Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία: 6 Παραολυμπιονίκες μιλούν στην ATHENS VOICE

Ένα ατύχημα, μια εκ γενετής αναπηρία ή ένα σύνδρομο μπορεί να άλλαξε τη ζωή τους, αλλά οι ίδιοι δεν επίτρεψαν να σταθεί εμπόδιο και συνεχίζουν με αισιοδοξία. «Είναι μια ακόμα Παγκόσμια Ημέρα όπως όλες οι άλλες με τη διαφορά ότι νιώθω ότι γιορτάζω, απλά επειδή όλοι θυμούνται –θέλοντας και μη– ότι υπάρχουν και ανάπηρα άτομα στην κοινωνία μας» αναφέρει ο Δημήτρης Καρυπίδης. «Θεωρώ ότι θα έπρεπε να μην υπάρχει αυτή η Παγκόσμια μέρα» η Αλεξάνδρα Σταματοπούλου. «Είναι μια μέρα υπενθύμισης σε όλους, του βασικού δικαιώματος των ανθρώπων με αναπηρία να ζουν ως ίσοι» η Δήμητρα Κοροκίδα. «Θα έπρεπε να γιορτάζεται στη σκέψη μας καθημερινά, να γιορτάζεται ο αλληλοσεβασμός, η ενσυναίσθηση, η αλληλεγγύη και η αλληλοβοήθεια κάθε μέρα» ο Αντώνης Τσαπατάκης. «Υποδηλώνει για μένα την ισότητα των ανθρώπων παρά την οποιαδήποτε διαφορά» ο Γρηγόρης Πολυχρονίδης. «Είναι απλά μια αναγκαία υπενθύμιση ότι οι άνθρωποι με αναπηρία έχουν δικαιώματα καθημερινά» ο Παναγιώτης Τριανταφύλλου. Αυτές είναι μερικές μόνο από τις σκέψεις των πιο σπουδαίων παραολυμπιονικών της χώρας μας. Μπορεί η Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία να καθιερώθηκε ως γιορτή στις 3 Δεκεμβρίου από το 1992, επειδή εκείνη την ημέρα η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ υιοθέτησε το Πρόγραμμα Δράσης για τα Άτομα με Ειδικές Ανάγκες, εκείνοι όμως γιορτάζουν καθημερινά τη ζωή.

Σήμερα και οι έξι τους είναι ενεργοί στα social media, μιλούν ανοιχτά για τα καθημερινά προβλήματα των αναπήρων, ποστάρουν φωτογραφίες από αυτά που τους ενοχλούν, σχολιάζουν στους Cool crips χιουμοριστικά ακόμη και τη σεξουαλική τους ζωή, τοποθετούνται για όλα –χαμογελαστοί στο αναπηρικό τους καροτσάκι– και συνεχίζουν τους προσωπικούς και Ολυμπιακούς τους αγώνες μέσα στο νερό αλλά και στα γήπεδα. Κοινό στοιχείο για εκείνους το ότι παλεύουν να δώσουν φωνή σε όλα εκείνα τα ανάπηρα άτομα –που δεν γνωρίζουμε καν ότι ζουν ανάμεσά μας– αλλά και σε όλους μας να προσπαθούμε με υπομονή και επιμονή να τα καταφέρουμε.

Δήμητρα Κοροκίδα: «Όχι στη γκετοποίηση ανθρώπων επειδή πολύ απλά έχουν κάτι που τους καθιστά διαφορετικούς»

«Η Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία είναι μια μέρα υπενθύμισης σε όλους, του βασικού δικαιώματος των ανθρώπων με αναπηρία να ζουν ως ίσοι μεταξύ και των υπολοίπων μελών μιας κοινωνίας. Το δικαίωμα αυτό επικεντρώνεται σε έννοιες όπως αυτή της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, της ισότητας, της ένταξης και της συμμετοχής στο κοινωνικό σύνολο, καθώς και της απαγόρευσης διακρίσεων. Άλλωστε, το προοίμιο της Οικουμενικής Διακήρυξης των δικαιωμάτων του ανθρώπου είναι ξεκάθαρο: “Η αναγνώριση της έμφυτης αξιοπρέπειας και των ίσων αναφαίρετων δικαιωμάτων όλων των μελών της ανθρώπινης οικογένειας είναι η βάση της ελευθερίας, της δικαιοσύνης και της ειρήνης στον κόσμο”», λέει η 48χρονη παραολυμπιονίκης Δήμητρα Κοροκίδα. Το 2005 ένα αυτοκινητικό ατύχημα της προκάλεσε σοβαρή κάκωση με αποτέλεσμα να μείνει παράλυτη. Η αθλήτρια που έχει κατακτήσει περισσότερα από είκοσι μετάλλια, μεταξύ αυτών το χάλκινο μετάλλιο σφαιροβολίας στο Ρίο, ασχολείται σήμερα σε επίπεδο πρωταθλητισμού με το Para Badminton, την ανάδειξη του Πούμσε σε αμαξίδιο ενώ είναι ιδρύτρια και προπονήτρια κέντρου Πολεμικών Τεχνών. Δεν προπονεί, ωστόσο, αθλητές με αναπηρία αλλά συνεχίζει να εμπνέει καθημερινά όσους αντιμετωπίζουν κινητικά προβλήματα.

