Διάσημη κριτικός οίνου αποθεώνει στους FT τα ελληνικά κρασιά και εξηγεί τι είναι αυτό που τα κάνει ξεχωριστά.
«Η πιο πετυχημένη μας γευσιγνωσία έγινε με τα ελληνικά κρασιά». Η Τζάνσις Ρόμπινσον, Βρετανίδα κριτικός οίνου, αποθεώνει με άρθρο της την ελληνική παραγωγή. Όπως είπε, από το 2013 έχει διοργανώσει πολλές βραδιές με γνωστά κρασιά από Ιταλία, Γαλλία και Γερμανία, ωστόσο τη μεγαλύτερη επιτυχία είχαν εκείνες, όπου ο ελληνικός οίνος πρωταγωνιστούσε στο τραπέζι.
Στο άρθρο της επισημαίνει ότι η ανταπόκριση του κόσμου ήταν τεράστια. «Οι άνθρωποι έκαναν ουρές στη βροχή για πάνω από μισή ώρα, ενώ ένας καημένος ήρθε στο Λονδίνο από το Νιουκάστλ ειδικά για εμάς. Έφθασε μόλις ένα τέταρτο πριν από το τέλος της εκδήλωσης» εξήγησε η Ρόμπινσον.
«Προσωπικά αφού δοκίμασα κατάλαβα τον λόγο που έγινε τόση φασαρία για αυτή μας την εκδήλωση. Το μόνο μυστήριο παραμένει γιατί δεν είναι εύκολο να βρεις τα ελληνικά κρασιά στα ράφια σούπερ μάρκετ του εξωτερικού. Η επιλογή των κρασιών που δοκιμάσαμε, είχαν έξυπνες ετικέτες και εύκολες στην προφορά για τους αγγλόφωνους» πρόσθεσε.
Στο κείμενό της τόνισε επίσης πως στο Ηνωμένο Βασίλειο παρατηρείται μεγάλη διστακτικότητα όσον αφορά στην προσέγγιση νέων ποικιλιών, ονομάτων, περιοχών παραγωγής οίνου και παραγωγών. «Φαίνεται ότι ελάχιστοι εισαγωγείς, κυρίως ειδικοί στα κρασιά, επιλέγουν τα ελληνικά» υποστήριξε.
Τι τα κάνει ξεχωριστά
Σύμφωνα με την ίδια, η πολυμορφία του ελληνικού τοπίου εξηγεί γιατί τα ελληνικά κρασιά διαθέτουν εξαιρετικά ευδιάκριτα χαρακτηριστικά. «Η δοκιμή περιελάμβανε 42 διαφορετικές ποικιλίες» έγραψε η Ρόμπινσον και παρατήρησε ότι παρά το υψόμετρο, «η χώρα διακρίνεται για τα λευκά της κρασιά».
«Αμπελώνες στην Μαντίνεια της κεντρικής Πελοποννήσου βρίσκονται στα 700 μέτρα υψόμετρο πάνω από το Αιγαίο και απολαμβάνουν δροσερές νύχτες που συντηρούν το διαλεχτό άρωμα του Μοσχοφίλερου αναζωογονητικό. Αρκετά άλλα ελληνικά κρασιά οφείλουν το ανανεωτικό τους άρωμα και γεύση στα θαλασσινά αεράκια… Κάποια κρασιά, όπως το κόκκινο Μαυροκουντουρά και το λευκό κρητικό Μελισσάκι ήταν άγνωστα ακόμη σε μένα» παραδέχτηκε.
Και πρόσθεσε: «Η Ρομπόλα είναι ένα λευκό κρασί με χαρακτηριστική γεύση από την Κεφαλονιά, που φέρνει, πιθανώς, στο μυαλό μνήμες της ταινίας το Μαντολίνο του Λοχαγού Κορέλι. Το Χυδηριώτικο από τη Λέσβο θεωρείται μοναδικό, θυμίζοντας σε όλους ότι υπάρχουν κι άλλες πτυχές του νησιού εκτός από τα τραγικά συνωστισμένα καμπ προσφύγων. Το Μοσχάτο και το εξωτικό Φωκιανό είναι ιδιαίτερα γλυκά κρασιά από τη Σάμο. Η Κρήτη έχει εξελιχθεί σε πηγή ντόπιων, ιδιαίτερα χαρακτηριστικών ποικιλιών με παραγωγούς όπως ο Δουλουφάκης και ο Λυραράκης να παράγουν σε ορεινές περιοχές Βιδιανό, Βηλάνα, Πλυτό και Δαφνί».
Οι αμπελώνες της Σαντορίνης
Η κριτικός οίνου δεν παρέλειψε να τονίσει επίσης πως «τα ελληνικά κόκκινα κρασιά έχουν βελτιωθεί σε πολύ μεγάλο βαθμό» ενώ χαρακτηρίζει το «φαντασμαγορικά ηφαιστειογενές» νησί της Σαντορίνης ως τον πιο σημαντικό τόπο παραγωγής κρασιών στην ελληνική επικράτεια. Η ίδια ξεχωρίζει «το αριστοκρατικό Ασύρτικο, το Αηδάνι και το Αθήρι» ενώ υπογραμμίζει ότι στο νησί υπάρχουν αμπέλια που λέγεται ότι είναι από 100 έως και 200 ετών.
Υποθέτω ότι μια στο τόσο πρέπει και οι αρμόδιες διωκτικές αρχές να προσποιούνται αποτελεσματικότητα ώστε να μπορούν να συνεχίζουν να είναι αναποτελεσματικές χωρίς άγχος
