Ο Γιάννης Νένες δεν έχει μάσκα

Δεν έχω μάσκα.

Έχω μόνο μία βενετσιάνικη, του «Γιατρού της πανώλης», αυτή με τη μακριά μύτη που διατηρούσε την απόσταση ασφαλείας του θεράποντος ιατρού από τον ασθενή, τα χρόνια της θανατηφόρου επιδημίας. Μου αρέσει η απόσταση ασφαλείας. «Κάνε πιό ‘κει, μην πιάσουμε και κορέους» που έλεγαν παλιά. Δεν τρελαίνομαι για τα κοινωνικά, αδικαιολόγητα φιλιά από νευρικότητα στις κοινωνικές συναντήσεις που, έτσι κι αλλιώς, θα κοπούνε τώρα πια. Αγαπάω τους ανθρώπους χωρίς να θέλω να αγγιζόμαστε συνέχεια σαν κοάλα (ε;). Αγαπάω τους φίλους μου, οκ, αλλά τις συναναστροφές μου τις θέλω χωρίς σωματική επαφή.

Φοράω τη μάσκα και βγαίνω στο μπαλκόνι στην Κηφισίας. Σαν τρελό πουλί κοιτάζω την κίνηση.

Έχει ακόμα κίνηση η Κηφισίας. Μία ωραία, χαλαρή ροή αυτοκινήτων και πεζών όλες τις ώρες και, ευτυχώς, δεν θεωρείται «ωραία βόλτα» για ηλικιωμένους. Αυτοί προτιμούν τους πίσω δρόμους, προς την Πανόρμου και τη Σεβαστουπόλεως, εκεί που μπορούν να καθυστερούν το βήμα τους και να χαζεύουν τα γύρω μπαλκόνια. Αλήθεια, αυτό κάνουν. Τσεκάρουν τη ζωή σαν περισκόπια, ψάχνουν να βρουν ιστορίες.

Κάθε πρωί, νωρίς, περνάει πάντα κάτω από το σπίτι ο κλασικός, καλοντυμένος, ώριμος κύριος με τα 5-6 τσιουάουα ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων, κάποια ράτσα που φοβάσαι μην τα πατήσεις. Τα έχω προσέξει, δεν κάνουν πουθενά τσίσα αυτά τα σκυλιά-μπρελόκ, μόνο περπατάνε αλαφιασμένα, δεμένα στην κοινή τους αλυσίδα.

Τα απογεύματα, την ώρα που δύει ο ήλιος και φαίνεται πάντα αυτός ο χαμηλωμένος, αλλόκοτος ροδακινί ουρανός έτοιμος να μας πλακώσει, κατεβαίνει τη λεωφόρο κάποιος γκαζωμένος με ανοιχτά παράθυρα στο αυτοκίνητό του, απ’ όπου ξεχύνεται ουρλιάζοντας ο γνήσιος ελληνικός ήχος -δεν ξέρω τι είναι, κάτι που φοβάσαι μην το πατήσεις, Τερλέγκας, Άντζελα, κάτι τέτοιο.

Αυτές τις ωραίες, ηλιόλουστες μέρες με το ήρεμο βοριαδάκι και τον πεντακάθαρο, από την περιορισμένη πια κίνηση, ουρανό, μπορώ να δω μέχρι πέρα στη θάλασσα, βλέπω και στεριά, την Τροιζήνα; Τη Σαλαμίνα; Το Coffee Island; Νιώθεις ασφαλής όταν μπορείς να δεις τόσο μακριά αλλά όχι τόσο κοντά.

Το λένε και πρεσβυωπία.