«Αν και θα έπρεπε όλα αυτά να θεωρούνται δεδομένα, δυστυχώς ακόμα και σήμερα σε μια εποχή που η τεχνολογία και οι επιστήμες εξελίσσονται με γρήγορους ρυθμούς, πολλοί ανάπηροι άνθρωποι δεν έχουν πρόσβαση ούτε στα βασικά καθημερινά εφόδια όπως είναι αυτά της εκπαίδευσης, που ιδανικά θα τους βοηθούσαν να ενταχθούν στο κοινωνικό σύνολο ώστε να προσφέρουν τόσο οικονομικά όσο και κοινωνικά. Το κοινωνικό μήνυμα, όχι μόνο για τη συγκεκριμένη ημέρα αλλά και για όλες, θα ήθελα να είναι ίσες ευκαιρίες για όλους και όχι στη γκετοποίηση ανθρώπων επειδή πολύ απλά έχουν κάτι που τους καθιστά διαφορετικούς. Άλλωστε αν θέλουμε να είμαστε μέλη μιας υγιούς και αναπτυσσόμενης κοινωνίας δεν θα πρέπει να αποκλείουμε από αυτή κανέναν πολίτη, άνδρα ή γυναίκα.

»Το κίνητρο να ζω την κάθε ημέρα σαν να είναι μοναδική ξεκινά κυρίως από μέσα μου, για τον πολύ απλό λόγο ότι σε αυτή τη ζωή πολλά μπορεί να μας συμβούν και πολλά μπορεί να αλλάξουν, αλλά αυτό που δεν πρέπει να επιτρέψουμε ποτέ είναι να χάσουμε τις καθημερινές απλές απολαύσεις της. Σε κάθε περίπτωση θεωρώ τον εαυτό μου ευλογημένο γιατί έχω κοντά μου ανθρώπους που ο καθένας ξεχωριστά και όλοι μαζί συνθέτουν το παζλ της δικής μου καθημερινότητας με τα πάνω της αλλά και τα κάτω της, και αυτό είναι το κίνητρό μου να λέω κάθε ημέρα "Ευχαριστώ".

»Η καθημερινή "μάχη" που αντιμετωπίζω τόσο εγώ αλλά και όσοι χρησιμοποιούμε κυρίως αμαξίδιο δεν είναι άλλη από αυτή της καθημερινής μετακίνησης μας με αυτό. Πεζοδρόμια χωρίς ράμπες, πεζοδρόμια με δέντρα και ότι άλλο μπορείς να φανταστείς, εκτός από χώρο να κινηθεί το αμαξίδιο. Θέσεις στάθμευσης για ΑμεΑ αλλά που τελικά τις περισσότερες φορές χρησιμοποιούνται από συνανθρώπους μας που δεν έχουν κάποιο κινητικό πρόβλημα και πολλά ακόμα καθημερινά πράγματα που σε κάποιους δεν περνά από το μυαλό ότι μπορεί για εμάς να αποτελούν σοβαρό πρόβλημα. Το θέμα, λοιπόν, δεν είναι αν θα τα ξεχάσω, το θέμα είναι επιτέλους όλα αυτά να αλλάξουν γιατί πολύ απλά είναι δικαίωμα δικό μου αλλά και κάθε άλλου συνανθρώπου μας να κινούμαστε και να ζούμε ελεύθερα στη γειτονιά μας, στην πόλη μας και τελικά στη χώρα μας.

»Αυτό που θέλω να αλλάξει είναι η νοοτροπία μας στα θέματα της αναπηρίας αλλά και της διαφορετικότητας εν γένει. Να αλλάξει ο τρόπος που σκεφτόμαστε και να αρχίσουμε να βοηθάμε όλοι, ώστε η κοινωνία μας τελικά να γίνει μια κοινωνία πολιτών ίσων μεταξύ τους. Προσωπικά αυτό που κάνω και θα συνεχίσω να το κάνω για όσο ακόμα μπορώ, είναι να μιλώ με ειλικρίνεια και με απλά λόγια σε όλους –παιδιά και ενήλικες– για τα προβλήματα που υπάρχουν και πώς αυτά μπορούμε να τα αντιμετωπίσουμε όλοι μαζί, επιδιώκοντας αυτό που φαντάζομαι θέλουμε όλοι, μια υγιή κοινωνία για όλους χωρίς αποκλεισμούς και στερεότυπα.

