Η επικελευστής Μαρία Κόντη, στον Μόλυβο της Λέσβου, είναι η κυβερνήτης του «ιστορικού» σκάφους του Λιμενικού Σώματος ΠΛΣ 602, με το οποίο ο μακαρίτης υποπλοίαρχος Κυριάκος Παπαδόπουλος είχε σώσει χιλιάδες ζωές κατά τη διάρκεια της προσφυγικής κρίσης. Είναι η μόνη γυναίκα κυβερνήτης σκάφους στα ανατολικά σύνορα της Ελλάδας.
Σήμερα, 8 Μαρτίου, υποδέχτηκε μίαν ακόμα ανατολή ηλίου. Έπειτα από 24ωρη βάρδια στη θάλασσα. Με τη ματιά της καρφωμένη στα βόρεια, στις ακτές του Μπεχράμ Καλέ στην Τουρκία, αλλά και στα ανατολικά, στις ακτές του Κουτσούκουγιου του Αδραμμυτινού Κόλπου. Εκεί απ’ όπου ξεκινούν οι βάρκες με τους φυγάδες των πολέμων της Ανατολής και της φτώχειας.
Σαν τη ρωτήσεις τι είναι για αυτήν η μέρα που ξημέρωσε, η Παγκόμια Ημέρα της Γυναίκας, χαμογελά. «Σήμερα είναι;» απαντά. Χωρίς να απομακρύνει ούτε στιγμή το νου, την καρδιά και τη ματιά της από το καθήκον. Αυτό της σωτηρίας κάθε ανθρώπου που κινδυνεύει. Αυτή είναι η δουλειά της.
«Έκανα πραγματικότητα το όνειρό μου»
Τρία χρόνια τώρα, πρώτα στο ΠΛΣ 610 και τώρα στο ΠΛΣ 602 με τη βαριά ιστορία, η δουλειά της είναι να σώζει ανθρώπους. Απόφοιτος της Ακαδημίας Εμπορικού Ναυτικού της Πρέβεζας, έμαθε για τις θέσεις στο Λιμενικό Σώμα ένα πρωί, ταξιδεύοντας, 24 χρονών κοριτσάκι, με ένα γκαζάδικο στη βόρεια Ρωσία! Επέστρεψε, έκανε τα χαρτιά της και βρέθηκε στο Λιμενικό Σώμα.
Η Μαρία Κόντη είναι η μόνη γυναίκα ανάμεσα σε άλλους 11 άνδρες, πλήρωμα στο σκάφος. «Έκανα πραγματικότητα το όνειρό μου. Αυτό ήθελα. Να υπηρετήσω στο Λιμενικό Σώμα. Σε ένα σκάφος του» αναφέρει.
«Τοποθετήθηκα στον Μόλυβο όταν η κρίση κορυφωνόταν και εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι περνούσαν κάθε μέρα στο νησί. Κι η δουλειά μου ήταν να σώζω ζωές. Αυτό θέλω, αυτό κάνω. Σώζω ζωές… Δεν υπάρχει πιο σημαντικό πράγμα από αυτό» εξηγεί.
«Είδα τον θάνατο στα μάτια του»
Η Μαρία Κόντη έχει βρεθεί αντιμέτωπη και με πολύνεκρα ναυάγια -σκληρές εικόνες που δεν μπορεί να ξεχάσει.
«Με σημάδεψε το ναυάγιο της 24ης Απριλίου του 2018. Δεν μάθαμε ποτέ πόσοι πνίγηκαν και πόσοι σώθηκαν. Επιχειρούσαμε εμείς, επιχειρούσαν και οι Τούρκοι. Μαζεύαμε εμείς, μάζευαν κι αυτοί στα νερά τους. Εμείς ανεβάσαμε στο σκάφος μας εννιά νεκρούς. Και τρεις ζωντανές γυναίκες. Θυμάμαι, όταν τράβηξα τον πρώτο νεκρό εκείνου του ναυαγίου και είδα τα ανοιχτά του μάτια. Είδα τον θάνατο στα μάτια του. Το αίσθημα του θανάτου. Δεν θα το ξεχάσω ποτέ» τονίζει.
«Αλλά αυτό δεν μπορείς εκείνη την ώρα να το σκεφτείς. Το σκέφτεσαι μετά. Οι νεκροί σε σημαδεύουν. Οι ζωντανοί σε κάνουν να χαίρεσαι μοναχά την ώρα που τους σώζεις. Εκείνη την ώρα που λες "να σώσω ακόμα έναν, άλλον έναν, άλλον έναν". Να προλάβω, κι άλλος ζωντανός, άλλον έναν ζωντανό". Τους ζωντανούς, όμως, τους ξεχνάς. Τους νεκρούς τους θυμάσαι μια ζωή. Είναι οι μάχες που έχασες…» συμπληρώνει.
Στην ερώτηση για το πόσους ανθρώπους έχει απομακρύνει με ασφάλεια από τη θάλασσα την τελευταία τριετία, δεν μπορεί να δώσει απάντηση.
«Άμα πολεμάς, πολεμάς»
Κάποια στιγμή θέλει να παντρευτεί, να κάνει οικογένεια. Αν και οι άνδρες συνάδελφοί της είναι η οικογένειά της. Άψογοι στη συνεργασία όλοι τους μαζί της, τη δέχτηκαν ως κυβερνήτη από την πρώτη στιγμή. «Τι πάει να πει πιτσιρίκα και γυναίκα. Άμα πολεμάς, πολεμάς, και κάθε τι το κερδίζεις με αυτό που είσαι και αυτό που κάνεις» ξεκαθαρίζει.
Ο ήλιος άρχισε να σηκώνεται πάνω από τα βουνά της Μικρασίας. Όλα καλά πήγαν. Η Μαρία Κόντη δεν είχε περιστατικό, δεν είχε διασώσεις, δεν είχε ναυάγια, δεν είχε νεκρούς.
Η μόνη γυναίκα κυβερνήτης σκάφους του Λιμενικού Σώματος στα ανατολικά σύνορα της χώρας. Κάνει τον σταυρό της και βάζει πλώρη για το λιμάνι του Μολύβου.
«ΠΛΣ 602, ΠΛΣ 602 επιστρέφω…» ανακοινώνει στον ασύρματο. Σήμερα, 8 Μαρτίου, παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας, στα ελληνικά σύνορα...
7°
