Τον υψηλότερο αριθμό εκτοπισμών λόγω της βίας την τελευταία δεκαετία καταγράφει η Κολομβία το 2021 σύμφωνα με τον ΟΗΕ.
Η Κολομβία καταγράφει μέσα στο 2021 τον υψηλότερο αριθμό εσωτερικά εκτοπισμένων πολιτών εδώ και μια δεκαετία, εξαιτίας των βιαιοτήτων και των απειλών ένοπλων οργανώσεων, ανακοίνωσε χθες Τετάρτη στην Μπογοτά το Γραφείο Συντονισμού Ανθρωπιστικών Υποθέσεων (OCHA) του ΟΗΕ.
Από τον Ιανουάριο ως τον Αύγουστο, σχεδόν 57.100 άνθρωποι αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τις εστίες τους, σύμφωνα με έκθεση του OCHA.
Η Κολομβία βιώνει το τρέχον διάστημα τη χειρότερη αναζωπύρωση της βίας μετά την υπογραφή της ιστορικής συμφωνίας ειρήνης του 2016 ανάμεσα στην κυβέρνηση και στις Επαναστατικές Ένοπλες Δυνάμεις της Κολομβίας (FARC), που υποτίθεται πως θα γύριζε τη σελίδα σχεδόν έξι δεκαετιών εμφυλίου πολέμου.
Ο αριθμός των εκτοπισμένων ήδη «διπλασιάστηκε και ακόμη και τριπλασιάστηκε» σε σύγκριση με τους αριθμούς του 2012, υπογραμμίζεται στο κείμενο, που κάνει λόγο για 110 μαζικούς εξαναγκαστικούς εκτοπισμούς σε όλη τη χώρα των Άνδεων, που έπληξαν 12.000 οικογένειες.
«Η κυριότερη αιτία των εκτοπισμών είναι οι άμεσες απειλές (45%) εναντίον του άμαχου πληθυσμού από μη κρατικές ένοπλες οργανώσεις», ακολουθούμενη από τις συγκρούσεις ανάμεσά τους (31%).
Πέρα από τους μαζικούς εκτοπισμούς, 25.000 άνθρωποι εκτοπίστηκαν μεμονωμένα, διευκρινίζεται στην έκθεση του OCHA.
Μια μυριάδα ένοπλων οργανώσεων –αποστάτες των FARC που απορρίπτουν τη συμφωνία ειρήνης, αντάρτες του Στρατού Εθνικής Απελευθέρωσης (ELN), παραστρατιωτικοί και κακοποιοί που διακινούν ναρκωτικά– διεκδικεί τον έλεγχο περιοχών από όπου αποσύρθηκαν οι μαχητές των FARC ή όπου η παρουσία του κολομβιανού κράτους είναι ισχνή.
Οι ένοπλες ομάδες αυτές συχνά συγκρούονται με σφοδρότητα για τον έλεγχο πόρων ή περιοχών.
«Υπάρχουν αποδείξεις εδαφικής επέκτασης των μη κρατικών ένοπλων οργανώσεων (...) που οδηγεί σε αύξηση των συγκρούσεων ανάμεσά τους, και, κατά συνέπεια, έχει ανθρωπιστικό αντίκτυπο για τον άμαχο πληθυσμό», εξηγεί η υπηρεσία του ΟΗΕ, εκφράζοντας ανησυχία.
Οι κοινότητες που απειλούνται περισσότερο είναι αυτές όπου ζουν κυρίως μειονοτικές εθνικές ομάδες «σε νομούς στις (κολομβιανές) ακτές στον Ειρηνικό και στο βορειοδυτικό τμήμα της χώρας», περιοχές στρατηγικής σημασίας για τις ένοπλες ομάδες που συγκρούονται για τα έσοδα από τη διακίνηση ναρκωτικών.
Χρηματοδοτούνται επίσης από την παράνομη εξόρυξη μετάλλων, ιδίως χρυσού, και επιτίθενται εναντίον κοινοτήτων και ηγετών τους που προστατεύουν το περιβάλλον.
Οι πληθυσμοί των αφροκολομβιανών (40%) και των αυτοχθόνων (11%) είναι τα κυριότερα θύματα. Μόλις 10.158 από τους εκτοπισμένους μπόρεσαν να επιστρέψουν στα σπίτια τους.
Η διεθνής κατάσταση, όπως διαμορφώνεται στο τέλος του τρέχοντος έτους, θυμίζει έντονα την τελευταία χρονιά πριν από την έκρηξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου
12°
