Πυροβολισμοί στην Πράγα: Το αδιανόητο κακό, σε μια από τις πιο ασφαλείς πόλεις του κόσμου
Καθώς η γυναίκα μου είναι μισή Τσέχα και γεννημένη εκεί, είχα την τύχη να ζήσω στην Πράγα για τρία ολόκληρα χρόνια (2017-2020) όταν φύγαμε από την Ελλάδα σε εκείνες τις όχι καλές εποχές της — τρία χρόνια που μου έχουν μείνει αξέχαστα.
Η Πράγα είναι μια πόλη-όνειρο, αρχιτεκτονικά μαγική, παραμυθένια, αλλά και τόσο ανθρώπινη που ένας άμαθος από ευρωπαϊκό αστικό πολιτισμό όπως εγώ δεν μπορούσε να το συνειδητοποιήσει καλά-καλά, πόσο δε μάλλον να το συνηθίσει. Πέρα όμως από το κάλλος των κτιρίων και του δημόσιου χώρου, πέρα από την ιστορικότητα του τοπίου, πέρα και από την εκπληκτική οργάνωση (στις άψογες συγκοινωνίες, στην καθαριότητα, στην παντελή απουσία αδέσποτων κλπ.), εκείνο που επίσης κάνει εντύπωση σε έναν μόνιμο ξένο κάτοικο είναι η ασφάλεια που νιώθει κανείς εκεί.
Το αστυνομικό δελτίο είναι μισογεμάτο με συμβάντα που σε εμάς φαίνονται αστεία (ένας κύκνος που εμποδίζει την κυκλοφορία, ένας νεαρός που έγραψε με τον μαρκαδόρο το όνομά του στο τζάμι του μετρό, ένας χωρισμένος που μέθυσε και τραγουδούσε κάτω από μια γέφυρα…), ενώ στα μέσα μαζικής συγκοινωνίας συχνά βλέπεις ασυνόδευτα παιδάκια εφτά-οχτώ χρονών με την τσάντα τους ή τον σάκο του χόκεϊ να πηγαίνουν σε εξωσχολικές δραστηριότητες — κάτι απλώς αδιανόητο για εμάς.
Το ασύλληπτο χθεσινό «περιστατικό» έγινε στη γειτονιά απέναντι από τη δική μας: από το πανεπιστήμιο, μας χώριζε μονάχα το ποτάμι, και μας ένωνε με αυτό η Γέφυρα του Καρόλου. Μιλάμε για ένα κεντρικότατο σημείο της πόλης, από όπου περνούν κάθε μέρα, όλο τον χρόνο, χιλιάδες τουρίστες. Και μιλάμε βέβαια για ένα πανεπιστήμιο ιστορικό, σπουδαίο, ένα από τα αρχαιότερα της Ευρώπης: ούτε λίγο ούτε πολύ, ιδρύθηκε το 1347, και δεν έχει σταματήσει να λειτουργεί ούτε μία ημέρα έκτοτε. Περιττό, δε, να πούμε πως είναι πανέμορφο, πεντακάθαρο, και σε πλήρη ευταξία. Τυχεροί όσοι φοιτούν στο Πανεπιστήμιο του Καρόλου.
Κι έπειτα έγιναν όσα έγιναν χθες…
Ζητήσαμε από τον Κώστα Τσίβο, που ζει στην Πράγα και είναι επίκουρος καθηγητής στο Τμήμα Νεοελληνικής Φιλολογίας του Πανεπιστημίου του Καρόλου, να μοιραστεί μαζί μας δυο σκέψεις —μολονότι και ο ίδιος τελεί σε κατάσταση σοκ—, και τον ευχαριστούμε πολύ που το έκανε χωρίς δεύτερη σκέψη. Νά τι μας είπε:
* * *
Προσπαθούμε να καταλάβουμε τι έγινε, τι συνέβη και σε διάστημα ενός τετάρτου θρηνούμε 15 φοιτητές και συναδέλφους της Φιλοσοφικής Σχολής. Μια τραγωδία χωρίς προηγούμενο στα ακαδημαϊκά χρονικά της χώρας, στην ιστορία της χώρας…
Οι σκέψεις μας στις οικογένειες των θυμάτων, στις οικογένειες των βαριά τραυματισμένων που παραμονές Χριστουγέννων πληροφορήθηκαν πως τα παιδιά τους βρίσκονται στις καταστάσεις των αγνοουμένων, στις μονάδες εντατικής των νοσοκομείων. Οι σκέψεις μας στους φοιτητές και στους συναδέλφους που έζησαν από κοντά αυτή την τραυματική εμπειρία. Προσπαθούμε να συνέλθουμε, να καταλάβουμε τι έγινε.
Πώς άραγε θα είναι το αύριο στη Σχολή μας, στο Πανεπιστήμιο, στα υπόλοιπα σχολεία; Τι θα αλλάξει μετά από αυτή την τραγωδία στη δημόσια σφαίρα μιας χώρας που μέχρι χθες φάνταζε τόσο ασφαλής;
Τι κάνει έναν άνθρωπο να εισβάλει στο σχολείο του, όπου φέρεται να διέπραξε, και εντελώς απρόκλητα να δολοφονήσει, να τραυματίσει τόσους συνομηλίκους του;
Κι ένα ακόμα κρίσιμο ερώτημα, στο οποίο οι αστυνομικές και κυβερνητικές αρχές της Τσεχίας ακόμα δεν απάντησαν: Πώς είναι δυνατόν ένα άτομο με επιβεβαιωμένη διάγνωση ψυχιατρικού ιστορικού να είναι νόμιμα κάτοχος τόσων όπλων, επιθετικών όπλων, ικανών να σπείρουν τον όλεθρο; Πότε προλάβαμε να γίνουμε «Αμερική» και δεν το συνειδητοποιήσαμε;
10°