Εξασκώ το «Μένουμε Σπίτι», σχεδόν πιστά, τα τελευταία 5 χρόνια. Το λένε χικικομόρι στα ιαπωνικά και είναι μία αγαπημένη επιλογή ακραίας απομόνωσης και αυτοπεριορισμού που την εξασκούν πολλοί νέοι Ιάπωνες, σχεδόν μισό εκατομμύριο, και άλλοι τόσοι μεσήλικες. Είμαι καλά μέσα στο σπίτι. Αναγνωρίζω την απόλυτη ταξινόμηση μέσα στο χάος των πληροφοριών. Αλλάζω θέση στα βιβλία, ανοίγω κούτες από το πατάρι με παιδικά αναγνώσματα - βρήκα παλιά Κλασικά Εικονογραφημένα των 70s, μαζί με τεύχη Empire και Q από τα 90s. Σημειώματα, χαρτάκια, παλιές playlist. Και πιο βαρύ σταφ: παλιές φωτογραφίες που άρχισα να τις ξεχωρίζω, ποιες θα μπούνε στον καταστροφέα σε περίπτωση «αναχώρησης». Πρέπει να τα κοιτάμε και αυτά.

Το λένε και ομάδα υψηλού κινδύνου.

Όμως. Πόσο τέλειο: Η απελευθέρωση από το ρολόι, δίνει τη δυνατότητα να απολαύσεις ξανά παλιούς ξεχασμένους δίσκους, να τους ακούσεις από την αρχή μέχρι το τέλος, να ξαναθυμηθείς αυτό που λένε concept, να ξεκοκαλίσεις στίχους, σημειώσεις, φωτογραφίες στα εξώφυλλα. Να καταλάβεις γιατί σου άρεσε τότε και γιατί το ξανακούς τώρα.

Η απόλαυση της μουσικής στον άπλετο χρόνο και χώρο ταιριάζει ιδανικά με ένα βιβλίο από τα 90s, που άλλαξε τότε τη ζωή μου και τον τρόπο που ακούω μουσική. Ο «Ωκεανός του Ήχου» του David Toop είναι μία περίτεχνη περιήγηση με υπέροχο γράψιμο σε «αιθέριες συνομιλίες, περιβαλλοντικούς ήχους και φανταστικούς κόσμους». Η αναζήτηση της μουσικής έτσι όπως άλλαξε από τότε που ο Brian Eno τής έδωσε τον όρο ambient και τα κομμάτια έγιναν εργαλεία ζωής, ρυθμιστές προσωπικού χώρου (κάτι σαν το «Μένουμε Σπίτι»). Ξαναδιαβάζοντάς το, ακολουθώ βήμα-βήμα κάθε όνομα που αναφέρεται στις σελίδες του, ψάχνω ξανά τους δίσκους με κάθε πληροφορία που διαβάζω, το κάνω μία multimedia-εμπειρία και είναι απολαυστικό. Όταν πρωτοβγήκε, το ‘95, μου το χάρισε ο Bue σε ένα παζάρι βιβλίων. Τώρα, ξανακυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Οξύ, με καινούργια εισαγωγή από τον Σπήλιο Λαμπρόπουλο. Λίγες μέρες πριν τον εγκλεισμό, μου το έστειλε ο Σπήλιος με ένα συγκινητικό χειρόγραφο σημείωμα -και πραγματικά, διαβάζοντάς το ξανά είναι σαν να ανακαλύπτω καινούργια μυστικά της μουσικής. Αξίζει να το διαβάσετε.

Ο Σπήλιος μάλιστα, προτείνει και μία πλούσια playlist στο Spotify για να την ακούει κανείς την ώρα που διαβάζει το “Ocean of Sound”, σχεδόν κατατονική, με ελάχιστα κρουστά, αλλά με πλήρη ενέργεια απογείωσης. Βρείτε την εδώ

Ακριβώς έτσι αξίζει (και μπορεί τώρα) να απολαμβάνει κανείς τις ταινίες. Και όχι τόσο σειρές που είναι μία μονομπλόκ binge φάση των τελευταίων 10 χρόνων. Ο εγκλεισμός είναι ιδανικός για παλιές ταινίες, με ιστορία πίσω τους. Φιλμ που κρύβουν περιπέτειες στην παραγωγή τους, κρυμμένα μυστικά, απείραχτα από τον χρόνο είδωλα, σενάρια που γνώρισαν κακές αντιγραφές τα επόμενα χρόνια και, για τους πιο αφοσιωμένους, υπέροχο ασπρόμαυρο σελιλόιντ α-λα Criterion Collection.

