Ένα από τα ψυχικά γνωρίσματα που καθορίζουν σε μεγάλο βαθμό την πολιτική σκέψη των Ελλήνων είναι η προσωπολατρία: η ατέρμονη αναζήτηση όχι ανθρώπων που θα νομοθετήσουν με βάση το κοινό συμφέρον, ή που θα φροντίσουν να λειτουργήσουν σωστά οι θεσμοί, αλλά ενός ηγέτη που στο πρόσωπό του θα συγκεντρώνονται όλα τα θετικά χαρακτηριστικά, με προεξέχον το χάρισμα του «ανδρισμού».
Ο στιβαρός αυτός «πατέρας», που καταρχάς θα πρέπει να εμπνέει εμπιστοσύνη τόσο στους Έλληνες πολίτες όσο και στις πολιτικές ηγεσίες των άλλων χωρών, θα καθοδηγήσει τον λαό, θα προστατεύσει τα συμφέροντά του και τελικά θα σώσει τη χώρα από τους εχθρούς της, αφού αυτός με την ευφυΐα, τον δυναμισμό, και τον «τσαμπουκά» του θα την βγάλει από τα όποια αδιέξοδα.
Πρόσφατα, το παράδειγμα γνωρίζει μια ενδιαφέρουσα αντιστροφή, καθώς η πλειονότητα των ψηφοφόρων επιδοκιμάζει με την ψήφο της έναν νέο άντρα, που δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση πατρική φιγούρα, αλλά θα μπορούσε να συμβολίζει τον γιο ή τον γαμπρό της οικογένειας.
Μήπως αυτό σημαίνει ότι αλλάζει επίσης η σύσταση της προσωπικής και συλλογικής μας ταυτότητας; Υποδηλώνει άραγε ότι μεταβάλλεται επιτέλους ο τρόπος με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε το συλλογικό μας παρόν και τις κοινές επιδιώξεις για το μέλλον; Σηματοδοτεί μια αλλαγή στη λειτουργία των θεσμών και της εξουσίας, ή στις σχέσεις ανάμεσα στις κοινωνικές ομάδες και τις σχέσεις της χώρας μας με τις άλλες χώρες;
Η προσωπολατρεία είναι ακόμα παρούσα αλλά αυτή τη φορά δεν μας έχει σαγηνεύσει ένας ώριμος, έμπειρος άντρας, αλλά ένας νέος μνηστήρας της εξουσίας, οπλισμένος με το θάρρος και το θράσος της απειρίας του και την προκλητικότητα που διασφαλίζει η άγνοια κινδύνου.
Είναι ένας από εμάς, το «παιδί της διπλανής πόρτας», ο κανακάρης της αγίας ελληνικής οικογένειας με τα μεγάλα όνειρα να κατακτήσει τον κόσμο, να επικρατήσει στους ισχυρούς που βλάπτουν ή αδικούν την πατρίδα του, να φέρει τη μεγάλη ανατροπή. Μπορεί οι γνώσεις του να είναι περιορισμένες, μπορεί να μην έχει σαφές σχέδιο, αλλά έχει το δίκιο με το μέρος του. Κάποια στιγμή το σθένος και η επιμονή του δεν μπορεί παρά να κάμψουν τις αντιστάσεις των «κακών ξένων» και να στρέψουν την κατάσταση υπέρ της Ελλάδας. Δεν αξίζει μια δεύτερη ευκαιρία;
Η αλλαγή σκηνικού είναι δυστυχώς επιφανειακή. Στην ουσία η επιλογή μας είναι ακόμα μία φορά οπισθοδρομική. Ο Αλέξης Τσίπρας διαθέτει ένα αθώο πρόσωπο στο οποίο ο κάθε πολίτης εύκολα προβάλλει ό,τι θέλει, αλλά είναι ένας βαθιά συντηρητικός πολιτικός, με γερασμένη ρητορική, χωρίς μεταρρυθμιστικό όραμα, που φοβάται να ρισκάρει.
Οι Έλληνες ψηφοφόροι θα πρέπει κάποτε να περάσουν στο επόμενο στάδιο. Αντί ν' αναζητούν τον ιδανικό ηγεμόνα, θα πρέπει να στραφούν στον εντοπισμό αξιόλογων πολιτικών σχηματισμών, ικανών να φέρουν εις πέρας το έργο που τους αναθέτουν οι πολίτες. Αυτό που προέχει δεν είναι η ρητορική δεινότητα αλλά οι γνώσεις και ο σχεδιασμός που θα βοηθήσει τη χώρα να βγει από το τέλμα.
Αν και ο κ. Τσίπρας είναι ακόμα στο πρώτο στάδιο της μέσης ηλικίας (η οποία, ας μην ξεχνάμε, ξεκινά γύρω στα τριανταπέντε), η στάση και η συμπεριφορά του θυμίζει μάλλον έναν κουρασμένο Δον Κιχώτη που κάποτε έφυγε από τον Περισσό για να κονταρoχτυπηθεί με νεο-φιλελεύθερους ανεμόμυλους.
13°
