Οίκος ανοχής: Συνέντευξη με μια εργαζόμενη σε οίκο ανοχής
Κάθε φορά που συναντώ σπίτι με το χαρακτηριστικό κόκκινο φωτάκι, με θλίβει. Τα ντουβάρια φιλοξενούν ταλαιπωρημένα κορμιά, που κι αυτά με τη σειρά τους δανείζονται για τη στιγμιαία ηδονή κάποιου. Αντίτιμο, μερικά χαρτονομίσματα.
Ένα βράδυ μπήκα σε ένα τέτοιο σπίτι. Ήθελα να έχω εικόνες. Να δω τα πρόσωπα. Να ακούσω τους ήχους.
Συνάντησα μια γυναίκα. Με βαριά φωνή μου συστήθηκε ως Βερόνικα. Είχε πολύ βαρύ μακιγιάζ και τα χείλη της ήταν κατακόκκινα από το κραγιόν. Το φτηνό άρωμά της έντονο. Φορούσε μια κοντή κόκκινη φούστα και ψηλοτάκουνες μαύρες γόβες. Το χτένισμά της μύριζε φροντίδα, αλλά το βλέμμα της ήταν κουρασμένο. Στο τραπέζι, στη κορυφή μιας στοίβας από περιοδικά, ήταν ακουμπισμένο ένα βιβλίο του Καζαντζάκη. Τη ρώτησα αν το διαβάζει και μου έγνεψε καταφατικά. Τα μάτια της πρόδιδαν το ψέμα, ψέμα που έμοιαζε να μην απευθύνεται σε μένα, παρά μόνο για να ονειρευτεί η ίδια.
«Είμαι 40 χρονών από τη Ρωσία», μου λέει σε άπταιστα ελληνικά. Διευθύνει τα τελευταία χρόνια τον συγκεκριμένο οίκο ανοχής. «Κάποιοι θα την αποκαλέσουν βρώμικη δουλειά. Κάποιοι άλλοι, ανέντιμη. Εγώ, την ονομάζω λειτούργημα», εξομολογείται και πολύ ευγενικά μου προσφέρει ένα ποτήρι νερό.
Πόσο καιρό είσαι εδώ;
Στην Ελλάδα; Τα τελευταία 25 χρόνια. Στο σπίτι, 10 χρόνια.
Θα σου πω μια ιστορία. Όταν ήρθα από την πατρίδα μου στην Ελλάδα, έπιασα δουλειά σαν καθαρίστρια στο σπίτι ενός ζευγαριού. Ο άντρας κεράτωνε τη γυναίκα του και το είχα καταλάβει από πολύ νωρίς. Αυτός με είχε αηδιάσει και τη γυναίκα του τη λυπόμουν. Μια μέρα μου ζήτησε να του καθαρίσω τη ντουλάπα του. Δεν ήθελα. Δεν ήθελα να κάνω τίποτα για αυτόν. Σύντομα παραιτήθηκα και έπιασα δουλειά εδώ στο σπίτι. Από τότε κάθε φορά όταν μπαίνουν στο σπίτι παντρεμένοι από μέσα μου γελάω. Γιατί ξέρω. Σκέφτηκα, άμα δεν μπορώ να το αποφύγω, τουλάχιστον ας τους βλέπω. Με κάνουν να γελάω αυτοί οι «άνδρες».
Σε κάποιον που δε σε ξέρει, του λες τι δουλειά κάνεις στη πραγματικότητα;
Κάποιοι θα την αποκαλέσουν βρώμικη δουλειά. Κάποιοι άλλοι, ανέντιμη. Εγώ, την ονομάζω λειτούργημα. Χωρίς αυτή τη δουλειά οι βιασμοί θα ήταν τόσοι πολλοί. Ο κόσμος μέσα από αυτά τα σπίτια, ξεδίνει. Κάποιοι πάνε στα γήπεδα και τα σπάνε. Κάποιοι άλλοι πάνε ταξίδια. Κάποιοι τρίτοι, έρχονται εδώ και ξεδίνουν. Γι’ αυτό την ονομάζω λειτούργημα. Δεν κλέβω χρήματα, ούτε πουλάω ναρκωτικά. Αν ήμουν πολιτικός θα ντρεπόμουν. Γιατί αυτοί, κλέβουν. Εγώ, όχι. Άρα ναι, λέω τη πραγματική μου δουλειά σε κάποιον που δε με ξέρει. Στην τελική, δε ζητάω να γίνω αποδεκτή από όλους. Δε βάζω για δήμαρχος.
Τι θες να σου πω; Το βλέπεις και ο ίδιος με τα μάτια σου. Αυτό είναι όλο. Ό, τι βλέπεις. Και μεταφορικά και κυριολεκτικά. Ο κόσμος νομίζει διάφορα για αυτά τα σπίτια. Κάνει σα να υπάρχουν φαντάσματα. Τίποτα από όλα αυτά δεν ισχύει. Υπάρχουν εργαζόμενες γυναίκες που κάνουν τα πάντα και προσπαθούν με το παραπάνω για τη ζωή τους. Άλλες εικόνες που μπορώ να σου δώσω, είναι κουτσομπολιά. (γέλια) Αυτά όντως έχουν πλάκα. Μετά από τόσα χρόνια εμπειρίας, πια ξέρω ποιος είναι παντρεμένος και ποιος όχι. Δεν χρειάζεται να έχει ξαναέρθει. Το καταλαβαίνω από το βλέμμα του όταν μπαίνει. Είναι ένοχο. Έρχονται νεαροί, κάνουν το καλαμπούρι τους με μεγάλες παρέες, γελάνε, φεύγουν. Υπάρχουν και άλλοι που χρησιμοποιούν τις υπηρεσίες. Και κάπως έτσι, κυλάει η μέρα μας εδώ.
