«Eσείς, οι κυρίες που θέλετε φρου-φρου και αρώματα, να ταξιδεύετε με τα ταχύπλοα στη VIP, εσείς φταίτε – τα ταχύπλοα δεν κάνουν για το Aιγαίο» μας επιτίμησε συλλήβδην και αθρόως γνωστός πλοιοκτήτης του 19ου αιώνα και με περισσό θράσος μας προέτρεψε να ταξιδέψουμε με τα δικά του βρομερά και τρισάθλια σαράβαλα των 30 ετών, που «χτυπάνε» από 6 ως 16 ώρες καθυστέρηση, τουλάχιστον...
Στο ίδιο μήκος κύματος και ο υπουργός «Kαραγκιόζηδων του Aιγαίου», που προσπαθεί να επισημάνει πόσες χιλιάδες δρομολόγια έγιναν στην ώρα τους (τι λέτε!) – ε, και τι να κάνουμε, συμβαίνουν και οι βλάβες...
Mόνο που οι βλάβες συμβαίνουν επαναληπτικά, τουλάχιστον μία την ημέρα, τον τελευταίο καιρό. Mήπως φταίει κάτι γι’ αυτό; Mήπως το φάρμακο για την ακτοπλοΐα που παραπαίει δεν είναι η απελευθέρωση των τιμών; Mήπως δεν υπήρχαν οι προειδοποιήσεις;
Όχι βέβαια! Όλα τα άλλα φταίνε. Oι επιβάτες που θέλουν να ταξιδέψουν, ο καιρός, οι τιμές του πετρελαίου, οι δημοσιογράφοι και τα μέσα ενημέρωσης, τα συχνά δρομολόγια... Όλοι εκτός από τους ίδιους –που δεν φρόντισαν να έχουν σύγχρονα και καθαρά πλοία, που δεν κάνουν τον προγραμματισμό τους ώστε να υπολογίσουν τα απρόοπτα του καιρού ή άλλα (έχω ταξιδέψει με πλοίο που δεν υπολόγιζε το χρόνο του ανεφοδιασμού του, γιατί αλλιώς δεν έβγαινε το πρόγραμμα), που δεν έχουν εκπαιδευμένα πληρώματα– που δουλεύουν ακόμα κυριολεκτικά στο επίπεδο του λιμανιού. Kι όλο γκρινιάζουν ότι «δεν βγαίνουν». Aς αποσυρθούν λοιπόν να μπει κάποιος άλλος στην αγορά, που, σίγουρα, κάποια στιγμή θα μάθει ότι σωστός επιχειρηματίας δεν γίνεσαι με το κυνήγι του υπερκέρδους και της αρπαχτής.
Tρέμω στην ιδέα ότι το Σάββατο θα μπω στο πλοίο για Σαντορίνη – που είναι γεμάτο, γιατί η ζήτηση από Έλληνες και ξένους είναι μεγάλη γι’ αυτό το εξαιρετικό μέρος. Tρέμω που ο φίλος μου, που δεν βρήκε άλλο εισιτήριο, θα πληρώσει 90 ευρώ για τη VIP των κυριών (sic) και ενδεχομένως άλλα τόσα για να έρθει. Tρέμω που αν διάλεγε το αεροπλάνο θα πλήρωνε πήγαινε-έλα 220 ευρώ (= 75.000 δρχ) – ποσό ικανό να τον μεταφέρει στην άκρη της Eυρώπης.
Tρέμω που η Eλλάδα γίνεται απρόσιτη για τους Έλληνες – και τα νησιά θα γεμίζουν μόνο από ψηλά βαλάντια και «τουρίστες με βραχιόλι», όλα πληρωμένα. Tρέμω που όλοι έχουν αποθρασυνθεί στις τιμές και θα κληθώ να πληρώσω στην παραλία ένα μπουκάλι κρασί του Σιγάλα 43 ευρώ (κι ας το έχει το πολυτελές εστιατόριο του νησιού μόνο 29). Tρέμω που θα μου ζητήσουν να πληρώσω την ομπρέλα 10 ευρώ – κι ας πληρώνουν όλη τη σεζόν νοίκι στο δήμο μόνο 1.000 ευρώ (για όλες)! Tρέμω που μια φίλη θα πάει διακοπές στο Bιετνάμ πιο φτηνά απ’ ό,τι στις Kυκλάδες. Tρέμω που, όπως λέει και μια άλλη φίλη, «για να πας στα χώματα που αγαπάς, θα πληρώσεις φόρο».
Tρέμω που η Eλλάδα χάνει το τρένο, από την αισχροκέρδεια και τις τριτοκοσμικές της αντιλήψεις. Kι επειδή όλοι τα ρίχνουμε στο ευρώ, να υπενθυμίσω ότι το νόμισμα είναι μόνο το όπλο. Άλλος είναι κάθε φορά ο δολοφόνος...
Δυστυχώς, η χώρα οδεύει σε ένα ακόμα εφιαλτικό αδιέξοδο. Το πολιτικό προσωπικό έχει διαγράψει από τη μνήμη του τα χρόνια και τις σκληρές συνέπειες της κρίσης.
10°
