Σαν σήμερα έγινε το τηλεφώνημα για δύο σάκους με χρήματα από τη «Μεγάλη Ληστεία του Τρένου» - Το χρονικό του εγκλήματος
Σαν σήμερα, στις 11 Δεκεμβρίου 1963, δύο σάκοι χρηματαποστολής με 50.000 αγγλικές λίρες, βρέθηκαν παρατημένοι σε έναν τηλεφωνικό θάλαμο του Λονδίνου, μετά από ανώνυμο τηλεφώνημα στη Scotland Yard. Ήταν μέρος των 2,6 εκατομμυρίων λιρών που είχαν κλαπεί στη «Μεγάλη Ληστεία του Τρένου», τέσσερις μήνες νωρίτερα.
Τα ξημερώματα της 8ης Αυγούστου 1963, ένα βρετανικό ταχυδρομικό τρένο που ταξίδευε από τη Σκωτία στην Αγγλία σταμάτησε ξαφνικά σε ένα κόκκινο φανάρι σε ένα μικρό χωριό βόρια του Λονδίνου. Όταν ο μηχανικός του τρένου βγήκε για να ερευνήσει το πρόβλημα, του επιτέθηκαν μασκοφόροι και ανέλαβαν τον έλεγχο της αμαξοστοιχίας. Συνολικά, 15 δράστες με καλυμμένα πρόσωπα παραβίασαν το δεύτερο βαγόνι του τρένου και έκλεψαν 2,6 εκατομμύρια λίρες - περίπου 54 εκατομμύρια ευρώ σε τρέχουσα «ισοτιμία». Το παράτολμο επιχείρημα έμεινε γνωστό ως «Η Μεγάλη Ληστεία του Τρένου».
Γύρω στις 3 τα ξημερώματα στις 8 Αυγούστου, ένα βρετανικό ταχυδρομικό τρένο που ταξίδευε από τη Γλασκώβη στο Λονδίνο σταμάτησε σε ένα κόκκινο φανάρι κοντά στο Cheddington της Αγγλίας.
Ο μηχανικός του τρένου, David Whitby, κατέβηκε από το τρένο για να ερευνήσει τα αίτια της καθυστέρησης. Όταν πλησίασε, βρήκε ένα δερμάτινο γάντι να κρύβει το πράσινο φανάρι και μια μπαταρία έξι βολτ να έχει ενεργοποιήσει το κόκκινο.
Ο Whitby πήγε να τηλεφωνήσει στα κεντρικά για να δει ποιο ήταν το πρόβλημα, αλλά είδε ότι κάποιος είχε κόψει τις τηλεφωνικές γραμμές. Μπερδεμένος με αυτό που έβλεπε, ο Whitby άρχισε να επιστρέφει προς το τρένο, όταν ένας από τους ληστές εμφανίσθηκε πίσω του απειλώντας τον. «Αν φωνάξεις, θα σε σκοτώσω», του είπε.
Στη συνέχεια, οι υπόλοιποι ληστές βγήκαν από τα σημεία που κρύβονταν, συνοδεύοντας τον Whitby πίσω στο τρένο, όπου περίμενε ο δεύτερος μηχανικός Jack Mills, αγνοώντας τι είχε συμβεί. Οι ληστές όρμησαν στον Mills χτυπώντας τον στο κεφάλι μέχρι που έχασε τις αισθήσεις του. Η «Μεγάλη Ληστεία του Τρένου» είχε αρχίσει.
Πώς οι ληστές πραγματοποίησαν την μεγαλύτερη ληστεία τρένου στην ιστορία
Αφού πήραν τον έλεγχο του τρένου, οι άνδρες αποσύνδεσαν τα δύο πρώτα βαγόνια από το υπόλοιπο συρμό. Τότε, συνειδητοποίησαν ότι είχαν ένα μεγάλο πρόβλημα. Ένας από τους δράστες που είχε αναλάβει να μάθει πως να οδηγεί το τρένο, συνειδητοποίησε ότι η μηχανή που είχε μπροστά του ήταν καινούργιο μοντέλο και πιο περίπλοκη. Δεν θα μπορούσαν να πάνε πουθενά χωρίς την βοήθεια του μηχανικού που ήταν σχεδόν σε λιπόθυμη κατάσταση.
