Μετανάστευση τότε: Καζαντζίδης, σταθμός του Μονάχου, μια βραδιά στο Λεβερκούζεν, αγκομαχητό στη φάμπρικα της BMW ή της Μερτσέντες. Μετανάστευση τώρα: τα πράγματα έχουν αλλάξει κι, αν ετοιμάζεσαι να ψάξεις καινούργια δουλειά ή καινούργια ζωή στο Βερολίνο, αυτός είναι ο οδηγός επιβίωσής σου με όλα τα κόζια.
Το Βερολίνο είναι φθηνό, αλλά δεν είναι Βουλγαρία. Όταν έρχεσαι, εντυπωσιάζεσαι από τις τιμές στα σουπερμάρκετ, αλλά τα έξοδα για να ζήσεις μόνος είναι πολύ πιο σοβαρά. Καταρχάς, θα πρέπει να περιορίσεις τις δαπάνες για τις καθημερινές σου μετακινήσεις, βγάζοντας το πρώτο σου μηνιαίο εισιτήριο στα U-Βahn. Κατά 99% δεν έχεις λόγο να πάρεις το κανονικό, αλλά το πολύ βολικό και κατά 20 περίπου ευρώ φθηνότερο «μετά τις 10», που σημαίνει ότι μπορείς να μετακινείσαι με όλα τα μέσα μαζικής μεταφοράς συνέχεια, αλλά σου απαγορεύεται να μπλέκεσαι στα πόδια των κανονικών ανθρώπων που βιάζονται να πάνε στις δουλειές τους τις καθημερινές από τις 6 έως τις 10 το πρωί. Αν «νιώθεις τυχερός» και λυπάσαι τα 53 ευρώ που κοστίζει αυτό το εισιτηριάκι, τότε μην μπεις σε U-Bahn τις πρώτες μέρες του μήνα και τα πρωινά. Οι ελεγκτές είναι παντού εκείνες τις μέρες και ώρες. Αργότερα, το απόγευμα, τα πράγματα είναι πιο ήρεμα και τα βράδια της Παρασκευής και του Σαββάτου οι μετακινήσεις είναι «δωρεάν» (λίγο επικίνδυνο να επιχειρήσεις να κόψεις 40ευρη κλήση σε μεθυσμένο νεανία). Ασφαλώς, όταν μάθεις την πόλη, το ποδήλατο είναι η καλύτερη λύση.
Spiten noikiazen?
Μια πρώτη σου ανάγκη είναι, φυσικά, να βρεις σπίτι. Χρειάζεσαι μια έδρα για να εξαπολύεις τις επιθέσεις σου προς αναζήτηση εργασίας. Ακόμα και αν έχεις κάποιον φίλο που είναι διατεθειμένος να σε φιλοξενήσει για λίγο καιρό, θα πρέπει αργά ή γρήγορα να βρεις τον δικό σου χώρο. Τότε θα διαπιστώσεις ότι την ιδέα του να αλλάξεις τη ζωή σου μετακομίζοντας στο Βερολίνο την είχαν και άπειροι καλλιτεχνούληδες από κάθε γωνιά της Ευρώπης. Μια πρώτη φθηνή λύση είναι τα κοινόβια (www.wg-gesucht.de), το να νοικιάσεις δηλαδή ένα δωμάτιο σε ένα σπίτι με άλλους 2-3 συνήθως. Το καλό σε αυτήν την περίπτωση είναι ότι μπορείς να βρεις με 200 έως 350 ευρώ τον μήνα ένα αξιοπρεπέστατο δωμάτιο. Το κακό είναι ότι συνήθως χρειάζεσαι ένα δίμηνο, αφού πρέπει να κλείσεις πολλά ραντεβού-κάστινγκ με τους εκάστοτε πιθανούς συγκατοίκους και να κριθείς για το πώς μιλάς, τι ρούχα φοράς, τι μουσική ακούς, τι δουλειά κάνεις, τι δουλειά θα ήθελες να κάνεις, και διάφορα άλλα. Τα πράγματα είναι εύκολα, αν είσαι μια γλυκιά κοπελίτσα που το βάρος της δεν ξεπερνά τα 75 κιλά, ενώ αντίθετα φαίνεται ότι κουβαλάς πολλά προβλήματα, αν είσαι άντρας πάνω από 30 που δεν έχει καταφέρει να βγάζει αρκετά για να ζει μόνος του. Χειρότερη εποχή για τέτοιου είδους αναζητήσεις σπιτιών είναι από τον Σεπτέμβριο μέχρι και τον Δεκέμβριο, καθώς τότε καταφθάνουν ορδές λυσσασμένων για πάρτι και σεξ φοιτητών και ο ανταγωνισμός είναι πολύ μεγαλύτερος.
