Μπορεί ήδη να άνοιξε η συζήτηση για το δημογραφικό αλλά στην επόμενη δεκαετία θα μιλάμε κάθε μέρα για αυτό. Και θα αισθανόμαστε έντονα, την απειλή του εθνικού θανάτου μέσα μας.
Το δημογραφικό δεν λύνεται με άρθρα, συνέδρια και ηθικές αναζητήσεις. Λύνεται μόνο με δυναμικές στρατηγικές αποφάσεις
Ο άνθρωπος είναι ίσως το μοναδικό ον στη φύση που έχει πλήρη συνείδηση της θνητότητας. Βέβαια, δύο από τα πιο χαρακτηριστικά δείγματα της οντολογικής ανωριμότητας είναι η έλλειψη κατανόησης της βέβαιης έλευσης του θανάτου και η θεοποίηση –ή και δαιμονοποίηση– του παρελθόντος…
Αναρωτώμενοι, επομένως, αν είμαστε ένα έθνος κοντόφθαλμων καιροσκόπων ή μία κοινωνία έξυπνων ανθρώπων, το βασικότερο κριτήριο μιας έντιμης απάντησης θα ήταν η ενεργητική αντίληψη του θανάτου.
Το δημογραφικόστην Ελλάδα –και στην Ευρώπη!– είναι το πρώτο υπαρξιακό ζήτημα μιας ταυτότητας που διήρκησε για χιλιάδες χρόνια αλλά τείνει να εξαφανιστεί στη διάρκεια ενός αιώνα. Και προφανώς δεν πρόκειται να λυθεί με επιδόματα και κρατική πρόνοια παρωχημένων επικουρικών δράσεων.
Ας θέσουμε όμως πρώτα το ερώτημα: Γιατί θέλουμε να υπάρχουμε ως Έλληνες ή ως Ευρωπαίοι το 2100; Είναι όντως τόσο σημαντικό για την ανθρωπότητα ή απλώς ένα ναρκισσιστικό αποκύημα μιας καλομαθημένης φατρίας της Δύσης που απολαμβάνει το, αντιπαραγωγικό πλέον, πολιτισμικό κληροδότημα των προγόνων της;
Υπάρχει λόγος. Πολιτισμικός και πολιτικός. Απολύτως ανθρώπινος! Για τη δημοκρατία, το κράτος δικαίου, τα ανθρώπινα δικαιώματα. Για να μπορούμε ακόμα να τρώμε τα φαγητά μας, να μιλάμε τη γλώσσα μας, να ακούμε τη μουσική μας, να ζούμε ελεύθερα, να χαιρόμαστε τον «τρόπο ζωής» μας. Τον ελληνικό. Τον ευρωπαϊκό.
Το σίγουρο είναι πως Έλληνες είμαστε επειδή μιλάμε κοινά ελληνικά, κουβαλάμε ένα κοινό παρελθόν και πασχίζουμε για ένα κοινό μέλλον. Ελληνικό! Κι ας μην μοιάζουμε όλοι και τόσο πολύ μεταξύ μας.
Έχουμε ουσιαστικά δύο τρόπους για την ανάκτηση της μελλοντικής μας προοπτικής: πρώτα την παιδεία και μετά την αγορά! Για να φέρουμε νέους πληθυσμούς στην Ελλάδα και να τους κάνουμε Έλληνες σαν κι εμάς. Κι ακόμα καλύτερους ίσως! Γιατί κι εμείς έτσι γίναμε. Το 1830, το 1864, το 1881, το 1912, το ‘13,το ‘22 το 1947, το 1992… Με το μεγάλωμα του κράτους, το ενιαίο εκπαιδευτικό σύστημα και το άνοιγμα της αγοράς σε μετανάστες.
Δεν υπάρχει άλλος τρόπος! Αν δεν ενσωματώσουμε νέους πληθυσμούς στην κοινωνία μας, δεν θα υπάρχει Ελλάδα σε εκατό χρόνια. Πληθυσμοί, όμως, που θα μπουν σε μία πολύ αυστηρή διαδικασία ελληνικής και ευρωπαϊκής εκπαίδευσης. Που θα μιλούν ελληνικά, θα ακολουθούν τους κανόνες της ελληνικής δημοκρατίας, θα πασχίζουν για τα ελληνικά συμφέροντα και θα ζουν «ελληνικά» ως φορείς του «ελληνικού πνεύματος», συνειδητοποιημένοι πολίτες μιας δικής τους χώρας.
Δεν υπάρχει εθελοντική ενσωμάτωση για όσους επιθυμούν να παραμείνουν προσηλωμένοι στις κλειστές «παραδόσεις» τους. Όλοι πρέπει να κληθούν να επιλέξουν ποιον «τρόπο ζωής» επιθυμούν. Και σε ποιον πολιτισμό θέλουν με μετέχουν. Δια της παιδείας και της αγοράς!
Κι ας μπούμε στη διαδικασία της δικής μας επιλογής. Εθνοτήτων, μορφωτικού επιπέδου και ειδικοτήτων που θέλουμε στην Ευρώπη. Φτάνει να δούμε ποια είναι τα βιογραφικά των μεταναστών που δέχεται η Αμερική και ποια των δικών μας… Ας ακολουθήσουμε ένα αντίστροφο μηχανισμό σύγχρονης δημοκρατικής «εκπολιτισμικής αποικιοκρατίας» χωρίς τις σφαγές και τους καταναγκασμούς του παρελθόντος.
Το δημογραφικό δεν λύνεται με άρθρα, συνέδρια και ηθικές αναζητήσεις. Λύνεται μόνο με δυναμικές στρατηγικές αποφάσεις ηγετών που θέλουν και μπορούν να δουν τις δημοκρατίες τους εκατό χρόνια μετά. Πέρα από τους ψηφοφόρους τους και πέρα από το δικό τους σαρκίο…
