Αμερικανικές Εκλογές: Ποιος είναι ο ρόλος των γυναικών;
Λίγες μέρες πριν τις αμερικανικές εκλογές, αν υπάρχει ένα πράγμα που πιθανώς ήδη γνωρίζουμε σχετικά με το φύλο και την πολιτική ότι δηλαδή, οι άνδρες υπερεκπροσωπούνται σημαντικά στην πολιτική σκηνή των ΗΠΑ.
Έτσι, οι άνδρες εξακολουθούν να αποτελούν τα τρία τέταρτα των κυβερνητών, τα τρία τέταρτα των γερουσιαστών, τα τρία τέταρτα των δημάρχων, πάνω από το 70% των μελών του Κογκρέσου, το 67% των πολιτειακών νομοθετών, το 67% των δημοτικών αξιωματούχων, όπως αναφέρεται στο πρόσφατο briefing του Foreign Press Center του Στέιτ Ντιπάρτμεντ για τις αμερικανικές εκλογές.
Αν το σκεφτούμε αυτό σε παγκόσμια προοπτική, οι ΗΠΑ βρίσκονται ακριβώς στον παγκόσμιο μέσο όρο. Σε σύγκριση με άλλες προηγμένες βιομηχανικές δημοκρατίες και σίγουρα με άλλες χώρες της αμερικανικής ηπείρου, οι ΗΠΑ υστερούν όσον αφορά την εκπροσώπηση των γυναικών.
Αν εξετάσουμε τη Βουλή των Αντιπροσώπων, οι γυναίκες αποτελούν σήμερα μόνο το 15% των Ρεπουμπλικανών στη Βουλή των Αντιπροσώπων και το 40% των Δημοκρατικών στη Βουλή των Αντιπροσώπων. Οι γυναίκες αποτελούν μόνο το 18% των Ρεπουμπλικανών και το 31% των Δημοκρατικών στην Γερουσία. Έτσι, οι ανισότητες στην εκπροσώπηση των γυναικών στην πολιτική αποτυπώνονται στα δυο μεγάλα κόμματα των ΗΠΑ.
Βασικά το 1980 με τον Ρόναλντ Ρίγκαν ανοίγει αυτό το χάσμα μεταξύ των δύο φύλων, όπου οι γυναίκες είναι πιο πιθανό από τους άνδρες να είναι υπέρ του Δημοκρατικού Κόμματος, να ψηφίσουν τον υποψήφιο των Δημοκρατικών. Οι άνδρες είναι πιο πιθανό από τις γυναίκες να ψηφίσουν τον υποψήφιο των Ρεπουμπλικάνων. Και αυτό το χάσμα διευρύνεται με την πάροδο του χρόνου.
Ο Τζο Μπάιντεν δεσμεύτηκε όταν έθεσε υποψηφιότητα το 2020 ότι θα επέλεγε μια γυναίκα ως αντιπρόεδρο. Δεσμεύτηκε επίσης για αυτό που ονομάζουμε ισοτιμία ή 50/50 στο υπουργικό συμβούλιο. Έτσι, οι γυναίκες κατέχουν τις μισές θέσεις στο υπουργικό συμβούλιο του Μπάιντεν, συμπεριλαμβανομένης της πρόσβασης σε ορισμένες από τις πιο υψηλού προφίλ θέσεις. Για παράδειγμα, η Τζάνετ Γέλεν είναι η πρώτη γυναίκα υπουργός Οικονομικών.
Αντίθετα, αν εξετάσουμε το υπουργικό συμβούλιο του Τραμπ, μόνο το ένα τέταρτο των διορισμένων ήταν γυναίκες, και καμία σε θέσεις υψηλού κύρους, όπως το υπουργείο Οικονομικών, το υπουργείο Εξωτερικών ή το υπουργείο Άμυνας.
Γενικότερα στο Δημοκρατικό και στο Ρεπουμπλικανικό κόμμα, υπάρχει μια διάσπαση στη στάση απέναντι στην εκπροσώπηση των γυναικών. Αυτό ισχύει τόσο μεταξύ των ελίτ όσο και μεταξύ του ευρέος κοινού. Πάνω από το 80% των Δημοκρατικών λένε ότι η χώρα θα κυβερνιόταν καλύτερα αν υπήρχαν περισσότερες γυναίκες στα αξιώματα, σε σύγκριση με το 32% των Ρεπουμπλικανών. Έτσι, οι Δημοκρατικοί, τόσο οι ελίτ όσο και οι ψηφοφόροι, είναι πιο πιθανό να δώσουν προτεραιότητα στην εκπροσώπηση ομάδων, στην εκπροσώπηση των γυναικών, σε άτομα από ιστορικά υποεκπροσωπούμενες ομάδες.
Έπειτα στις ΗΠΑ οι άνδρες εκφράζουν περισσότερες πολιτικές φιλοδοξίες απ' ό,τι οι γυναίκες. Οι άνδρες είναι πιο πιθανό να πουν ότι έχουν σκεφτεί να θέσουν υποψηφιότητα για αξίωμα, ακόμη και αν δεν θεωρούν ότι έχουν τα προσόντα για κάτι τέτοιο. Ακόμη και οι πολύ καλά καταρτισμένες γυναίκες είναι λιγότερο πιθανό να πουν ότι έχουν σκεφτεί να θέσουν υποψηφιότητα για αξίωμα. Έτσι έχουμε ένα χάσμα φιλοδοξίας.
Ακόμη και μεταξύ των φιλόδοξων γυναικών, ισχύει ότι οι γυναίκες στις ΗΠΑ διαθέτουν λιγότερους πόρους που είναι απαραίτητοι για να θέσουν υποψηφιότητα για αξίωμα. Οι γυναίκες έχουν λιγότερο πλούτο, έχουν λιγότερο χρόνο, έχουν λιγότερη πρόσβαση στα πολιτικά δίκτυα που μπορούν να τις βοηθήσουν να ξεκινήσουν τη συγκέντρωση κεφαλαίων.
Έτσι, εξακολουθεί να υπάρχει προκατάληψη των ψηφοφόρων έναντι των γυναικών υποψηφίων στις ΗΠΑ, οπότε εξακολουθεί να υπάρχει ένας μικρός αλλά μη τετριμμένος αριθμός Αμερικανών που δηλώνουν ότι οι άνδρες είναι καλύτεροι πολιτικοί υποψήφιοι από τις γυναίκες, σωστά, και ένα σύνολο Αμερικανών που δηλώνουν ότι έχουν σεξιστικές στάσεις σε έρευνες.
Τόσο η «προσφορά όσο και η ζήτηση» μαζί κρατούν την εκπροσώπηση των γυναικών σε χαμηλά επίπεδα. Και στη συνέχεια, φυσικά, δεδομένου ότι πρόκειται για μια παγκόσμια ενημέρωση, η πραγματικότητα είναι ότι στις περισσότερες χώρες του κόσμου ο τρόπος με τον οποίο θα το διορθώναμε αυτό είναι να έχουμε ποσοστώσεις φύλου, όπου θα απαιτούσαμε από τα κόμματα να κατεβάζουν γυναίκες υποψήφιες, αλλά στις ΗΠΑ ο συνδυασμός των προκριματικών εκλογών ως μεθόδου επιλογής υποψηφίων συν την πολιτική κουλτούρα καθιστά απίθανο να εφαρμοστεί μια πολιτική ποσοστώσεων σύντομα.
