Με αφορμή τη σημερινή επέτειο των πέντε χρόνων από την δολοφονία του Παύλου Φύσσα (18/9/2013) στο Κερατσίνι από την Χρυσή Αυγή, η υπουργός Πολιτισμού Μυρσίνη Ζορμπά τονίζει σε μήνυμα της για τον Killah P, όπως ήταν το ψευδώνυμο του αντιφασίστα μουσικού:
«Οι δολοφονίες του Γρηγορόπουλου και του Τζουλιάνι, η κρίση, ο ρατσισμός απέναντι σε πρόσφυγες και μετανάστες, η κρατική βία, το όραμα ενός δικαιότερου κόσμου ήταν οι κύριες θεματικές των τραγουδιών του. Ο Killah P. ήθελε να τελειώνει με το παρελθόν, το «ήθος του οποίου είχε αυτοκτονήσει», για χάρη ενός ομορφότερου αύριο. Με την τέχνη του έφερε στο προσκήνιο το «ακατέργαστο», απαράμιλλα όμως ζωντανό, υλικό της καθημερινής κουλτούρας».
Στην δήλωση της η υπουργός Πολιτισμού καταλήγει ότι ο «ο Παύλος Φύσσας δολοφονήθηκε επειδή αρνήθηκε να φοβηθεί ενόσω βρισκόταν στη “γειτονιά” του. Είχε μια άλλη αντίληψη για τη λαϊκή γειτονιά της εργασίας και της σχόλης, των ονείρων και των τραγουδιών, της παρέας, της αξιοπρέπειας, των αγώνων. Οι γειτονιές του Killah P. είναι οι συμμετοχικοί χώροι όπου ανθίζουν οι νεανικές κουλτούρες, οι αντιστάσεις απέναντι στον φασισμό και η ελπίδα για ένα καλύτερο κόσμο. Από αυτόν τον χώρο θα έρθει η ιστορική δικαίωση του Παύλου Φύσσα».
Ακολουθεί το πλήρες κείμενο της δήλωσης της υπουργού Πολιτισμού και Αθλητισμού Μυρσίνης Ζορμπά:
Ο Παύλος Φύσσας ήταν ενεργό μέλος της ανεξάρτητης μουσικής σκηνής από τα τέλη της δεκαετίας του 1990, όταν ακόμη δούλευε στην ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη στο Πέραμα. Εκφράστηκε μέσα από τη χιπ χοπ και το low bap, τα μουσικά είδη που άνθιζαν στην περιοχή, μακριά από δισκογραφικές εταιρείες και εμπορικά δίκτυα. Γι’ αυτόν η μουσική παραγόταν από τον κόσμο και για χάρη του. Συναυλίες χωρίς εισιτήριο, στις πλατείες και τις γειτονιές, που απηχούσαν τις ανησυχίες των νέων της γενιάς του, τις δυσκολίες της καθημερινής βιοπάλης, την αναμέτρηση με το φίδι του φασισμού που είχε αρχίσει να ζώνει τις λαϊκές γειτονιές. Οι δολοφονίες του Γρηγορόπουλου και του Τζουλιάνι, η κρίση, ο ρατσισμός απέναντι σε πρόσφυγες και μετανάστες, η κρατική βία, το όραμα ενός δικαιότερου κόσμου ήταν οι κύριες θεματικές των τραγουδιών του. Ο Killah P. ήθελε να τελειώνει με το παρελθόν, το «ήθος του οποίου είχε αυτοκτονήσει», για χάρη ενός ομορφότερου αύριο. Με την τέχνη του έφερε στο προσκήνιο το «ακατέργαστο», απαράμιλλα όμως ζωντανό, υλικό της καθημερινής κουλτούρας. Αναπαράστησε τις νέες πρακτικές και τις αντιφάσεις που γέννησε η εποχή της κρίσης. Το σύστημα κατηγόρησε το έργο του για χυδαιότητα. Ο ίδιος έλεγε πως το έργο του ήταν «αυστηρώς ακατάλληλο για ανήλικους, φιλότεχνους και για φιλόφιλους». Ήταν κατάλληλο για ανθρώπους με σάρκα και οστά, με προβλήματα και όνειρα, που γύρευαν, όπως κι αυτός, μια ανάσα ελπίδας. Ήταν κομμάτι της λαϊκής κουλτούρας, των ανθρώπων που αναμετριούνται με τους πραγματικούς όρους της κοινωνικής μας ύπαρξης, του φαντασιακού που τροφοδοτεί τις καθημερινές μας πολιτισμικές αναπαραστάσεις.
Αυτό ήταν που έκανε τον Παύλο Φύσσα επικίνδυνο για την Χρυσή Αυγή. Η τέχνη του προκαλούσε δυσανεξία με τον ίδιο τρόπο που προκαλεί δυσανεξία η ελευθερία της έκφρασης. Ήταν η έμπρακτη αμφισβήτηση του δόγματος ότι δεν υπάρχει άλλος τρόπος να ζεις. Η Χρυσή Αυγή αποφάσισε να τον αφανίσει, για να αφανίσει την πολιτισμική πρακτική του, την απήχηση της μουσικής γλώσσας του Killah P. στα νέα παιδιά που δεν θέλουν να τους λένε τι και πώς θα κάνουν. Ο Παύλος Φύσσας δολοφονήθηκε επειδή αρνήθηκε να φοβηθεί ενόσω βρισκόταν στη «γειτονιά» του. Είχε μια άλλη αντίληψη για τη λαϊκή γειτονιά της εργασίας και της σχόλης, των ονείρων και των τραγουδιών, της παρέας, της αξιοπρέπειας, των αγώνων. Οι γειτονιές του Killah P. είναι οι συμμετοχικοί χώροι όπου ανθίζουν οι νεανικές κουλτούρες, οι αντιστάσεις απέναντι στον φασισμό και η ελπίδα για ένα καλύτερο κόσμο. Από αυτόν τον χώρο θα έρθει η ιστορική δικαίωση του Παύλου Φύσσα.
12°