»Η αλήθεια είναι ότι δεν προετοιμάζομαι για τους επόμενους Παραολυμπιακούς αγώνες και αυτό γιατί το άθλημα που προσπαθώ να αναδείξω τον τελευταίο καιρό δεν ανήκει στα  Παραολυμπιακά αθλήματα. Μιλώ για το Τεχνικό κομμάτι του Ταεκβοντό (Πούμσε) σε αμαξίδιο. Εύχομαι πραγματικά κάποια ημέρα να το απολαύσουμε σε κάποια Παραολυμπιάδα. Μέχρι τότε, εύχομαι να μπορώ να συνεχίζω να γυμνάζομαι, να ταξιδεύω και να μοιράζομαι εμπειρίες με ανθρώπους που έχουμε κοινό όραμα… μια χώρα φιλική για όλους».

Αλεξάνδρα Σταματοπούλου: «Θα ήθελα οι αθλητές με αναπηρία να αποκαλούνται επαγγελματίες αθλητές»

Το σύνδρομο από το οποίο πάσχει, είναι ο «δίσκαμπτος άνθρωπος» ή αλλιώς το σύνδρομο Stiff Person. Στην εφηβεία της εμφάνισε ένα θέμα υγείας για το οποίο δεν έλαβε έγκαιρα τη σωστή διάγνωση, το 2008 τα συμπτώματα γινόταν πιο έντονα και το 2011 «έφτασε στον πάτο». Τότε μπήκε στη ζωή της κι ο αθλητισμός. Η 36χρονη Αλεξάνδρα Σταματοπούλου, είναι σήμερα πρωταθλήτρια κολύμβησης, χάλκινη Παραολυμπιονίκης στο Τόκιο, τρίτη στο Παγκόσμιο στο Μεξικό με σημαντικές προκρίσεις και μετάλλια ενώ έχει παίξει και σε θεατρική παράσταση για ΑΜΕΑ.

«Η παγκόσμια ημέρα ατόμων με αναπηρία, θεωρώ ότι σκοπό έχει την ενημέρωση και την εξάλειψη του κοινωνικού αποκλεισμού των ανθρώπων με οποιαδήποτε μορφή αναπηρίας, λόγω μη επαρκούς πρόσβασης σε πολλούς χώρους. Το σχολικό πλαίσιο στο οποίο θα φοιτήσει ο μαθητής –που θα καθορίσει το υπόλοιπο της ζωής του– η ισότιμη εκπαίδευση σε όλα τα σχολικά πλαίσια και η συμπερίληψη σε δράσεις είναι το παν για μένα. Η συμπερίληψη μαθητών τυπικής ανάπτυξης και μη, με επαρκές καταξιωμένο εκπαιδευτικό προσωπικό που θα ενημερώνει και δεν θα περιθωριοποιεί μαθητές, η ενημέρωση των πολιτών σε κοινόχρηστους χώρους για την καλύτερη δυνατή ποιότητα ζωής όλων όσων ζουν σε αυτή τη χώρα – κάνοντας κατανοητό, ότι υπάρχουν νόμοι και κανόνες που πρέπει να τηρούνται. Η συμπερίληψη των παρεμποδιζόμενων ατόμων σε χώρους όπως η εργασία, ο αθλητισμός και η διασκέδαση. Εν έτη 2022 θεωρώ ότι θα έπρεπε να μην υπάρχει η Παγκόσμια Ημέρα Αναπηρίας. Πρέπον θα ήταν να υπάρχει σωστή ενημέρωση από την πρώιμη ηλικία ώστε να αποφευχθούν στην μετέπειτα πορεία, παρεξηγήσεις, άγνοια και μισαναπηρισμός. Νιώθω άβολα να εξηγώ τα αυτονόητα ενώ σε έναν αρτιμελή δεν θα χρειαστεί να γίνει τέτοια ερώτηση. Θα χαιρόμουν αν κάθε χρονιά έβλεπα βελτίωση όσον αφορά την πρόσβαση, θα χαιρόμουν αν οι αθλητές με αναπηρίες λάμβαναν ισάξια τα προνόμια που απαιτούνται. Ευελπιστώ σε κάποια χρόνια να υπάρξει βελτίωση.  