Προχτές είδα το “Darling” του John Schlesinger στην Cosmote, ταινία του ‘65, με Όσκαρ ερμηνείας στην πρωτόβγαλτη τότε Τζούλι Κρίστι, Όσκαρ σεναρίου και Όσκαρ κοστουμιών. Ένα θαυμάσιο πλάσμα με ύφος ρηχής, βαριεστημένης μποέμισας it-girl στα χρόνια του swinging London. Σκηνές από to-know-us-better πάρτι με ερωτικά παιχνίδια και αλλαγές ρόλων, σκληρό πόκερ ερωτικών συντρόφων, η ζωή των νεομοντέρνων, τότε που όλοι άρχιζαν να Βγαίνουν Από Το Σπίτι.

Επίσης, η Άννα Μαρία Χαροκόπου μοιάζει τόσο πολύ με την Τζούλι Κρίστι (ε;).

Με εξαιρετικό timing, λίγες μέρες πριν το «Μένουμε Σπίτι» ξεκίνησε μία καινούργια ελληνική streaming πλατφόρμα από παιδιά που αγαπούν το σινεμά έτσι όπως συμβαίνει σήμερα. Παιδιά με ψυχή μεγαλωμένη στις Νύχτες Πρεμιέρας που μαζεύουν ανεξάρτητες ταινίες που δεν μπορούμε να τις βρούμε εύκολα στις μαζικές λίστες της καλωδιακής. Ταινίες που χάνονται στη διανομή, παίζουν σε μικρά σινεμά για μία εβδομάδα ή και καθόλου, αλλά και άλλες κλασικές αγαπημένων σκηνοθετών. Η συνδρομή στο Cinobo είναι € 7.99 τον μήνα, δίνει τις πρώτες 14 μέρες δωρεάν και μπορείς να ακυρώσεις ανά πάσα στιγμή. Οι 5 πρώτες ταινίες σε ζήτηση τις τελευταίες 5 μέρες ήταν: 

5. Νορβηγία
4. Τετάρτη 04:45
3. Η Τέλεια Ομορφιά
2. Η Επίθεση του Γιγαντιαίου Μουσακά
1. Les amours imaginaires

Αυτή τη στιγμή περιμένω ντελίβερι σούπερμάρκετ, παραγγελία που έγινε πριν μία εβδομάδα. Δεν ξέρω πώς να το διαχειριστώ. Να ανοίξω με γάντια; Κι αν πιάσει με τα χέρια του την κάρτα για το POS, ΠΩΣ την ξαναπιάνω εγώ; Με γάντια ή χωρίς γάντια; Τις σακούλες πώς τις πιάνω; Με ή χωρίς; Τα προϊόντα πώς θα τα βάλω στο ψυγείο; Με γυμνά χέρια; Με γάντια; Ή με άλλα γάντια; Να του ανοίξω με τη βενετσιάνικη μάσκα ή όχι; (όχι). Την πόρτα να την κλείσω με το πόδι ή είναι αγένεια; Τα γάντια καθαρίζουνε με αντισηπτικό τζελ; Ή ματαιοπονώ;

