Γιατί όλοι αγαπούν τον Τεντόγλου;

Παρακολουθώ αθλητισμό απο τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου και δεν θυμάμαι ποτέ Ελληνα αθλητή τέτοιου βεληνεκούς να απολαμβάνει την αποδοχή, τη συμπάθεια και την αγάπη που απολαμβάνει ο Μίλτος ο Τεντόγλου. Σε μια εποχή που τα μέσα κοινωνικής εκτόνωσης μας αναγκάζουν να υποστούμε εκατομμύρια απόψεις (γιατι όλοι έχουν από μια) για κάθε τι και κάθε έναν (μία/ένα/δύο) δεν έχω πέσει ποτέ σε κάποιο αρνητικό ποστ ή έστω ένα αρνητικό σχόλιο για τον άνθρωπο που έχει χρυσό σε Ολυμπιακούς, Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Κλειστού και Πανευρωπαϊκό και ασημένιο σε Παγκόσμιο. Δεν πρέπει να έχει υπάρξει διασημότητα στην Ελλάδα (μπορεί και στον κόσμο) που να είναι τόσο καθολικά αγαπητός. Και είναι απολύτως λογικό. Όχι επειδή, όπως συχνά διαβάζω, «είναι ο εαυτός του». Δεν είναι πάντα αρετή «να είσαι ο εαυτός σου». Πολύ συχνά μάλιστα είναι καλό να προσπαθείς να μην είσαι ο εαυτός σου μπας και γίνεις κάποιος κάπως καλύτερος. Θέλω να πω και ο Στέφανος ο Τσιτσιπάς είναι ο εαυτός του. Ο Τεντόγλου είναι αξιαγάπητος γιατί τυγχάνει να έχει εναν εαυτό αξιαγάπητο.    

Γιατί φαίνεται να καταλαβαίνει ότι δεν χρειάζεται να κάνεις θέμα το ότι βρίσκεσαι στην κορυφή του κόσμου. Όταν είσαι εκεί όλοι σε βλέπουν και όλοι το ξέρουν και οποιαδήποτε υπενθύμιση είναι υποτιμητική και ενοχλητική.

Γιατί με χαμόγελο και χωρίς να τους προσβάλλει, μάλλον χωρίς καν να το έχει σκοπό, γειώνει τις επικολυρικές μπούρδες των δημοσιογράφων κάθε φορά που τον πλησιάζουν οπλισμένοι με ένα μικρόφωνο και την προχειροποιητική τους διάθεση.

Γιατί έχει χιούμορ. Δεν κάνει αστεία ή πλάκα. Έχει χιούμορ. Αυτό το καλό χιούμορ το οποίο ειναι απρόσμενο και σε αφήνει πάντα με την απορία μήπως και δεν είναι χιούμορ τελικά. Θυμηθείτε π.χ. τότε που όταν κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στο Πανελλήνιο πρωτάθλημα στίβου και ευχαρίστησε την κοπέλα του επειδή του «σπάει τα νεύρα και κατεβαίνει τσιτωμένος στους αγώνες».  

Γιατί όταν κάνει δηλώσεις δεν μένει στις ράγες των ασφαλών κλισέ αλλά ούτε και εκτροχιάζεται προσπαθώντας να κάνει επίδειξη αντισυμβατικότητας. Όταν σχολίασε την απονομή σε ένα πάρκο με λίμνες για το παγκόσμιο πρωτάθλημα (φρικτή και ξενερωτική ιδέα ανθρώπων που έχουν μπερδέψει τον αθλητισμό με τα ριάλιτι), αντί να πει για φανταστικές ατμόσφαιρες και μοναδικές εμπειρίες και άλλα τέτοια, είπε απλώς ότι του φάνηκε υπερβολικό και ότι θα προτιμούσε την απονομή στο στάδιο. Όταν τον ρώτησαν πού αφιερώνει το μετάλλιο, το σκέφτηκε και με τον πιο φυσικό τρόπο στον κόσμο είπε ότι δεν θέλει να το αφιερώσει κάπου γιατί αυτό το μετάλλιο είναι  για εκείνον. Και το είπε χωρίς ίχνος ύφους ή έπαρσης. Το είπε με τον τρόπο που μιλάει κάθε φορά και που μοιάζει με διήγηση μιας συνηθισμένης μέρας στη δουλειά, αλλά από άνθρωπο που του αρέσει η δουλειά του.

Γιατί χωρίς να το επιδεικνύει δεν κρύβει ότι ο κόσμος του δεν περιορίζεται στο σκάμα του μήκους και όταν τον παρουσιάζουν στους αγώνες κάνει αυτό:

 Μα πάνω και πρώτα από όλα γιατί όλα τα κάνει με την άνεση και τη έλλειψη προσπάθειας με την οποία καθόμαστε στον καναπέ για να χαζέψουμε στην τηλεόραση. Γιατί φαίνεται να καταλαβαίνει ότι αυτό που κάνει δεν θα αλλάξει τον κόσμο αλλά το αγαπά επειδή αλλάζει τον δικό του κόσμο. Γιατί δεν έχει καμία απολύτως αγωνία να είναι αρεστός, έξυπνος, αντισυμβατικός, μοναδικός,  ξεχωριστός, σεμνός, εκκεντρικός, ευαίσθητος, χωρατατζής ή οτιδήποτε από αυτά που προσπαθούν με αγωνία να είναι οι περισσότεροι άλλοι. Γιατί δεν έχει καμία αγωνία ούτε να μας αρέσει, αλλά ούτε και να μας τσιγκλίσει. Δεν έχει καμία αγωνία να πει πόσο σπουδαίος είναι, αλλά ούτε και να αρνηθεί τις φιλοδοξίες του. Δεν έχει καμία αγωνία να κάνει τον έξυπνο, αλλά και καμία αγωνία να το παίξει χαζός. Και νομίζω πως αυτή η απουσία αγωνίας είναι που τον κάνει τόσο αξιαγάπητο. Γιατί, μην αντέχοντας άλλο να παρακολουθούμε ακόμα και άξιους και ικανούς ανθρώπους να είναι γεμάτοι αγωνίες,  επιτέλους βλέπουμε κάποιον που κάθεται ήρεμος στην κορυφή του κόσμου και δεν το κάνει θέμα. Και μπράβο του.