»Θα ήθελα να αλλάξει η νοοτροπία της χώρας μας, θα ήθελα οι αθλητές με αναπηρία να αποκαλούνται επαγγελματίες αθλητές και να αντιμετωπίζονται με τον σεβασμό που τους αναλογεί. Θα ήθελα τα προνόμια των αθλητών να συνάδουν με των επαγγελματιών αθλητών του εξωτερικού, όχι να μπαίνουν επιπλέον νόμοι που θα ματαιώνουν μια τεράστια επιτυχία ενός αθλητή. Δεν υπάρχει στήριξη και νομοθεσία που θα κοιτάει την ασφάλεια ενός αθλητή, αντ' αυτού υπάρχει η δημιουργία νέων νόμων που απορρίπτουν κάθε επιτυχία αθλητών. Αυτό προσωπικά θα ήταν μια μεγάλη ανακούφιση για τις επόμενες γενιές – να μη λάβουν την ίδια απάνθρωπη συμπεριφορά και να έχουν τα προνόμια που δικαιούνται.

»Ο πρωταθλητισμός στην Ελλάδα δεν υφίσταται. Θεωρείται ένα ακριβό σπορ για όσους αντέχουν να το υποστούν. Ξεκινάμε με τις πιο αγνές προθέσεις, πηγαίνουμε στο εξωτερικό, βλέπουμε τον ανταγωνισμό και τα προνόμια που έχουν, γυρίζουμε με νίκες και για το κράτος είμαστε απλά ακόμα ένα μετάλλιο. Υπάρχει μια αδιαφορία γενικά σε μια χώρα που έφερε τον αθλητισμό, ακόμη και αν το δούμε ιστορικά. Ως αθλητές παλεύουμε με νόμους θηρία, που ανά πάσα στιγμή, θα μας βγάλουν από τον πίνακα επιτυχόντων, με τεράστιες επιτυχίες –ακόμα και αν είναι χρυσό μετάλλιο. Νιώθω πιο πολύ ότι παίζω στοίχημα παρά ότι αγωνίζομαι επάξια για τη χώρα μου. Αυτή την αίσθηση μου δίνει πλέον ο πρωταθλητισμός. Τα μελλοντικά μου σχέδια ωστόσο, είναι η συμμετοχή μου στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα στο Μάντσεστερ τον Αύγουστο του 2023 και η συμμετοχή στην 3η παραολυμπιάδα –για εμένα– αν όλα πάνε καλά, στο Παρίσι».

Δημήτρης Καρυπίδης: «Δυστυχώς υπάρχουν πολλά ανάπηρα άτομα που δεν γνωρίζουμε καν ότι ζουν ανάμεσά μας...»

«Είναι μια ακόμα Παγκόσμια Ημέρα όπως όλες οι άλλες με τη διαφορά ότι νιώθω ότι γιορτάζω, απλά επειδή όλοι θυμούνται, θέλοντας και μη, ότι υπάρχουν και ανάπηρα άτομα στην κοινωνία μας! Δεν θα πρέπει να περιμένουμε αυτή την ημέρα για να μιλήσουμε για αναπηρία και θέματα που την αφορούν. Η επικοινωνία με τα ανάπηρα άτομα και η εξοικείωση με την αναπηρία θα πρέπει να γίνεται όλο τον χρόνο και ειδικά στα σχολεία. Η νέα γενιά είναι αυτή που θα χρειαστεί να αντιμετωπίσει το μέλλον με ότι αυτό συνεπάγεται», τονίζει ο 33χρονος παραολυμπιονίκης κολύμβησης Δημήτρης Καρυπίδης. Γεννήθηκε με ατελή οστεογέννεση, μια πάθηση που τον υποχρεώνει να κινείται σε αναπηρικό αμαξίδιο, η οποία ωστόσο, τον ώθησε να ασχοληθεί με τον κόσμο της κολύμβησης από το 2012, μιας και ήταν το μόνο άθλημα που του επιτρέπει την κίνηση με τον ελάχιστο κίνδυνο για την υγεία του. Έχει συμμετάσχει σε δύο Παραολυμπιάδες, η μία εκ των οποίων στους Παραολυμπιακούς του Τόκιο 2021 κατακτώντας την 4η θέση, ενώ τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή εργάζεται στον Δήμο Αλεξανδρούπολης.

