Το σχόλιο του Μάνου Βουλαρίνου για τη θρησκοληψία και όσους έχουν «άρρωστη» ή φανατική σχέση με τη θρησκεία τους
Ούτε που θυμάμαι τις φορές που έχω κοροϊδέψει την θρησκοληψία χριστιανών συμπολίτων αλλά είμαι σίγουρος ότι είναι πολλές. Όπως πολλά είναι τα άσχημα λόγια που έχω πει για τους θρησκόληπτους που εισβάλουν σε σινεμά για να εμποδίσουν την προβολή μιας «ασεβούς» ταινίας ή σε θέατρο για να εμποδίσουν το ανέβασμα μιας «βλάσφημης» παράστασης. Ποτέ κανείς δεν με χαρακτήρισε «χριστιανοφοβικό» κι ας ήταν αυτό που έμπαινε στο στόχαστρο μου η άρρωστη σχέση των συμπολιτών αυτών με τη θρησκεία τους (ευτυχώς όχι τόσο άρρωστη ωστε να παίνουν καλάσνικοφ και να εκτελούν όποιον κρίνουν ασεβή ή απλώς τυχαίους περαστικούς φωνάζοντας «Δόξα σοι ο Θεός» ή «Μέγας είσαι κύριε και θαυμαστά τα έργα σου»).
Αντιθέτως, οποιοσδήποτε επικρίνει τη θρησκοληψία μουσουλμάνων συμπολιτών, αν ας πούμε χλευάσει εθιμα που για τους κατοίκους της Δύσης μοιάζουν στην καλύτερη περίπτωση αναχρονιστικά ή στη χειρότερη βάρβαρα (δεν ξέρω πώς αλλιώς να χαρακτηρίσω το αιματηρό αυτομαστίγωμα) όλο και κάποιος θα τον πει «ισλαμοφοβικό». Την ίδια κατηγορία θα αντιμετωπίσει και όποιος κατακρίνει την (επιβεβλημένη από μια βαριά ανδροκρατούμενη κοινωνία) υποχρέωση των γυναικών να καλύπτουν τα μαλλιά και καμιά φορά και τα πρόσωπά τους. Όποιος δε μιλήσει απαξιωτικά για τα θεοκρατικά καθεστώτα της Ανατολής σίγουρα θα χαρακτηριστεί ρατσιστής.
Το πιο ενδιαφέρον (αν και πια αναμενόμενο) είναι οτι οι κατηγορίες περι «ισλαμοφοβίας» και «ρατσισμού» προέρχονται από ανθρώπους οι οποίοι αυτοχαρακτηρίζονται προοδευτικοί και σε κάθε ευκαιρία δηλώνουν την απέχθεια τους για τη θρησκοληψία, την καταπίεση των γυναικών και την επιρροή της θρησκείας στην πολιτική και την καθημερινότητα αλλά περιέργως όταν αυτά τα συναντούν σε μουσουλμανικούς πληθυσμούς όχι μόνο δεν τους απωθούν αλλά τα αναγνωρίζουν ως άξια σεβασμού.
Κάποιος θα μπορούσε να παρατηρήσει ότι αν υπάρχει μια πραγματικά ρατσιστική συμπεριφορά είναι αυτή που υπερασπίζεται την ανεξιθρησκεία ή τη γυναικεία χειραφέτηση αλλά μόνο για τους χριστιανικούς πληθυσμούς της Δύσης λες και όλοι οι υπόλοιποι άνθρωποι είναι β’ κατηγορίας και άρα αναπόφευκτα βουτηγμένοι στη θρησκοληψία και την καταπίεση. Είναι σαν οι «προοδευτικοί» «συμπεριληπτικοί» ή όπως αλλώς χαρακτηρίζονται, συμπολίτες να έχουν αποφανθεί ότι δεν μπορεί να υπάρχει η απαίτηση να απολαμβάνουν τις ελευθερίες που έχουν οι χριστιανοί κάτοικοι της Δύσης και όσοι έτυχε να γεννηθούν σε μουσουλμανικές οικογένειες.
Προσωπικά, όντως με φοβίζει η θρησκοληψία. Με φοβίζουν οι άνθρωποι που είναι έτοιμοι να σκοτώσουν και να σκοτωθούν για να αποδείξουν την πίστη τους. Με φοβίζει η καταπίεση των γυναικών. Με φοβίζει η ιδέα ενός ιερού θρησκευτικού κειμένου που καθορίζει την καθημερινότητα. Κι όλα αυτά με φοβίζουν ανεξαρτήτως θρησκείας. Και πραγματικά δεν πίστευα ποτέ ότι μπορεί να είναι κακό να με φοβίζουν όλα αυτά. Ή για να το πω πιο σωστά δεν πίστευα ότι είναι θεμιτό να με φοβίζουν όταν προέρχονται απο χριστιανούς αλλά απαράδεκτο ακόμα και να τα παρατηρώ όταν προέρχονται από οποιονδήποτε άλλο. Και μπράβο μου.
