τα μηνύματα περί ελέγχων γίνονται τοις απολύτου μετρητοίς υπόψιν από τους πολίτες, αλλά όσο διαρκεί η αυταρχικότητα και η τρομοκρατία, το τραπεζικό σύστημα θα στερείται κεφάλαια και οι κρυψώνες, οι θυρίδες, τα χρηματοκιβώτια θα κρατούν εκτός της πραγματικής οικονομίας τεράστια ποσά, που θα μπορούσαν να την ανακάμψουν.