«Η κοινωνία μας τα τελευταία χρόνια έχει κάνει άλματα αλλά ακόμα χρειαζόμαστε δουλειά στο να εκπαιδεύσουμε τον κόσμο έτσι ώστε να μη βάζει εμπόδια στην καθημερινότητα των αναπήρων. Θέλουμε να ζούμε σε μια κοινωνία χωρίς να νιώθουμε αποκλεισμένοι. Στα ανάπηρα άτομα θέλω να πω ότι πρέπει να διεκδικούμε με κάθε τρόπο το δικαίωμα στη ζωή. Δυστυχώς, υπάρχουν πολλά ανάπηρα άτομα που δεν γνωρίζουμε καν ότι ζουν ανάμεσά μας γιατί πολύ απλά δεν έχουν βγει ποτέ από το σπίτι τους. Αυτή είναι η πραγματικότητα των ημερών. Πολλά πρέπει να αλλάξουν και πρέπει να κάνουμε τα πάντα ώστε περισσότεροι ανάπηροι να ασχοληθούν με τον αθλητισμό. Κάθε ανάπηρος μπορεί να βρει ένα άθλημα που να του ταιριάζει και να ασχοληθεί με αυτό. Αυτό προϋποθέτει όμως την έμπρακτη στήριξη των φορέων και παρεμβάσεις στις αθλητικές εγκαταστάσεις όσον αφορά την προσβασιμότητα και όχι μόνο.  

»Εμείς οι ίδιοι πρέπει να βρούμε το κίνητρο και να αντλήσουμε δύναμη από μέσα μας. Από εκεί και πέρα η στήριξη της οικογένειας και των φίλων μου έπαιξε και παίζει πολύ σημαντικό ρόλο στην καθημερινότητά μου. Είναι πολύ όμορφο να σε βλέπουν στον δρόμο και να σου εκφράζουν την εκτίμηση και τον θαυμασμό τους, είναι κάτι που σε γεμίζει και βλέπεις τις προσπάθειές σου να έχουν θετικό αντίκτυπο στην κοινωνία και έτσι συνεχίζεις.

»Δεν θα ξεχάσω ποτέ όμως, όταν αντιλήφθηκα ότι μπροστά στη Βουλή δεν υπάρχει πρόσβαση ώστε να πλησιάσει ένας χρήστης αμαξιδίου στο μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη. Άμεσα έκανα μια ανάρτηση στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και μέσα σε λίγες ημέρες με παρέμβαση του Δημάρχου Αθηναίων, Κώστα Μπακογιάννη, κατασκευάστηκε μία ράμπα πρότυπο ώστε όλοι να μπορούν να θαυμάζουν τους εύζωνες από κοντά και να κινούνται ελεύθερα σε ένα από τα κεντρικότερα σημεία της χώρας. Ήταν μια προσωπική νίκη. 

»Σίγουρα το οικονομικό κομμάτι της επαγγελματικής ενασχόλησης με τον αθλητισμό είναι κάτι που πονάει τους περισσότερους. Οι απαιτήσεις είναι πολύ μεγάλες και η όποια βοήθεια της Ομοσπονδίας στις περισσότερες περιπτώσεις δεν αρκεί. Θα πρέπει να έχουμε περισσότερους αγώνες μέσα στη χρονιά και αυτό μπορεί να γίνει μόνο με τη συμμετοχή σε αγώνες στο εξωτερικό. Έτσι, αναγκαστικά κάποια ταξίδια τα πληρώνεις ο ίδιος από την τσέπη σου ώστε να διασφαλίσεις τα όρια πρόκρισης. Βασίζομαι σε χορηγίες ιδιωτών αν και όταν υπάρχουν.

»Σήμερα συμμετέχω σε δράσεις και ενέργειες που αφορούν την αναπηρία και τον αθλητισμό μέσω του Συλλόγου “Περπατώ”, του Αθλητικού Συλλόγου ΑμεΑ “Ηρόδικος” –στον οποίο και ανήκω ως αθλητής– και του Συλλόγου Παραολυμπιονικών που τα τελευταία χρόνια έχει ενεργοποιηθεί και συμμετέχει ενεργά σε κάθε είδους παρέμβαση ως προς τη βελτίωση του αθλητισμού των αναπήρων. 

»Προσωπικά, κάνω αδιάκοπα ομιλίες παρακίνησης σε σχολεία, οργανισμούς, ιδιωτικές εταιρίες ώστε να μάθει ο κόσμος τι είναι η αναπηρία. Υπάρχει άγνοια σε μεγάλο βαθμό στις μέρες μας. Προσπαθώ να αφυπνίσω τον κόσμο μέσω των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, που είμαι πολύ δραστήριος, ώστε να αναδείξω προβλήματα και να δείξω πώς ζει ένας ανάπηρος στην Ελλάδα εν έτη 2022. Θέλω να δώσω κίνητρα ώστε οι ανάπηροι να ασχοληθούν με τον αθλητισμό και γενικά να δραστηριοποιηθούν στην καθημερινότητά τους.

