Πολύπλευρη με μεγάλο ανθρωπιστικό έργο εμπνευσμένο από τη μητρότητα, η Μαριάννα Βαρδινογιάννη είχε «φωτίσει» σε συνεντεύξεις της προσωπικές στιγμές της ζωής της.
Ακούραστη στο ανθρωπιστικό της έργο για δεκαετίες, η Πρέσβειρα Καλής Θελήσεως της UNESCO Μαριάννα Βαρδινογιάννη, που άφησε την τελευταία της πνοή νωρίτερα σήμερα, στις λίγες και επιλεκτικές συνεντεύξεις της είχε αφηγηθεί προσωπικές και καταλυτικές στιγμές της ζωής της.
Μιλώντας για τη γνωριμία της με τον Βαρδή Βαρδινογιάννη, συνοδοιπόρο στη ζωή και στο μεγάλο φιλανθρωπικό έργο, είχε δηλώσει πως όταν οι δρόμοι τους συναντήθηκαν, εκείνη ήταν ακόμα μαθήτρια και εκείνος, αξιωματικός του Πολεμικού Ναυτικού.
«Από την πρώτη στιγμή νιώσαμε και οι δύο πως ο δρόμος της ζωής μας θα ήταν κοινός» είχε πει χαρακτηριστικά.
«Ξεκινήσαμε την οικογένειά μας σε ένα μικρό διαμέρισμα. Φυσικά τότε δεν μπορούσα να φανταστώ τα όσα θα ακολουθούσαν, που άλλαξαν μεν την εικόνα της ζωής μας, αλλά ποτέ την ουσία της: το μεγάλωμα των πέντε παιδιών μας, και με τους δυο μας πάντα δίπλα τους, η εξορία του Βαρδή στην Αμοργό κατά την περίοδο της δικτατορίας. Αμέτρητες στιγμές όμορφες αλλά και στιγμές δύσκολες, όπως άλλωστε στη ζωή κάθε ανθρώπου. Στιγμές όμως που έκαναν την αγάπη μας ακόμα πιο ουσιαστική κι εμάς δυνατότερους ανθρώπους, μοναδικά δεμένους» είχε δηλώσει σε συνέντευξή της στη δημοσιογράφο Μαρία Λεμονιά, για το newmoney.
Παντρεύτηκαν στις 18 Μαΐου του 1961, με κουμπάρο τον Χρήστο Λαμπράκη, που ο Βαρδής γνώρισε κατά τη στρατιωτική του θητεία. Στις αρχές του γάμου τους η Μαριάννα ήταν υπάλληλος της αμερικανικής πρεσβείας.
Δύο γεγονότα στιγμάτισαν τη ζωή της. Το ένα η εξορία του αγαπημένου της στην Αμοργό από τη χούντα, τέλη του 1967, με την ίδια τη Μαριάννα Βαρδινογιάννη να βρίσκεται μόνη με τρία παιδιά, το τρίτο μόλις σαράντα ημερών.
«Πολύ έντονα θυμάμαι την περίοδο της εξορίας του Βαρδή στην Αμοργό. Τότε είχαμε ήδη αποκτήσει τα τρία μας παιδιά με το τρίτο νεογέννητο στην κούνια. Ένιωθα την καρδιά μου κομμένη στα δύο: ανάμεσα στον άντρα που λάτρευα και στα παιδιά μου που ήταν το κέντρο της ζωής μου. Παίρνοντας ένα καΐκι μέσα στον χειμώνα, πήγα στην Αμοργό με τα δύο μεγαλύτερα παιδιά μας. Μέναμε σε ένα σπίτι χωρίς ηλεκτρικό, πλημμυρισμένοι όμως από την αγάπη και τη συμπαράσταση των κατοίκων της Αμοργού. Δεν θα τους ξεχάσω ποτέ… Κάθε μέρα έβρισκα στο παράθυρό μας πότε ένα μπουκάλι γάλα, πότε δύο αυγά, ένα ζεστό ψωμί… Η αγάπη τους ήταν βάλσαμο στην ψυχή μας» είχε εξομολογηθεί στη δημοσιογράφο Μαρία Λεμονιά.
Κατά την περίοδο της εξορίας του Βαρδή Βαρδινογιάννη στην Αμοργό
Τον Νοέμβριο του 1990, η ζωή της στιγματίστηκε από την απόπειρα δολοφονίας του συζύγου της. Η «17 Νοέμβρη» πραγματοποίησε επίθεση με τρεις ρουκέτες σε βάρος του κι ενώ βρήκαν στόχο το αυτοκίνητο που επέβαινε, ο Βαρδής Βαρδινογιάννης σώθηκε χάρη στην πολύ ισχυρή θωράκισή του.
Με βαθιά πίστη στη γυναίκα, η ιδρύτρια του συλλόγου Φίλων Παιδιών με καρκίνο «ΕΛΠΙΔΑ» είχε μιλήσει για τον ρόλο της μητρότητας και πόσο την κινητοποίησε για το ανθρωπιστικό της έργο.
«Θυμάμαι με αγάπη και νοσταλγία κάθε στιγμή και των πέντε παιδιών μου όταν ήταν μικρά γιατί, πολύ συνειδητά, φρόντισα να είμαι πάντοτε εκεί για εκείνα: “Δώσε στα παιδιά σου φτερά για να πετάξουν και ρίζες για να επιστρέφουν” ήταν η συμβουλή που μου έδωσε η μητέρα μου και την ακολούθησα πολύ πιστά. Η μητρότητα είναι και παραμένει ο σημαντικότερος ρόλος στη ζωή μου, αλλά και η πηγή της έμπνευσής μου για κάθε τι που δημιούργησα και για κάθε τι στο οποίο δεσμεύτηκα για την προστασία και την υγεία των παιδιών. Πιστεύω πως επειδή ήμουν μητέρα, μπόρεσα να καταλάβω, να νιώσω τον πόνο της μάνας που κινδυνεύει να χάσει το παιδί της από καρκίνο. Σε αυτή την αγάπη της κάθε μάνας οφείλει την ύπαρξη της η “ΕΛΠΙΔΑ”» είχε υπογραμμίσει η Μαριάννα Βαρδινογιάννη.
9°