Το όνειρο του να πάρεις μια μέρα τη βαλίτσα σου και να νοικιάσεις ένα σπίτι μόνος σου σε κουλ περιοχές (Kreuzberg, Neükolln, Friedrichshain, Prentzlauerberg), που επισκέφτηκες κάποτε ως τουρίστας, θα παραμείνει όνειρο και θα φάνε οι γλάροι και τα σκιουράκια το κορμί σου μια κρύα νύχτα του χειμώνα. Οι Γερμανοί δίνουν τα «καλά» σπίτια μόνο σε εργαζόμενους, και μάλιστα νόμιμα δηλωμένους από το αφεντικό τους το τελευταίο τρίμηνο. Μπορείς, ωστόσο, να πάρεις μια μέρα ή νύχτα τη βαλίτσα σου, που θα έχει το λιγότερο 2000 ευρώ μέσα, όσα δηλαδή σου χρειάζονται για να περάσεις 6 μήνες χωρίς δουλειά, και να μείνεις σε μια περιοχή λίγο μακριά από το κέντρο, όπως το συμπαθέστατο Wedding. Θα δεσμεύεσαι, βέβαια, με ένα συμβόλαιο ενός περίπου χρόνου, αλλά θα μπορείς, αν το σπίτι έχει 2 δωμάτια, να νοικιάσεις το ένα και να είσαι εσύ αυτός που θα κάνει κάστινγκ σε γλυκές φοιτητριούλες γεμάτες ενέργεια και όρεξη για ζωή. Φυσικά, αυτό δεν επιτρέπεται και τα λεφτά που θα παίρνεις θα είναι μαύρα, αλλά από την Ελλάδα έρχεσαι και τα ξέρεις αυτά.
Η γλώσσα είναι βασική παράμετρος. Όλοι ξέρουν αγγλικά, αλλά είσαι βλάχος, αν μιλάς μόνο αγγλικά. Μιλώντας κάποια σπαστά βασικά γερμανικά στην αρχή, θα βοηθήσει στα πάντα: από το να αποφύγεις τις «κακές» παρέες των ψηλομύτηδων Αμερικανοβρετανών, που αρνούνται να μάθουν τη γλώσσα και ζούνε στον κόσμο τους, μέχρι το να αυξήσεις τις πιθανότητες κάποιος να σε πληρώσει για να κάνεις κάτι χρήσιμο για αυτόν. Τα δημόσια φροντιστήρια (Volkschüle) κοστίζουν περίπου 110 με 150 ευρώ το μήνα και τα προτιμάει ο περισσότερος κόσμος, άρα είναι πιο προσιτό να μάθεις τη γλώσσα στο Βερολίνο παρά να ξεκινήσεις μαθήματα στην Ελλάδα και να ακριβοπληρώσεις κάποιο φροντιστήριο.
Ergaten, ergaten!
Αν είναι επιτακτική ανάγκη η μετανάστευση και δεν πρόλαβες να μάθεις γρι γερμανικό, η πρώτη κίνηση για δουλειά είναι η αναζήτηση στο Google: «Greek restaurants in Berlin». Τα χιτάκια της Παπαρίζου από το 2004 στο repeat δε θα είναι μια ευχάριστη εμπειρία, όμως μπορείς με το μεροκάματο να δεις μετά ζωντανά τους Blonde Redhead, που είναι μια ευχάριστη εμπειρία. Χρήσιμο για μικροδουλίτσες ή για άλλου είδους αγγελίες μπορεί να σου φανεί και το www.craigslist.com. Υπάρχουν δουλειές: από το να βγάζεις σκύλους βόλτα μέχρι το να είσαι το παιδί για όλες τις δουλειές σε γκέι τσόντες.
«Οι καλύτερες μέρες» λοιπόν, που έλεγαν και οι Ονειροπαγίδα είναι κοντά: 60 ευρώ και 2 ώρες με το αεροπλάνο. Οι Ονειροπαγίδα όμως διαλύθηκαν πρόωρα μην έχοντας καταξιωθεί ως η καλύτερη ποπ πραγματική μπάντα της χώρας και οι «καλύτερες μέρες» που άξιζαν να έχουν δεν ήρθαν ποτέ. Αν αντεπεξέλθεις στις πρώτες δυσκολίες, θα ζήσεις σε μια πανέμορφη πόλη με πολλές ευκαιρίες να κάνεις ό,τι αγαπάς. Τον χειμώνα θα διασχίζεις παραμυθένια κάτασπρα μονοπάτια και το καλοκαίρι θα έχεις ήλιο 17 ώρες τη μέρα.
25°
