Στις 22 Μαΐου του 1963 δολοφονείται στη Θεσσαλονίκη από τους Σπύρο Γκοτζαμάνη και Μανώλη Εμμανουηλίδη ο βουλευτής της ΕΔΑ Γρηγόρης Λαμπράκης, λίγο μετά την ολοκλήρωση μιας ομιλίας του για την Ειρήνη. Οι δολοφόνοι του –μέλη των παρακρατικών μηχανισμών της εποχής– συνελήφθησαν έπειτα από μία σειρά συμπτώσεων από έναν τροχονόμο που βρέθηκε στο σημείο τυχαία. Ο εισαγγελέας που είχε αναλάβει την υπόθεση, Χρήστος Σαρτζετάκης, ανέδειξε τη δράση του παρακράτους και της συνεργασίας του με τα Σώματα Ασφαλείας, προκαλώντας τη διεθνή κατακραυγή για τις πρακτικές της κυβέρνησης Καραμανλή. Η δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη αποτέλεσε το σημείο καμπής για τις μετέπειτα πολιτικές εξελίξεις στη χώρα.
Στις 21 Ιουλίου του 1965 το αίμα ενός φοιτητή, του Σωτήρη Πέτρουλα, σημάδεψε τη συμβολή των οδών Σταδίου και Λαδά, και μέχρι και σήμερα δεν έχει ξεκαθαριστεί η ακριβής αιτία θανάτου του, καθώς στην οικογένειά του δεν επετράπη η πρόσληψη δικού της ιατροδικαστή που θα έριχνε φως στην υπόθεση. Η επίσημη εκδοχή της δημοκρατίας του ταραγμένου 1965 –κυβέρνηση Νόβα είχαμε τότε– ήταν: Πρόκληση θανάτου από ασφυξία λόγω δακρυγόνου. Η κηδεία του πήρε τη μορφή διαδήλωσης. Έπειτα από δύο χρόνια η χώρα μπήκε στον «γύψο».
18 Σεπτεμβρίου 2013. O Παύλος Φύσσας δέχεται τρεις μαχαιριές, δύο στον θώρακα και μία στον μηρό. Πέφτει νεκρός από το χτύπημα του Χρυσαυγίτη Γιώργου Ρουπακιά. Ο Ρουπακιάς έφτασε στο σημείο, αφότου δέχθηκε τηλεφώνημα από έναν εκ τους συντρόφους του. Σαν άλλος Γκοτζαμάνης του 1963, έτρεξε να μην χάσει τον «στόχο». Μόνο που αυτή τη φορά δεν υπήρξε τρίκυκλο στην υπόθεση, αλλά Ι.Χ. αυτοκίνητο που κινήθηκε ανάποδα σε έναν κεντρικότατο δρόμο μίας από τις εργατογειτονιές γύρω από τον Πειραιά. Εργατογειτονιές, όπως αυτές του Περάματος, του Κερατσινίου και της Νίκαιας, που είχαν καταστεί σε άντρο της δράσης των «Ταγμάτων Εφόδου» τα τελευταία τρία χρόνια.
Ο θάνατος του Φύσσα, αν και ακόμα είναι νωρίς σύμφωνα με τους αναλυτές, γίνεται το σημείο καμπής για να ξεκινήσει μία σειρά θεσμικών διαδικασιών, προκειμένου να ξετυλιχθεί το κουβάρι της δράσης της Χρυσής Αυγής ως εγκληματική οργάνωση τα τελευταία 26 χρόνια. Και πάλι, όπως στη δολοφονία του Λαμπράκη το 1963, τη δικαιοσύνη καλείται να αποδώσει το κράτος της δεξιάς...
Τότε, ο γιος dιοικητή της Χωροφυλακής και εξέχουσα προσωπικότητα της δεξιάς Χρήστος Σαρτζετάκης έριξε φως στην υπόθεση της δολοφονίας του βουλευτή της ΕΔΑ Γρηγόρη Λαμπράκη. Πριν από δύο χρόνια, ένας υπουργός Δημόσιας Τάξης, ο Νίκος Δένδιας, που ανήκει ιδεολογικά στην παραδοσιακή δεξιά, έστειλε προς δικαστική διερεύνηση 34 δικογραφίες που αφορούν μέλη και βουλευτές της νεοναζιστικής οργάνωσης.
Στα χέρια της Δεξιάς δόθηκε η ευκαιρία να απαλλαχτεί η ελληνική κοινωνία από το απόστημα του νεοναζισμού και να «καθαρίσει» από τα ακραία της στοιχεία. Μπόρεσε όμως να το κάνει;
Οι διαστάσεις που πήρε η δολοφονία του 34χρονου μουσικού οφείλονται εν πολλοίς, αν όχι αποκλειστικά, στο ότι είναι ο πρώτος Έλληνας που έπεσε νεκρός από χέρια Έλληνα. Η δολοφονία του 27χρονου μετανάστη από το Πακιστάν τα ξημερώματα της 17ης Ιανουαρίου του ίδιου χρόνου στα Πετράλωνα από δύο Χρυσαυγίτες και άλλα περιστατικά ωμής βίας δεν επέφεραν τις ίδιες αντιδράσεις από την ελληνική κοινωνία. Ίσως επειδή τελικά ο ναζισμός ξεκινά πρώτα από εσένα τον ίδιο και όχι από τους… άλλους. Δεν σε αφορά γιατί νομίζεις πως οι Έλληνες δεν θα αγγίξουν Έλληνες. Όμως ο ναζισμός δεν έχει εθνικότητα, έχει μόνο τυφλό μίσος. Ο ναζισμός δεν φέρνει λύσεις στην αισχρή καθημερινότητα που βιώνεις, φέρνει μόνο αίμα, μπορεί και το δικό σου.
Ευτυχώς, η δεξιά κυβέρνηση δεν έκανε το λάθος να θεωρήσει τη δολοφονία Φύσσα ως μία αντιπαράθεση της θεωρίας των «δύο άκρων» –που σημειωτέον το 2013 έπαιζε πολύ–, μιας και ο Φύσσας ήταν γνωστός για τους αντιφασιστικούς αγώνες του αλλά και την αριστερή του ιδεολογία. Δυστυχώς όμως δεν κατάφερε να αρπάξει την ευκαιρία που της δόθηκε από τα μαλλιά και να απαλλαχτεί από αυτό που δεν κατάφερε να απαλλαχτεί η Ελλάδα εδώ και 50 και πλέον χρόνια.
Τρεις δολοφονίες με κοινό παρονομαστή. Το παρακράτος.
Μία ημέρα πριν από τη συμπλήρωση δύο ετών από τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, ο γενικός γραμματέας της Χρυσής Αυγής Νίκος Μιχαλολιάκος, μόλις τρεις ημέρες πριν από τις εκλογές της 20ής Σεπτέμβρη, δηλώνει με περίσσιο θράσος: «Σε ό,τι αφορά στην πολιτική ευθύνη για τη δολοφονία στο Κερατσίνι, την αναλαμβάνουμε. Αλλά η ποινική ευθύνη... δεν υπάρχει. Αν υπάρχει γιατί δεν υπήρξε με τη δολοφονία του Τεμπονέρα, για τη δολοφονία του Λαμπράκη; Είναι δυνατόν ένα ολόκληρο κόμμα να κατηγορείται γιατί ένας οπαδός, ένας φίλος του κόμματος προέβη σε μία καταδικαστέα πράξη;».
Για την ιστορία, η δίκη της Χρυσής Αυγής θα συνεχιστεί μετά τις εκλογές.
