Η Τζιν Μάνφορντ συμμετείχε με τον γιο της στο πρώτο Gay Pride και το πλακάτ που κρατούσε έγραφε: «Γονείς ομοφυλόφιλων ενωθείτε».
Ο Μπάρακ Ομπάμα, στο Ετήσιο Εθνικό Δείπνο για την Εκστρατεία Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων το 2009, αναφέρθηκε στην Τζιν Μάνφορντ. Ο γιος της, ο Μόρτυ, ήταν μια σημαντική προσωπικότητα στην ομοφυλοφιλική κοινότητα της Νέας Υόρκης κατά τη διάρκεια της ταραχώδους δεκαετίας του '70.
«Λίγο μετά τις διαμαρτυρίες στο Stonewall πριν από 40 χρόνια, χτύπησε το τηλέφωνο στο σπίτι μιας γλυκιάς δασκάλας του δημοτικού που την έλεγαν Τζιν Μάνφορντ» είπε ο τότε Πρόεδρος της Αμερικής. «Ένας αστυνομικός τη ενημέρωσε ότι ο Μόρτυ είχε συλληφθεί, κάνοντάς της την ερώτηση: “Ξέρεις ότι ο γιος σου είναι ομοφυλόφιλος;” “Ναι, το ξέρω” απάντησε η Τζιν. “Γιατί τον ενοχλείς;”».
Η ντροπαλή, μικροκαμωμένη γυναίκα από τη Νέα Υόρκη, πριν από το τηλεφώνημα, είχε δει τον γιο της στην τηλεόραση να ξυλοκοπείται βάναυσα από τους αστυνομικούς επειδή είχε πάρει μέρος σε μια πορεία υπέρ των ομοφυλόφιλων. Την επόμενη μέρα, εξοργισμένη από την κακοποίηση και τη σύλληψη του γιου της λόγω της ομοφυλοφιλίας του, έστειλε ένα γράμμα στην εφημερίδα «New York Post» στο οποίο έγραφε: «Ο γιος μου είναι ομοφυλόφιλος και τον αγαπώ».
Εκείνο τον καιρό, ο Αμερικάνικος Σύνδεσμος Ψυχιατρικής θεωρούσε την ομοφυλοφιλία ψυχική διαταραχή και η δήλωση της Μάνφορντ προκάλεσε αντιδράσεις από γονείς, μαθητές αλλά και τη διευθύντρια του σχολείου που δίδασκε. Η Τζιν, όμως, δεν φοβήθηκε κανέναν. Τον Ιούνιο του ίδιου χρόνου, κατέβηκε μαζί με τον γιο της σε πορεία υπέρ των ομοφυλοφίλων και το πλακάτ που κρατούσε έγραφε: «Γονείς ομοφυλόφιλων ας ενωθούμε για να υποστηρίξουμε τα παιδιά μας».
Ο Μάνφορντ μαζί με τον γιο της Μόρτυ στο πρώτο Gay Pride της Νέας Υόρκης το 1972
Ο Eric Marcus, συγγραφέας και υπέρμαχος του κινήματος για τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων στις ΗΠΑ, λέει ότι η κίνηση ήταν άνευ προηγουμένου.
«Είναι λίγο δύσκολο να φανταστούμε τώρα πόσο επαναστατικό ήταν για έναν γονέα να περπατήσει στο Gay Pride ενθαρρύνοντας, μάλιστα, κι άλλους γονείς να κάνουν το ίδιο. Ωστόσο, ήταν η κατάλληλη στιγμή για να γίνει κάτι τέτοιο και απαιτούσε κάποιον σαν την Τζιν Μάνφορντ να ηγηθεί. Και η Τζιν ήταν εκεί».
Από εκείνη την ημέρα, η Τζιν έλαβε δεκάδες γράμματα από γονείς που δήλωσαν την αγάπη τους για τα ομοφυλόφιλα παιδιά τους. Το 1973, με πρωτοβουλία της γλυκιάς δασκάλας, ιδρύθηκε η ομάδα υποστήριξης «Γονείς, Οικογένειες και Φίλοι Ομοφυλόφιλων» (PFLAG). Λίγο μετά την πρώτη αυτή συνάντηση, άρχισε να λαμβάνει κλήσεις από γονείς απ’ όλη τη χώρα, οι οποίοι θέλησαν να ξεκινήσουν αντίστοιχες ομάδες στις δικές τους κοινότητες. Το PFLAG μετρούσε ήδη περισσότερες από 350 με χιλιάδες μέλη.
Η Μάνφορντ ηγείται της παρέλασης υπερηφάνειας στο Κουίνς
Ένα από αυτά τα μέλη είναι και ο πρώην Επίτροπος του Εθνικού Ποδοσφαιρικού Πρωταθλήματος του οποίου ο γιος είναι ομοφυλόφιλος. «Σκέφτηκε ότι ήταν φυσιολογικό να κάνει κάτι τέτοιο μια μητέρα κι αυτό ισχύει για τους περισσότερους γονείς που συμμετέχουν».
Ο συγγραφέας Νταν Σάβατζ, πάλι, υποστήριξε πως η μητέρα του βρήκε παρηγοριά στο PFLAG επειδή την βοήθησε να καταλάβει τι σημαίνει να είναι κάποιος γκέι, αλλά και η ίδια γονέας ενός γκέι παιδιού.
«Η Τζιν Μάνφορντ έκανε σαφές σε όλους ότι οι γκέι και οι λεσβίες έχουμε γονείς, ότι είμαστε παιδιά κάποιου, και αυτό ήταν το πρώτο πραγματικό μεγάλο βήμα στο κίνημα προς την πλήρη αποδοχή των λεσβιών, των ομοφυλόφιλων, των bi και των trans».
Ο Μόρτι πέθανε το 1992 από ΑIDS. Όταν άκουσε τα νέα ο Ντάνιελ Ντρομ, μέλος του Δημοτικού Συμβουλίου της Νέας Υόρκης, επισκέφτηκε αμέσως την Τζιν στο σπίτι της. Η μητέρα του Ντρομ ήταν μέλος του PFLAG και ο ίδιος φίλος με τον Μόρτυ. «Η Τζιν μου έδειξε πολλές φωτογραφίες του Μόρτι» είπε. «Στην πραγματικότητα, υπήρχε μια διάσημη φωτογραφία της που περπατάει μαζί με τον γιο της σε αυτή την πρώτη παρέλαση υπερηφάνειας, και ήταν τόσο περήφανη που είχε αυτή τη φωτογραφία και που η στιγμή καταγράφηκε στην ιστορία».
Η Τζιν Μάνφορντ, που πέθανε τον Ιανουάριο του 2013, είχε λάβει επιστολές από ομοφυλόφιλους από όλο τον κόσμο, ευχαριστώντας την για τη στάση τους και για την αγάπη τους χωρίς όρους. «Αυτή την αγάπη θα θυμόμαστε περισσότερο από την Τζιν Μάνφορντ» καταλήγει ο Ντρομ.
Η διεθνής κατάσταση, όπως διαμορφώνεται στο τέλος του τρέχοντος έτους, θυμίζει έντονα την τελευταία χρονιά πριν από την έκρηξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου
8°
