Λίβερπουλ: Οι δηλώσεις του Μοχάμεντ Σαλάχ εν μέσω αγωνιστικής δράσης που είναι στην καλύτερη περίπτωση ατυχείς
Η Λίβερπουλ είναι από εκείνα τα club που ξεπερνάνε κατά πολύ την εγχώρια φήμη, έχοντας φανατικούς οπαδούς σε όλη την υφήλιο. Για τους μεγαλύτερους σε ηλικία (άνω των 60-70 ετών) ήταν η ομάδα που έχτισε ο Μπίλ Σάνκλι κατά τη δεκαετία του 1960, η οποία στη συνέχεια έχτισε και τον ευρωπαϊκό της μύθο με τέσσερα Κύπελλα Πρωταθλητριών σε διάστημα επτά ετών, αν και με διαφορετικούς προπονητές. Για τους νεότερους είναι οι περιγραφές της ΕΡΤ από τα τέλη της δεκαετίας του 1980, με παίκτες όπως ο Μπαρνς κι ο Μπίρτσλι. Είναι τα χρόνια της στείρας δεκαετίας του 1990 (όταν και το αντίπαλο δέος της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ κυριάρχησε σε εγχώριο και διεθνές επίπεδο), αλλά και οι μεταγενέστερες ομάδες που είχαν ως πρωταγωνιστή έναν από τους σπουδαιότερους παίκτες που έβγαλε ο σύλλογος, τον Στίβεν Τζέραρντ. Τέλος, η σύγχρονη εποχή της Λίβερπουλ χαρακτηρίζεται από την ομολογουμένως επιτυχημένη θητεία του Γιούργκεν Κλοπ στον πάγκο της, παρά την ταυτόχρονη αναρρίχηση της Μάντσεστερ Σίτι στη θέση της αντικειμενικά καλύτερης ομάδα του νησιού τα τελευταία χρόνια. Είναι η περίοδος όπου βρίσκεται στους Reds και ο - για αρκετούς οπαδούς της ομάδας - καλύτερος ξένος παίκτης που πέρασε από αυτήν. Ο Αιγύπτιος Μοχάμεντ Σαλάχ.
Δεν είναι λίγα αυτά που έχει κάνει ο Μοχάμεντ (Μο) Σαλάχ κατά τη θητεία του στο Merseyside. Αφενός έχει ανακηρυχθεί ως ο πρώτος ξένος σκόρερ στην ιστορία της λίγκας, αφετέρου είναι ο πρώτος Αφρικανός σκόρερ στην ιστορία του UEFA Champions League. Κυρίως όμως υπήρξε ο εντός αγωνιστικού χώρου πρωταγωνιστής μιας ομάδας που έγινε ξανά ανταγωνιστική στο υψηλότερο επίπεδο. Μιας ομάδας που κέρδισε εκ νέου το σπουδαιότερο ευρωπαϊκό τρόπαιο, που αναδείχθηκε πρωταθλήτρια Αγγλίας ύστερα από 30 ολόκληρα χρόνια. Οι οπαδοί του club δεν μπορούσαν λόγω κορωνοϊού να πανηγυρίσουν το πρωτάθλημα του 2020 όπως θα ήθελαν, για αυτό και οι εορτασμοί για το αντίστοιχο του 2025 ήταν κάτι παραπάνω από εντυπωσιακοί. Επισκιάστηκαν όμως σύντομα και στον απόλυτο βαθμό, λόγω της τραγικού και άδοξου θανάτου του Ντιόγκο Ζότα. Φέτος η Λίβερπουλ έχει μια πορεία η οποία παρουσιάζει στην καλύτερη περίπτωση σκαμπαναβέσματα, ενώ στη χειρότερη χαρακτηρίζει ένα αποπροσανατολισμένο ποδοσφαιρικό σύνολο. Ο Μοχάμεντ Σαλάχ βρίσκεται τις τελευταίες μέρες στο επίκεντρο, αυτή τη φορά ωστόσο για τον πλέον λάθος λόγο. «Τα εν οίκω μη εν δήμω» λέει ο λαός και ο Σαλάχ έκανε ακριβώς το αντίθετο.