»Οι Παραολυμπιακοί Αγώνες είναι πάντα ένας στόχος για εμένα. Στοχεύω και στο Παρίσι το 2024. Μέχρι τότε έχω αρκετές προκλήσεις ώστε να φτάσω τον στόχο μου. Το 2023 θα πραγματοποιηθεί το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Κολύμβησης ΑμεΑ στο Μάντσεστερ και αυτός είναι ο επόμενος μεγάλος στόχος, πριν τους επόμενους Παραολυμπιακούς. Η προετοιμασία είναι πολύ απαιτητική και δύσκολη αλλά η σκέψη και μόνο της συμμετοχής σε μια ακόμα Παραολυμπιάδα είναι ένα πολύ σημαντικό κίνητρο για εμένα ώστε να ξεπεράσω όλα τα εμπόδια».

Αντώνης Τσαπατάκης: «Να γιορτάζεται ο αλληλοσεβασμός, η ενσυναίσθηση, η αλληλεγγύη και η αλληλοβοήθεια κάθε μέρα»

«Το 2009 η υγειονομική επιτροπή της ΕΛ.ΑΣ με θεώρησε ανίκανο να συνεχίσω την υπηρεσία μου στο σώμα. Σήμερα προήχθην σε αξιωματικό του σώματος έπειτα από τη νίκη μου στους Παραολυμπιακούς του Τόκιο 2020. Τη μεγαλύτερη υπερηφάνεια όμως την ένιωσα για το γεγονός ότι μπόρεσα μέσω της αλλαγής του νομοσχέδιου που ζήτησα, να επαναπροσληφθούν άλλοι 14 συνάδελφοι που είχαν αποταχθεί για τον ίδιο λόγο.Ελπίζω να διαβάζουν τις γραμμές αυτές εκείνοι που τάχθηκαν υπέρ του αρχικού άδικου νομοσχεδίου ώστε να πιστέψουν ακόμα και εκείνοι πως όλα είναι δυνατά, με θέληση, πίστη, προσπάθεια και αγάπη…. Κυρίως όμως να πιστέψουν στις δυνατότητες… όλων! Καθημερινά, συνάνθρωποί μας με διαφορετικότητα στην κίνηση ή στη ζωή γενικότερα (ΑΜΕΑ), αποκλείονται εργασιακά λόγο της αναπηρίας τους», είχε ποστάρει στο Instagram του ο 34χρονος παραολυμπιονίκης κολύμβησης Αντώνης Τσαπατάκης. Ένα ατύχημα με τη μηχανή του το 2007, σε ηλικία μόλις 18 ετών, ήταν που τον καθήλωσε σε αναπηρικό αμαξίδιο. Έναν χρόνο αργότερα ξαναμπήκε στο νερό και από τότε έχει κατακτήσει σπουδαίες διακρίσεις για τη χώρα μεταξύ αυτών και το χάλκινο μετάλλιο στα 100μ. πρόσθιο SB4 των Παραολυμπιακών Αγώνων του Τόκιο.

«Η Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία είναι μια μέρα που κατά τη γνώμη μου δεν θα έπρεπε να γιορτάζετε στις 3 Δεκεμβρίου. Θα έπρεπε να γιορτάζετε στη σκέψη μας καθημερινά – να γιορτάζετε ο αλληλοσεβασμός, η ενσυναίσθηση, η αλληλεγγύη και η αλληλοβοήθεια κάθε μέρα. Να μη ξεχνάμε ότι αυτό που μας διέπει όλους δεν είναι το χρώμα του δέρματός μας, η γλώσσα που μιλάμε, ο τρόπος που ζούμε, που μετακινούμαστε, παρά μόνο η λέξη άνθρωπος γιατί σε αυτόν τον κόσμο όλοι άνθρωποι είμαστε επί της ουσίας. Να γιορτάζουμε τους ανθρώπους καθημερινά, να τους δίνουμε τη βοήθειά μας, που κάποιες φορές μπορεί να τη ζητάνε σιωπηλά, και να συμβάλλουμε όλοι για να ζούμε αρμονικά και ίσα».

Γρηγόρης Πολυχρονίδης: «Χρειάστηκε να απειλήσω ότι αν πάθω ατύχημα θα βγω στις ειδήσεις, και τότε διά μαγείας κατασκευάστηκε η ράμπα»

Άρχισε να ασχολείται με το μπότσια το 2002 ενώ έχει κερδίσει σε επίσημους διεθνείς και Παραολυμπιακούς αγώνες πάνω από 36 μετάλλια. Ο παραολυμπιονίκης Γρηγόρης Πολυχρονίδης, που πάσχει από τη νωτιαία µυϊκή ατροφία (SMA III) γνωρίστηκε με τη σύζυγό του, Κατερίνα, μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2012, και έχουν σήμερα ένα κοριτσάκι που πολλές φορές θα το δεις να περνάει μαζί τους χρόνο στο γήπεδο. Η γυναίκα και η κόρη του είναι και αυτές άλλωστε που τον εμπνέουν καθημερινά για να γίνει καλύτερος σε όλα όσα κάνει.

