Η χρήση του κράνους είναι υποχρεωτική; Έτσι λέει ο νόμος. Το ελληνικό δαιμόνιο όμως έχει ανακαλύψει τρόπους για κράνη-φέσια, με φαντασία και...
Η χρήση του κράνους είναι υποχρεωτική; Έτσι λέει ο νόμος. Το ελληνικό δαιμόνιο όμως έχει ανακαλύψει τρόπους για κράνη-φέσια, με φαντασία και κουτοπονηριά... Η ασφάλεια στην περίπτωση αυτή πάει περίπατο, ενώ η κλήση στις περισσότερες περιπτώσεις γίνεται το απαραίτητο «αξεσουάρ» της μηχανής. Ας ξεχωρίσουμε τις «φυλές» των κρανοφόρων μοτοσικλετιστών, που κινούνται ανάμεσα στους συνεπείς από τη μια και τους άλλους από την άλλη, που θεωρούν το κράνος βαρύτατη προσβολή στη μηχανόβια αξιοπρέπειά τους. Μια βόλτα στους δρόμους της πόλης επιβεβαιώνει πως η εφαρμογή του νόμου –του όποιου νόμου- στην οδική συμπεριφορά είναι μια εξαιρετικά δύσκολη υπόθεση.
Μια δημοφιλής προσαρμογή στους υποχρεωτικούς κανονισμούς. Το κράνος περασμένο στο χέρι, για να μη χαλάσει το μαλλί ή για να απολαμβάνει ο οδηγός το αγέρι… Όταν τον σταματήσει τροχονόμος, έχει έτοιμη τη δικαιολογία: «Μα έχω κράνος, κύριε τροχονόμε, να, τώρα το βάζω». Η κατάληξη; Παίρνει την κλήση, φοράει το κράνος και λίγο παρακάτω το βγάζει. Αν κατά τύχη τον σταματήσει ξανά η τροχαία, έχει αδιάσειστο ντοκουμέντο, την κλήση, για να αποφύγει τα χειρότερα.
Τηρώντας το γράμμα του νόμου, ορισμένοι εραστές της μοτοσικλέτας φορούν ένα πλαστικό προστατευτικό κράνος – αυτά της ΔΕΗ ή τα άλλα που φορούν στα εργοτάξια. Το κράνος αυτό δεν έχει καμία σχέση με την ασφάλεια του αναβάτη, σε μεγάλες ταχύτητες μπορεί να το πάρει και ο αέρας, αν δεν έχει κουμπωθεί το λουρί. Το κράνος-μαϊμού δεν σώζει ζωές, ωστόσο μπορεί να αποτελέσει ισχυρό επιχείρημα ενώπιον του τροχονόμου για να μην κοπεί η κλήση. Συνήθως είναι και χρωματιστό, κίτρινo ή πορτοκαλί, προσδίδοντας στην αυθαιρεσία μια εξωτική πινελιά.
Ως γνωστόν, τα κράνη για τους μοτοσiκλετιστές έχουν ημερομηνία λήξης, απαραίτητη προϋπόθεση για την ασφάλεια του αναβάτη. Ωστόσο, ορισμένοι «εραστές» του δίτροχου κυκλοφορούν με κράνη έτοιμα να διαλυθούν από την πολυκαιρία – υπολείμματα του «ψυχρού πολέμου». Αυτό δεν πτοεί τους κατόχους προϊστορικών κατασκευών να θεωρούν ότι έχουν το κεφάλι τους ήσυχο.
Μια συνήθεια αντάξια της παράδοσης των αρχαίων ημών προγόνων. Πρόκειται για εκείνους τους οδηγούς μηχανής, που φορούν μεν το κράνος, αλλά όχι κανονικά. Το βάζουν πάνω στο κεφάλι τους, αφήνοντας το πρόσωπο και τα αυτιά ελεύθερα. Η πατέντα αυτή έχει το πλεονέκτημα, αν πέσει ο εν λόγω μηχανόβιος σε μπλόκο τροχαίας, με μια κίνηση -τσακ!- το κατεβάζει και ούτε γάτα ούτε ζημιά. Μόλις περάσει ο κίνδυνος, επανέρχεται το κράνος στη θέση που συνήθιζαν οι 300 του Λεωνίδα, πριν ριχτούν στη μάχη…
Μπορεί να χαλάει λίγο η αισθητική, μπορεί σε κάποιες ταχύτητες να παλαντζάρει το μηχανάκι, αλλά το κρέμασμα του κράνους, συνήθως στο δεξί καθρεφτάκι, αποτελεί μια ξεκούραστη πατέντα να μην το φοράς στο μπράτσο ή –ακόμα χειρότερα– να το φοράς στο κεφάλι. Αυτό βέβαια έχει σαν συνέπεια να μην έχεις ορατότητα από το καθρεφτάκι, αλλά ας προσέχει ο πίσω στο κάτω-κάτω.
Κράνος «ένα για δύο»
Είναι η κλασική περίπτωση του οδηγού μοτοσικλέτας, που έχει συνεπιβάτη αλλά μόνο ένα κράνος. Μεγάλο το δίλημμα στην περίπτωση αυτή. Εδώ διακρίνουμε δύο κατηγορίες: Στην πρώτη ανήκουν οι ευγενικοί οδηγοί, που παραχωρούν το κράνος τους στον/στη συνεπιβάτη/τιδα, ώστε σε περίπτωση ατυχήματος να γκρεμοτσακιστεί αυτός. Στη δεύτερη, οι οδηγοί φορούν το κράνος οι ίδιοι, αφήνοντας τον συνοδό στο πίσω μέρος της σέλας εκτεθειμένο σε πιθανή πτώση. Και αμελείς και γάιδαροι…
Φαινόμενο που εκδηλώνεται συνήθως σε μικρές αποστάσεις. Έχεις βαλιτσάκι, έχεις μέσα το κράνος, αλλά βαριέσαι να το φορέσεις γιατί «να, πετάγομαι εδώ κοντά». Σε σταματάει ο τροχονόμος, λες «πήγαινα εδώ παραδίπλα», κατεβαίνεις, ξεκλειδώνεις το βαλιτσάκι, βγάζεις το κράνος ως αποδεικτικό στοιχείο κατοχής - και μετά το ξαναβάζεις, μαζί με την κλήση.
17°