Αμέσως, προσπάθησαν να τον συνεφέρουν και τον ανάγκασαν να οδηγήσει το τρένο μισό μίλι παρακάτω ενώ αιμορραγούσε. Εκεί, τα υπόλοιπα μέλη της συμμορίας περίμεναν την άφιξη του τρένου στη γέφυρα Bridego στο Ledburn.
Χρησιμοποιώντας λοστούς, άνοιξαν τις πόρτες του δεύτερου βαγονιού και ακινητοποίησαν τους υπόλοιπους ταχυδρομικούς υπαλλήλους. Αμέσως σχημάτισαν μία ανθρώπινη αλυσίδα, μεταφέροντας σάκους με χρήματα από το τρένο στα οχήματά τους. Συνολικά, οι άνδρες μετέφεραν 120 σάκους με μετρητά από το τρένο σε τρία οχήματα: ένα στρατιωτικό φορτηγό και δύο Range Rover.
Η ληστεία αυτού του τρένου δεν ήταν έγκλημα της στιγμής. Το Σαββατοκύριακο πριν από την κλοπή ήταν αργία, με αποτέλεσμα να έχουν συσσωρευτεί εκατοντάδες φάκελοι με μετρητά στις αποθήκες του ταχυδρομείου.
Λιγότερο από μισή ώρα αφότου σταμάτησαν το τρένο, οι μασκοφόροι έφυγαν με 2,6 εκατομμύρια λίρες. Λίγο αργότερα, ένας φύλακας εντόπισε τον υπόλοιπο συρμό στο Cheddington, κατάλαβε τι είχε συμβεί και κάλεσε τις αρχές.
Για την Scotland Yard, η ληστεία του τρένου φαινόταν σχεδόν αδύνατο να εξιχνιαστεί. Άλλωστε, οι άντρες φορούσαν μάσκες και πολύ λίγοι μάρτυρες ήταν παρόντες. Ωστόσο, υπήρχε μια ένδειξη για το πού μπορεί να πήγαν οι δράστες.
Σύμφωνα με τη βρετανική αστυνομία, ένας από τους μασκοφόρους είπε σε κάποιον από τους ταχυδρομικούς υπαλλήλους στο δεύτερο βαγόνι να μην καλέσει την αστυνομία για 30 λεπτά από την αναχώρησή τους. Αυτό έκανε την αστυνομία να υποψιασθεί ότι οι ληστές πιθανότατα είχαν ένα κρησφύγετο κάπου εκεί κοντά.
Η Σκότλαντ Γιαρντ εξαπέλυσε κυνηγητό για την εύρεση των δραστών
Αμέσως μετά τη ληστεία, οι αρχές άρχισαν να χτενίζουν τις γειτονικές περιοχές, να ερευνούν τα αρχεία τους για παρόμοιες ληστείες στο παρελθόν και να παρακολουθούν σπίτια που θεωρούσαν ύποπτα. Αλλά αυτό δεν οδήγησε πουθενά.
Η αστυνομία αναγκάστηκε να ξεκινήσει από την αρχή και το πρώτο τους βήμα ήταν ο τόπος του εγκλήματος. Με βάση αυτόπτες μάρτυρες, οι αρχές ήταν βέβαιες ότι όποιος σχεδίασε αυτό το έγκλημα είχε σίγουρα εσωτερική πληροφόρηση.
Οι δράστες ήξεραν πότε θα ερχόταν το τρένο, ποιο βαγόνι περιείχε τους σάκους με τα χρήματα, πόσο λίγη ασφάλεια υπήρχε στο τρένο και το κατάλληλο σημείο για να χτυπήσουν.
Ενώ η αστυνομία συνέχιζε τις έρευνές της, προέκυψαν νέα στοιχεία. Λίγες μέρες μετά το έγκλημα, ένας βοσκός που ζούσε εκεί κοντά, τηλεφώνησε στην αστυνομία. Είχε υποψιαστεί ότι μια γειτονική φάρμα θα μπορούσε να σχετίζεται με την ληστεία, καθότι είχε δει πρόσφατα κόσμο να μπαινοβγαίνει σε περίεργες ώρες. Η αστυνομία την επόμενη μέρα ερεύνησε την φάρμα και βρήκε δεκάδες ενοχοποιητικά στοιχεία.
Ακόμη και πριν μπουν μέσα, οι αρχές εντόπισαν 20 άδειους ταχυδρομικούς σάκους πεταμένους στο έδαφος, ενώ ένα από τα αυτοκίνητα της απόδρασης ήταν παρκαρισμένο μπροστά.