Δεν έχω παραγγείλει πολλά πράγματα. Ντρέπομαι να το κάνω. Η μόνη υπερβολή είναι οι 4 Ίον αμυγδάλου με στέβια. Τόσες είναι το όριο στην online παραγγελία. Κατά τα άλλα, μανιτάρια, φρέσκα κρεμμυδάκια, σκορδάκι, ταχίνι, λεμόνια, τοματοπελτέ Κύκνος, ρύζι, λιγκουίνι και κάτι καθαριστικά που δεν ξέρω τι κάνει το καθένα, παραγγελιά της κυρίας που μου καθαρίζει. Είναι μέρες που επιτέλους θα μαγειρέψω ξανά τις μικρές, ταπεινές συνταγές του πατέρα Δοσιθέου, συγκεντρωμένες σε ένα συγκινητικό βιβλίο καλογερικής μαγειρικής, το «Οψοποιών Μαγγανείαι» που το έχω λίγο σαν Βίβλο πνευματικής μαγειρικής. Δεν έχει υστερικές, πολύπλοκες συνταγές, δεν έχει κρέατα και λίπη και χλίδες και παράξενα υλικά. Έχει μικρές, καθημερινές, χορταστικές συνταγές, εύκολες, γεμάτες αγάπη. Μου αρέσει να τις εκτελώ με τη χαρά του μαγειρέματος και όχι της φωτογραφίας του πιάτου.

Πολύ ωραία σειρά στο Cosmote History: Η Κουζίνα του Θεού. Να το δείτε, θα γαληνέψει η ψυχή σας.

Πολύ καλό για meditation, ειδικά για τους ψυχαναγκαστικούς, είναι το bloc coloring. Γεμίζεις με χρώμα μικρές, σχεδιασμένες με μαύρο περίγραμμα επιφάνειες, πυκνά, πολλά, περίπλοκα σχέδια. Είναι ένα απίστευτο ζεν και ταιριάζει τέλεια με μουσικό χαλί (βάλε Athens Voice Radio 102.5). Αυτά τα doodles σχέδια είναι στα απαραίτητα εφόδια για εγκλεισμό, κυκλοφορούν πολλά βιβλία «ιαπωνικής προσήλωσης» με κάθε είδους πολύπλοκα σχέδια εικονογράφων όπως του Roald Dahl ή αυτό, με φελινικές φιγούρες σύγχρονων Αμερικάνων καταναλωτών μέσα στα μεγάλα σούπερ μάρκετ. Η σέχτα των Walmart.

Θεέ μου, ΕΒΗΞΑ!

Ξερός βήχας. Κοφτός. Αντρίκιος. Αλλά βήχας.

Έχω εφοδιαστεί με φυτικό σιρόπι για ξηρό ΚΑΙ παραγωγικό βήχα και αντιπυρετικό «για κάθε ενδεχόμενο». Επίσης έχω αρκετά Stilnox για να με βγάλουν μέχρι τον Μάιο, μερικά Λέξο -ποτέ δεν ξέρεις- και πιεσόμετρο που μπαίνει πρωί, μεσημέρι, βράδυ. Τηλεφωνιόμαστε με άλλους χοντρούς και λέμε πόση πίεση έχει ο καθένας και αναρωτιόμαστε τι μας σύγχυσε.

Αυτές τις μέρες, είναι εντυπωσιακό πόσα τηλεφωνήματα ΔΕΝ γίνονται αλλά πόσα μηνύματα στέλνονται, κυρίως τις μικρές νυχτερινές ώρες. Βαράνε ασταμάτητα τα κουδουνάκια και τα μπλιπς, βιντεάκια με μπαμπάδες και μωρά την 4η μέρα του «Μένουμε Σπίτι», οδηγίες για να πλένουμε τα χέρια μας, πανικοβάλ ειδήσεις και σενάρια συνωμοσίας. Όσο πιο βράδυ, τόσο πιο πολλά. Καθισμένοι στους καναπέδες ανακαλύψαμε ξανά την επικοινωνία μέσω social media, όχι σαν παγωμένο, αδιάφορο διάβασμα του timeline αλλά με τη χαρά του να μοιραστείς κάτι που σε έκανε να γελάσεις με κάποιον που αγαπάς -επειδή γελάτε με τα ίδια πράγματα. Ξέρω. Είναι λίγο παιδικό, λίγο βασανιστικό αλλά θα κοπάσει πιστεύω. Προς το παρόν θέλουμε να νοιώσουμε ότι κάποιος εκεί έξω, θα πάρει το μήνυμα.

Επίσης, όποτε θέλω μπορώ και να γυμναστώ.