«Η ημέρα αυτή υποδηλώνει για μένα την ισότητα των ανθρώπων παρά την οποιαδήποτε διαφορά μπορεί να υπάρχει μεταξύ τους. Το κοινωνικό μήνυμα της ημέρας, είναι ότι πρέπει να υπάρχει σεβασμός μεταξύ των ανθρώπων για τα δικαιώματα του καθενός. Μαζί, με αλληλεγγύη, μπορούμε να κερδίσουμε και να ξεπεράσουμε κάθε εμπόδιο της ζωής. Κανένας άνθρωπος δεν πρέπει να στερείται ευκαιριών λόγω κάποιας αναπηρίας. Όλοι είμαστε ίσοι και όλοι πρέπει να έχουμε τις ίδιες ευκαιρίες. Δυστυχώς, οι μάχες για αυτονόητα καθημερινά πράγματα είναι πολλές. Ενδεικτικά μπορώ να θυμηθώ μια περίπτωση που έπρεπε να γίνει μία ράμπα σε πεζοδρόμιο επί της λεωφόρου Αλεξάνδρας την οποία και διέσχιζα καθημερινά. Δεν έβρισκα ανταπόκριση και η κατασκευή της ράμπας έπαιρνε παράταση για μήνες. Χρειάστηκε να απειλήσω ότι αν πάθω ατύχημα θα βγω στις ειδήσεις και τότε διά μαγείας κατασκευάστηκε η ράμπα! Είναι απαράδεκτο που για αυτονόητα πράγματα και δικαιώματα πρέπει να φτάνεις σε σημείο να απειλείς για να μπορέσεις να τα διεκδικήσεις για το καλό όλων.

»Θα ήθελα η χώρα μας να γίνει τόσο προσβάσιμη, όσο είναι και οι ανεπτυγμένες χώρες του κόσμου. Όποια κι αν είναι τα εμπόδια, μπορούμε να τα ξεπεράσουμε. Ωστόσο, με αμοιβαίο σεβασμό και πρόσβαση παντού όλα γίνονται πιο εύκολα για ακόμα καλύτερα αποτελέσματα σε όλους τους τομείς. Θεωρώ ότι αυτό που έχουμε καταφέρει με τους Παραολυμπιακούς Αγώνες, και πραγματικά το έχω νιώσει αυτό, είναι να αλλάξουμε το συναίσθημα του οίκτου σε θαυμασμό για τους αθλητές με αναπηρία.

»Υπάρχουν σοβαρές ελλείψεις, ιδιαίτερα σε χώρους προπόνησης και στα έξοδα, τα οποία αντιμετωπίζουμε. Εγώ, για παράδειγμα, για πολλά χρόνια δεν είχα ούτε κατάλληλο, ούτε σταθερό χώρο προπόνησης, μέχρι που ο δήμαρχος Περιστερίου μου προσέφερε το γήπεδο στο οποίο μέχρι και τώρα προπονούμαι. Επίσης, τα έξοδα εξοπλισμού και των αγώνων είναι πολύ μεγάλα, και θα ήθελα με την ευκαιρία αυτή να ευχαριστήσω τους χορηγούς μου – χάρη στους οποίους μπορώ να βρίσκομαι σε κορυφαίο αγωνιστικό επίπεδο.

»Σε δύο μέρες πετάω για το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα που θα γίνει στη Βραζιλία. Είναι η δεύτερη μεγαλύτερη διοργάνωση για το άθλημά μας μετά τους Παραολυμπιακούς Αγώνες, και διεξάγεται κι αυτή κάθε τέσσερα χρόνια. Θα πάω να υπερασπιστώ τον τίτλο μου, ως Παγκόσμιος Πρωταθλητής που κέρδισα το 2018 –στο προηγούμενο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα– δύο χρυσά μετάλλια. Οι Παραολυμπιακοί Αγώνες στο Παρίσι το 2024 είναι ασφαλώς πάντα ο μεγαλύτερος αγωνιστικός στόχος. Για μένα θα είναι η έκτη συμμετοχή σε Παραολυμπιακούς Αγώνες και θα καταβάλω κάθε προσπάθεια να κερδίσω άλλα δύο μετάλλια και να φτάσω τα οκτώ σε Παραολυμπιακούς Αγώνες.

