Είναι οι κάμερες στα γήπεδα άλλο ένα παραμύθι;

Πριν από μια εβδομάδα ο αναπληρωτής υπουργός Αθλητισμού, Βρούτσης, καμάρωνε για τις κάμερες που έχουν μπει στα γήπεδα, χάρη στις οποίες δεν μπορεί κάποιος να δημιουργήσει επεισόδια, αφού «όποιος μπαίνει στο γήπεδο ξέρουμε ποιος είναι, πού μένει, ποιο είναι το τηλέφωνό του». Μια εβδομάδα μετά, κάποιοι προβληματικοί συμπολίτες, υποστηρικτές του Παναθηναϊκού, σπάνε καθίσματα στο γήπεδο του Βόλου στον αγώνα Κηφισιά - Παναθηναϊκός και προσπαθούν, ανεπιτυχώς, να τα πετάξουν στον αγωνιστικό χώρο. Κι αντί να τιμωρηθούν οι ίδιοι, τιμωρείται ο Παναθηναϊκός. Εκείνοι παραμένουν ελεύθεροι και ατιμώρητοι, γιατί, όπως φαίνεται, οι κάμερες για τις οποίες καμάρωνε ο αναπληρωτής υπουργός υπάρχουν μόνο για να προσποιείται η κυβέρνηση ότι θέλει να κάνει κάτι για τη βία στα γήπεδα. Κατά τ' άλλα είναι απλώς διακοσμητικές*.

Γιατί αν οι κάμερες λειτουργούσαν κι αν η κυβέρνηση επιθυμούσε στ’ αλήθεια να περιορίσει τη δράση των βίαιων οπαδών, αντί για την ομάδα, η ποινή θα επιβαλλόταν στους προβληματικούς που έσπαγαν και πετούσαν καθίσματα. 

Η τιμωρία μιας ομάδας για τη δράση των προβληματικών αντικοινωνικών οπαδών της, ακόμα και τους αγώνες εκτός έδρας, βασίζεται σε δύο παιδικές απόψεις. Σύμφωνα με την πρώτη, οι οργανωμένοι οπαδοί είναι υποχείρια των διοικήσεων των ομάδων. Κι ενώ υπάρχουν περιπτώσεις που αυτό μπορεί να είναι αληθινό, είναι ακόμα περισσότερες οι περιπτώσεις που οι σχέσεις διοικήσεων και οργανωμένων οπαδών είναι κακές ή απλώς σχέσεις αναγκαστικής συνύπαρξης. Σύμφωνα με τη δεύτερη, οι βίαιοι οπαδοί αγαπούν την ομάδα τους και η τιμωρία της θα τους αναγκάσει να περιορίσουν τη βίαιη δράση τους. Στην πραγματικότητα οι βίαιοι οπαδοί (και αρκετοί από τους μη βίαιους) αγαπούν την ομάδα τους όπως αγαπά ο κακοποιητικός σύζυγος τη σύζυγό του. Την αγαπούν μόνο στον βαθμό που μπορεί να τους χαρίζει κάποιο αίσθημα ανωτερότητας που στερούνται στην πραγματική τους ζωή. Τη χρησιμοποιούν σε μια απόπειρα να βρουν διέξοδο στα εσωτερικά τους αδιέξοδα. Αυτοί οι άνθρωποι αγαπούν μόνο τον εαυτό τους και γι’ αυτό δεν διστάζουν να κάνουν κακό στην ομάδα τους. Να γίνουν η αιτία που θα τιμωρηθεί.

Στην πραγματικότητα το μόνο που μπορεί να εξαφανίσει τη βία από τα γήπεδα (όχι να την περιορίσει προσωρινά) είναι η τιμωρία των βίαιων οπαδών. Μια τιμωρία που, σύμφωνα με την κυβέρνηση, είναι πλέον εφικτή, αλλά για κάποιον λόγο εξακολουθεί να μην επιβάλλεται, με αποτέλεσμα οι ομάδες όχι μόνο να είναι έρμαια των πιο ανόητων από τους υποστηρικτές τους αλλά και προβοκατόρων. 

Η επιβολή παραμένει ελάχιστη, αλλά η αυστηροποίηση μπορεί να πείσει κάποιον επιπόλαιο ότι η κυβέρνηση ενδιαφέρεται για τη νομιμότητα και την ασφάλεια στους δρόμους

Δυστυχώς, αν σε κάτι είναι πραγματικά συνεπής η κυβέρνηση είναι στην προσπάθειά της να προσποιείται ότι επιθυμεί να επιβάλει τη νομιμότητα. Να φοράει φερετζέδες που το μόνο που κάνουν είναι να κρύβουν την πλήρη απροθυμία οποιασδήποτε επιβολής. Έτσι, ο Κώδικας Οδικής Κυκλοφορίας αντί να επιβληθεί, αυστηροποιείται. Η επιβολή παραμένει ελάχιστη, αλλά η αυστηροποίηση μπορεί να πείσει κάποιον επιπόλαιο ότι η κυβέρνηση ενδιαφέρεται για τη νομιμότητα και την ασφάλεια στους δρόμους. Με τον ίδιο τρόπο, αντί να κυνηγήσει και να τιμωρήσει τους πειρατές υγειονομικού ενδιαφέροντος που (σε κοινή θέα) κλέβουν δημόσιο χώρο με τα τραπεζοκαθίσματά τους, φτιάχνει ένα app για καταγγελίες. Οι πειρατές συνεχίζουν να κλέβουν δημόσιο χώρο ανενόχλητοι, αλλά η κυβέρνηση έχει προσποιηθεί ότι νοιάζεται για το θέμα. Και ακριβώς το ίδιο συμβαίνει και στα γήπεδα. Η κυβέρνηση επιβάλλει κάμερες κι αντί να τις αξιοποιήσει, συνεχίζει να τιμωρεί τις ομάδες αφήνοντας τους βίαιους οπαδούς ανενόχλητους. Και μπράβο της.

* Δεν αναφέρομαι στο μάλλον σκανδαλώδες της ίδιας της ποινής. Ακόμα κι αν ήταν αυτή που επιβάλλεται στις υπόλοιπες ομάδες, πλην Παναθηναϊκού, πάλι θα ήταν ακατανόητη από τη στιγμή που οι κάμερες μπορούν να δείξουν τους πραγματικούς ενόχους.