Μέσα στη φάρμα, η αστυνομία βρήκε υπνόσακους, τρόφιμα και παιχνίδια. Και ενώ οι ληστές προσπάθησαν να σκουπίσουν τα δακτυλικά τους αποτυπώματα από το χώρο, η αστυνομία βρήκε αρκετά σε ένα παιχνίδι Monopoly και σε ένα μπουκάλι κέτσαπ. Με αυτά τα νέα στοιχεία, οι αρχές κατάφεραν να συλλάβουν έναν-έναν τους δράστες.
Τι απέγιναν οι δράστες της «Μεγάλης Ληστείας του Τρένου»
Ο πρώτος ληστής που συνελήφθη για ήταν ο Roger Cordrey, ένας ανθοπώλης από το Bournemouth. Ο σπιτονοικοκύρης του υποψιασμένος, ενημέρωσε την αστυνομία αφού του είχε πληρώσει τρία μηνιάτικα μαζεμένα.
Αφού η αστυνομία συνέλαβε τον Cordrey, ήταν εύκολο να συλλάβει 12 ακόμη ληστές: Gordon Goody, Charlie Wilson, Roy James, John Daly, Brian Field, Leonard Field, John Wheater, Ronnie Biggs, Tommy Wisbey, Jim Hussey, William Boal και Bob Welch . Όλοι εκτός από πέντε καταδικάστηκαν σε 30 χρόνια φυλάκιση. Αυτές οι βαριές ποινές οδήγησα τον Charlie Wilson κα τον Ronnie Biggs να αποδράσουν από τη φυλακή. Στην περίπτωση του Wilson, οι συνεργάτες του τον βοήθησαν να δραπετεύσει στον Καναδά για ένα διάστημα προτού οι αρχές τον εντοπίσουν και τον εκδώσουν πίσω στην Αγγλία.
Ο Ronnie Biggs δραπέτευσε από τη φυλακή το 1965 σκαρφαλώνοντας έναν τοίχο και πηδώντας σε ένα φορτηγό με έπιπλα. Κατέφυγε στη Γαλλία, μετά στην Αυστραλία και τελικά στη Βραζιλία. Κατάφερε να αποφύγει τις αρχές μέχρι το 2001, όταν, με κακή υγεία και γνωρίζοντας ότι θα συλληφθεί, επέστρεψε στην Αγγλία και μπήκε φυλακή για άλλη μια φορά.
Ωστόσο, οι αρχές δεν συνέλαβαν τον αρχηγό της επιχείρησης παρά μόνο πέντε χρόνια μετά το έγκλημα. Η αστυνομία συνέλαβε τον Bruce Reynolds και το δικαστήριο τον καταδίκασε σε δέκα χρόνια φυλάκιση. Οι αρχές δεν έμαθαν ποτέ την ταυτότητα όλων των μελών της συμμορίας, συμπεριλαμβανομένου του πληροφοριοδότη που τους βοήθησε.
Η κατάληξη της «Μεγάλης Ληστείας Τρένου» του 1963 είναι τραγική. Μετά το έγκλημα και τις φυλακίσεις, αρκετοί από τους ληστές είχαν βίαιο τέλος. Ο Buster Edwards αυτοκτόνησε τη δεκαετία του 1990, ο Charles Wilson δολοφονήθηκε στην Ισπανία και ο Brian Field πέθανε σε τροχαίο με τη γυναίκα και τα παιδιά του.
Για τους μηχανικούς Jack Mills και David Whitby, η ληστεία είχε μόνιμες επιπτώσεις. Ο Mills δεν ανάρρωσε ποτέ πλήρως από τα τραύματά του, υποφέροντας από πονοκεφάλους μέχρι το θάνατό του το 1970. Ο Whitby, χωρίς ποτέ να μπορέσει να ξεπεράσει τα γεγονότα, πέθανε από καρδιακή προσβολή το 1972 σε ηλικία 34 ετών.
Μέχρι σήμερα, η αστυνομία δεν γνωρίζει ποιος έκανε το τηλεφώνημα και άφησε τους δύο σάκους με τα χρήματα στον τηλεφωνικό θάλαμο. Από τα 2,6 δισεκατομμύρια λίρες που κλάπηκαν, τελικά μόνο οι 400.000 βρέθηκαν καθιστώντας τη «Μεγάλη Ληστεία του Τρένου» την μεγαλύτερη στην ιστορία.
18°
