Κάτι μέσα στο στήθος μου να σπάει

Στον λόγο μου, έγραφα κι έσβηνα χθες για κάνα δίωρο. Μάλιστα, γι’ αυτό πέρασε και η ώρα που έπρεπε να στείλω αυτό το σημείωμα για να προγραμματιστεί από τους συναδέλφους της βάρδιας. Δεν το ’στειλα. Το πέταξα. Να πάει στο καλό, είπα, να πάει στο καλό. Βασικά, έγραφα κάτι που θα μπορούσε να περάσει τάχα για διηγηματάκι σχετικά με το χτύπημα στο κέντρο διαλογής της εταιρίας ταχυμεταφορών Nova Poshta στο Χάρκοβο, με τους έξι νεκρούς και τους δεκαεφτά τραυματίες. Για ένα παιδί, λέει, από μια ξένη χώρα που μιλούσε με ένα συνομήλικό του στην Ουκρανία για κάτι γιαπωνέζικα κόμικς, ένα χόμπι που είχαν και οι δύο, μέχρι που μια μέρα τον προηγούμενο μήνα αποφάσισε να του στείλει τα δικά του —καθώς έχουν διακοπεί λόγω του πολέμου οι εισαγωγές γιαπωνέζικων κόμικς στη χώρα, και ο φίλος του δεν είχε μάθει τη συνέχεια από τις ιστορίες που διάβαζαν και οι δύο, κι αυτό, αυτή η έλλειψη, ήταν κάτι που καταλάβαινε πολύ καλά το παιδί από την ξένη χώρα—, και τα πακέταρε κρυφά, τα ’κανε ένα ωραίο αδιάβροχο δέμα και τα ταχυδρόμησε, και κάποια στιγμή το δέμα, αφού διέσχισε τον μισό πλανήτη, έφτασε με τα πολλά στο κέντρο διαλογής της εταιρίας ταχυμεταφορών Nova Poshta στο Χάρκοβο, και περίμενε ήσυχα-ήσυχα σε έναν μεταλλικό κλωβό να ’ρθει η ώρα του να το βάλει ένας κούριερ στο μηχανάκι και να το πάει εκεί που έπρεπε να πάει, και τότε ακούστηκε, λέει, για πάρα πολύ λίγο ένας παράξενος ήχος, όπως ακούγεται η σιωπή από κάπου πολύ μακριά, και την ίδια στιγμή τρύπησε την αλουμινένια οροφή ο S-300 και διέλυσε τα πάντα και έφερε τη φωτιά. Και πάνω που το τελείωνα (δεν ήταν κάτι σπουδαίο), έψαξα στα ελληνικά ειδησεογραφικά σάιτ για μια λεπτομέρεια —στις φανταστικές, ή στις περίπου φανταστικές ιστορίες είναι καλό να μην έχεις πραγματολογικά λάθη—, και δεν είδα την είδηση πουθενά, και έψαξα κι άλλο, και πάλι δεν τη βρήκα πουθενά. Ναι, ήταν είκοσι ωρών είδηση, παλιά δηλαδή, δε λέω, και τέλος πάντων σιγά τώρα, τι έγινε, έριξαν οι Ρώσοι έναν πύραυλο σε ένα ταχυδρομείο εκεί χάμω και σκότωσαν τους κούριερ. Δεν έγινε και κάτι. Λεπτομέρειες. Πάει λοιπόν η είδηση, πάει το ειδησάριο, καταποντίστηκε, έπεσε στα χαμηλά, χάθηκε, να ’ταν κι άλλο, ξεχάστηκε, γεια σας. Και έβγαλα τότε μια φωνή και τρόμαξα τα σκυλιά μου. Και πέταξα και το διηγηματάκι με τα παιδιά και τα γιαπωνέζικα κόμικς στο καλάθι των αχρήστων. Και έβρισα άσχημα, όπως έχουμε μάθει να βρίζουμε πιτσιρικάδες στα σφαιριστήρια της Χαριλάου, και μ’ άκουσε η γειτονιά. Και ένιωσα κάτι μέσα στο στήθος μου να σπάει.