«Έχω κάνει τόσα πολλά για αυτόν τον σύλλογο όλα αυτά τα χρόνια και ειδικά την περασμένη σεζόν. Τώρα κάθομαι στον πάγκο και δεν ξέρω γιατί. Φαίνεται ότι ο σύλλογος με έχει παρατήσει (σ.σ. thrown under the bus). Έτσι νιώθω. Νομίζω ότι είναι πολύ σαφές ότι κάποιος ήθελε να πάρω εγώ όλη την ευθύνη. Δέχτηκα πάρα πολλές υποσχέσεις το καλοκαίρι και μέχρι στιγμής είμαι στον πάγκο για τρία παιχνίδια, οπότε δεν μπορώ να πω ότι τηρούν την υπόσχεση. Έχω πει πολλές φορές στο παρελθόν ότι είχα καλή σχέση με τον προπονητή και ξαφνικά, δεν έχουμε καμία σχέση. Δεν ξέρω γιατί, αλλά μου φαίνεται, όπως το βλέπω εγώ, ότι κάποιος δεν με θέλει στον σύλλογο».
Αυτά δήλωσε ο Μο Σαλάχ στους δημοσιογράφους μετά την ισοπαλία 3-3 με τη Λιντς Γιουνάιτεντ. Και φυσικά σε μια Λίβερπουλ που έχει φέρει ουκ ολίγα αρνητικά αποτελέσματα φέτος, αυτή η στάση ενός εκ των πρωταγωνιστών της δεν μπορεί παρά να προκαλέσει αναστάτωση. Στους παίκτες, στους οπαδούς και κυρίως ίσως σε αυτόν που πρέπει να διαχειριστεί συνολικά τις εντυπώσεις, τον προπονητή. Ο Άρνε Σλοτ ξεκαθάρισε ότι η συνήθης ηρεμία και ευγένειά του δεν υποδηλώνουν αδυναμία. Το γεγονός ότι ο Σαλάχ ήταν εκτός αποστολής για τον αγώνα κόντρα στην Ίντερ για το Champions League μιλά από μόνο του. Ζητήθηκε και η άποψη των συμπαικτών του. Ο κόσμος του ποδοσφαίρου πήρε θέση, ενώ τοποθετήθηκε και ο Γιούργκεν Κλοπ. Αξίζει επίσης να σταθεί κανείς στο σχόλιο ενός ακόμα πρώην παίκτη της ομάδας, του Τζέιμι Κάραχερ, για τα οποία μάλιστα απολογήθηκε κάποιες μέρες αργότερα. Ο Κάραχερ χαρακτήρισε τον Σαλάχ ως «αυτόν που ήρθε έχοντας αποτύχει στην Τσέλσι». Το θέμα έχει πάρει πολύ περισσότερη δημοσιότητα από αυτή που θα έπρεπε. Ίσως μάλιστα δεν θα έπρεπε καν να γνωστοποιηθεί. Εξαρχής.
Και η ευθύνη βαραίνει αποκλειστικά τον Σαλάχ. Κι ας είναι εντελώς λάθος ο Τζέιμι Καραχέρ καθώς η αποτυχία σε ένα «εργασιακό περιβάλλον» δεν σχετίζεται και δεν αποκλείει την επιτυχία σε ένα άλλο. Ο Αιγύπτιος όφειλε ξεκάθαρα να προστατεύσει τον σύλλογό του σε μια κρίσιμη αγωνιστική καμπή. Και δεν το έκανε. Εξέφρασε δημοσίως το παράπονό του και εξέθεσε προπονητή και διοίκηση, δίνοντας το δικαίωμα σε καλοθελητές να υποστηρίξουν ότι θέλει να υποστηρίξει μια προσωπική ατζέντα. To μέλλον του είναι αβέβαιο. Ακριβώς το αντίθετο δηλαδή από την τεράστια προσφορά του, την οποία και δείχνει να αμαυρώνει.