Πάνος Τριανταφύλλου: «Σημαντικό είναι να υπάρχει παιδεία, να γνωρίσουν όλοι τι σημαίνει η αναγκαία ύπαρξη μιας ράμπας»

Θα τον δεις σήμερα στο J2US να τραγουδάει δίπλα στην coach του, Φωτεινή Δάρρα. O 35χρονος Πάνος Τριανταφύλλου παραολυμπιονίκης της ξιφασκίας, αρχικά ήταν αθλητής του μπάσκετ σε αμαξίδιο αλλά και αρχηγός της Εθνικής Ομάδας μπάσκετ όταν του πρότειναν να ασχοληθεί με την ξιφασκία. Από πτώση που είχε σε τροχαίο ατύχημα το 2004, σε ηλικία 18 ετών, έσπασε τη σπονδυλική του στήλη. Η πρώτη του συμμετοχή σε Παραολυμπιακούς αγώνες ήταν το 2012 στο Λονδίνο όπου και κατέκτησε την 8η θέση. Στο Ρίο το 2016 βγήκε δεύτερος κατακτώντας το ασημένιο μετάλλιο ενώ σήμερα μετρά συνολικά αρκετές διακρίσεις σε διεθνείς διοργανώσεις.

«H Παγκόσμια ημέρα ατόμων με αναπηρία είναι απλά μια αναγκαία υπενθύμιση ότι οι άνθρωποι με αναπηρία έχουν δικαιώματα καθημερινά. Σημαντικό είναι να υπάρχει παιδεία, να γνωρίσουν όλοι τι σημαίνει η αναγκαία ύπαρξη μιας ράμπας, αυτή είναι η ουσία της μέρας. Από το 2004 και μετά άρχισαν να γίνονται κάποια βήματα όσον αφορά τα άτομα με αναπηρία λόγω Ολυμπιάδας. Από το 2008 μιλάω σε σχολεία – όταν μιλήσεις σε ένα παιδί θα το μεταφέρει στους γονείς του, στους φίλους του, θα το πει, εμείς δεν είχαμε τέτοιες εικόνες. Με έχουν ρωτήσει παιδιά “πώς ξαπλώνετε στο κρεβάτι μαζί με το αμαξίδιο”, τα παιδιά ρωτούν τα πάντα και το μεταφέρουν.

»Δεν θα κάτσω να τσακωθώ αν κάποιος έχει παρκάρει πάνω σε ράμπα αναπήρων, δεν θα κάτσω να το ποστάρω στα social γιατί δεν είναι μέρος του χαρακτήρα μου, μια κλήση άλλωστε δεν θα κάνει κάτι, δεν νομίζω ότι από ένα πρόστιμο θα καταλάβει κανείς. Μόνο έχοντας εικόνες, μόνο όταν το έχεις ζήσει στο οικογενειακό σου περιβάλλον καταλαβαίνεις πώς είναι. Ο ίδιος μου ο εαυτός και η μητέρα μου –το άτομο που μπορώ να πω τα πάντα– μου δίνουν καθημερινά κίνητρο να παλέψω. Όταν εγώ ασχολήθηκα με το μπάσκετ και την ξιφασκία έκανα γρήγορα επιτυχία, είχα μια ομοσπονδία που με χρηματοδοτούσε και με στηρίζει σε αγώνες. Τα νέα παιδιά τώρα έχουν ατυχία όσον αφορά τις χορηγίες, γεγονός που είναι πραγματικά άδικο. Όλα να γίνουν προσβάσιμα για όλους και να κοινωνικοποιηθούν όλοι αυτό επιδιώκω. Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που απομονώνονται. Αν πας στο εξωτερικό τίποτα τέτοιο δεν συμβαίνει, εδώ έχουμε μόνο ένα φανάρι έξω από το Καλλιμάρμαρο για τους τυφλούς.

»Τους ανθρώπους που έχουν απομονωθεί δεν μπορείς να τους πιέσεις, είμαστε άλλωστε διαφορετικοί χαρακτήρες, προσπαθείς να τους περάσεις το μήνυμα και ότι θετικό θέλει να πάρει από σένα μιλώντας του για όσα έχεις ζήσει. Το δυσκολότερο είναι όταν κάποιος δεν αποδέχεται την κατάσταση. Εκεί, αυτό που μπορείς να κάνεις είναι να του δείξεις τι έκανες εσύ, να πάρει κίνητρο και να αναζητήσει τον δικό του δρόμο. Τώρα βρίσκομαι στο Πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα ξιφασκίας στη Βαρσοβία. Αυτό που με νοιάζει είναι να κάνω μια καλή εμφάνιση εδώ. Στόχος μου είναι να κατέβω σε όλους τους αγώνες για να πάρω πρόκριση στους Παραολυμπιακούς. Ταυτόχρονα, συνεχίζω το μπάσκετ στην ομάδα του Παναθηναϊκού για το πρωτάθλημα και το κύπελλο. Το J2US είναι ένα πάρτι για καλό σκοπό. Δεν σκεφτόμουν, προφανώς, ποτέ ότι θα έκανα κάτι τέτοιο – δεν είναι σκοπός μου να κερδίσω αλλά θα το ήθελα φυσικά».