Η πιο περίεργη ιστορία που σου έχει τύχει;
Ήταν στις αρχές. Αρκετά μικρότερη εγώ, μόλις είχα ανοίξει το σπίτι και δεν είχα και πολλά χρόνια στην Ελλάδα. Ήταν αργά το βράδυ. Μπαίνει μέσα ένας πελάτης και μόλις πάω να του δείξω τα κορίτσια, αυτός άρχισε να κλαίει. Τον πήρα μέσα στη κουζίνα, να του προσφέρω κάτι να πιει, να τον ηρεμήσω. Δεν ήξερα και καλά ελληνικά τότε, η συνεννόηση δύσκολη. Τελικά ο λόγος που άρχισε να κλαίει ήταν γιατί μόλις είχε χωρίσει και σκέφτηκε πως θα ήταν καλή ιδέα να έρθει εδώ για να ξεπεράσει την πρώην. Μικρή εγώ τότε, δεν ήξερα πώς να χειριστώ τη κατάσταση. Δεν ήξερα αν έπρεπε να κλάψω ή να γελάσω. Το σίγουρο είναι ότι κάτσαμε μαζί όλο το βράδυ στην κουζίνα και μου είπε όλη την ιστορία του χωρισμού. Όταν άρχισε να ξημερώνει, σηκώθηκε και αποφασισμένος μου είπε πως πάει να βρει την κοπελιά. Από τότε, δε τον έχω ξαναδεί. Μακάρι να τα βρήκαν τα παιδιά!
Τι είδους κόσμος έρχεται;
Οι πάντες. Από μικροί μέχρι ό,τι ηλικία μπορείς να φανταστείς. Είτε παντρεμένοι, είτε ανύπαντροι. Κοντοί, ψηλοί, άσχημοι, όμορφοι. Εντάξει, άμα έρθεις εσύ, το πιο πιθανό είναι να μη σε αφήσουν να φύγεις από εδώ μέσα οι κοπέλες, (γέλια), αλλά σε γενικά πλαίσια έρχονται και όμορφοι άνθρωποι. Επειδή θέλω να διατηρήσω όμως τη φήμη του σπιτιού, λειτουργώ κάτι σαν το θεσμό της «πόρτας» στο μαγαζί. Όποιος μου έρθει σαν τον λέτσο, δε μπαίνει καν!
Όλα ρόδινα μου τα περιγράφεις. Κάτι που να διαταράξει αυτή τη γαλήνη;
Με ρωτάς αν έχουμε κινδυνέψει; Φυσικά! Όποιο επάγγελμα είναι βραδινές ώρες, είναι πιο επικίνδυνο σε σχέση με τα πρωινά. Βασικός λόγος, το νομιμοποιημένο ναρκωτικό, που ακούει στο όνομα αλκοόλ. Έρχονται άνθρωποι μεθυσμένοι, οι οποίοι θέλουν να συνεχίσουν τη διασκέδαση. Το θέμα είναι ότι το αλκοόλ σε αλλάζει. Σε δυσκολεύει. Και όταν ένας άνθρωπος είναι δύσκολος, είναι και επικίνδυνος. Δε το έχω πει εγώ, η γιαγιά μου! Έχουμε προστασία όμως, όπως και κάθε άλλο σπίτι που σέβεται τον εαυτό του και τους εργαζομένους του και έτσι όλα λύνονται αναίμακτα.
Έχεις μετανιώσει ποτέ για αυτή σου την επιλογή; Αν μπορούσες να δουλέψεις κάπου αλλού, θα το έκανες;
Προσπαθώ όσο μπορώ στη ζωή μου να μη μετανιώνω για πράγματα που μπορούν να αλλάξουν. Εγώ, εστιάζω στο να αλλάξω αυτά που δε μου αρέσουν. Το να μετανιώνεις σου παίρνει πολύ χρόνο. Χαμένος χρόνος. Θα μπορούσα λοιπόν να δουλέψω αλλού και δεν το κάνω. Ο λόγος; Μου αρέσει να ζω στη πραγματικότητα. Δε λέω, η ζωή φυσικά δεν είναι μόνο έτσι. Αλλά είναι και έτσι. Ένα μεγάλο κομμάτι της πραγματικότητας είναι και η νύχτα. Είναι και αυτή η δουλειά. Είναι και αυτός ο τρόπος σκέψης. Είναι και το κόκκινο φωτάκι στην εξώπορτα. Μ’ αρέσει να ζω στη πραγματικότητα και να μην είμαι απλώς παρατηρητής της. Δεν είμαι ποιητής, γι’ αυτό και δεν θέλω να αλλάξω τη ζωή. Δεν είμαι φιλόσοφος, γι’ αυτό και δεν θέλω να αλλάξω τη κοινωνία. Δεν δίνω δεκάρα γι’ αυτά. Δεν θέλω να αλλάξω τίποτα. Θέλω μονάχα να ζω μέσα στη πραγματική ζωή. Σκοπός μου είναι όταν γίνω και επίσημα γιαγιά, να έχω ιστορίες να διηγηθώ όχι μέσα από βιβλία, αλλά από τη καρδιά μου. Τα βιώματά μου.
16°