Πώς βοηθάνε τον (κάθε) σύλλογο οι καταστάσεις που αντί να λυθούν εκ των έσω γίνονται αντικείμενο ειδησεογραφίας πολλών ημερών; Ποιος άραγε δεν είχε πρόβλημα με τον προπονητή και τον οργανισμό της ομάδας του, σε τόσο ανταγωνιστικό επίπεδο; Δεν είναι ασυνήθιστο για ποδοσφαιριστές με προσωπικότητα να έρχονται σε κόντρα με τους προπονητές τους. Παίκτες όπως ο Ντέιβιντ Μπέκαμ, ο Τιερί Ανρί, ο Ζλάταν Ιμπραΐμοβιτς πολύ περισσότερο είχαν και έχουν να διηγηθούν σχετικές ιστορίες. Ο Ανρί μάλιστα το δήλωσε ξεκάθαρα στο UCL Today show: «Δεν μιλάς δημόσια για προσωπικά σου προβλήματα όταν η ομάδα σου παλεύει. Το κάνεις στα αποδυτήρια. Αυτό έκανα εγώ». Στο πλέον χαρακτηριστικό παράδειγμα όλων, το ντοκιμαντέρ «The Last Dance» τράβηξε την κουρτίνα πίσω από την αυτοκρατορία των Σικάγο Μπουλς στη δεκαετία του 1990, καταδεικνύοντας τον εξαιρετικά απαιτητικό και πολύ συχνά δύστροπο Μάικλ Τζόρνταν, καθώς και τα διάφορα θέματα που αντιμετώπιζαν οι συμπαίκτες του. Αλλά εκεί ακριβώς βρίσκεται και το νόημά του. Στο ότι αποκάλυψε τις πληροφορίες αυτές, περισσότερα από 20 χρόνια έπειτα από τη δυναστεία των Μπουλς. Και κανείς δεν ξέρει πως θα εξελισσόταν η αγωνιστική δράση στο NBA, αν όλα αυτά είχαν αποκαλυφθεί πλήρως τότε και όχι στον βαθμό που άφησε ο οργανισμός των Μπουλς να διαρρεύσουν. Αντί να προβληματίσουν, οι αποκαλύψεις του ντοκιμαντέρ έδειξαν με κάθε δυνατό τρόπο το πόσο δύσκολη είναι η κατάκτηση της κορυφής και πολύ περισσότερο η διατήρησή της. Είχαν ακριβώς τον χαρακτήρα του «επιμορφωτικού». Και δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις όπου ένα σύνολο άνθρωπων πέτυχε τα σπουδαιότερα επιτεύγματα, όντας εξαιρετικά διαφορετικοί και ασύμβατοι μεταξύ τους. Απλά ήξεραν να προστατεύονται και να προστατεύουν.
Υπήρξαν υπόνοιες ότι το επόμενο παιχνίδι του Μοχάμεντ Σαλάχ στο Άνφιλντ θα είναι και το τελευταίο του μπροστά στους οπαδούς της Λίβερπουλ, αν και το συμβόλαιο του λήγει στο τέλος της σεζόν 2026-27. Από τους εορτασμούς δε του περσινού πρωταθλήματος, δεν έχουν περάσει ούτε οκτώ μήνες. Η διαχείριση του ανθρώπινου δυναμικού και δη των ποδοσφαιριστών δεν υπήρξε ποτέ εύκολη υπόθεση, αλλά είναι απαραίτητο στοιχείο ενός club που κάνει πρωταθλητισμό. Για το επίπεδο, την ιστορία και τους στόχους της ομάδας που εκπροσωπεί, ο Μοχάμεντ Σαλάχ φέρθηκε - στην καλύτερη περίπτωση και επιεικώς - επιπόλαια. Θα είναι πολύ μεγάλο κρίμα η πιθανή αποχώρησή του να έχει αυτή τη συμπεριφορά του ως τελευταία ανάμνηση. Πρόκειται όμως για κάτι που θα έπρεπε πρωτίστως να είχε σκεφτεί και αποφύγει ο ίδιος.
