Συνέντευξη με τον Στέλιο Μαλακόπουλο, που αγωνίζεται στους Παραολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο την 1η Σεπτεμβρίου
O Στέλιος Μαλακόπουλος είναι ένας άνθρωπος που ζει για να αγωνίζεται. Η ιστορία του ξεκινά απ΄την Θεσσαλονίκη που μεγάλωσε παίζοντας μπάσκετ. Στην τρίτη λυκείου το άφησε προσωρινά ώστε να αφοσιωθεί στις πανελλαδικές-πέρασε οικονομικά στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας-και λίγο αφού επέστρεψε, συνέβη το ατύχημα. Την συνέχεια λίγο-πολύ την μάθαμε μέσα από τα social media. Μετά το τροχαίο μεταφέρθηκε στα επείγοντα όπου κρίθηκε πως έπρεπε να ακρωτηριαστεί και στα δύο πόδια. Μέχρι τότε ο πρωταθλητισμός ΑμεΑ και οι Παραολυμπιακοί Αγώνες δεν είχαν περάσει σαν ιδέες απ' το μυαλό του Στέλιου, μετά το τροχαίο ατύχημα όμως, αυτό που θεωρούσε ως άπιαστο όνειρο μετατράπηκε σε ένα στόχο ζωής.
«Την αλλαγή την αποδέχτηκα άμεσα, θέλοντας όσο το δυνατόν γρηγορότερα να συνεχίσω τη ζωή μου. Πιστεύω ακράδαντα πως στη ζωή όλοι μπορούν να κάνουν τα πάντα. Μπορεί κάποιος να χρειάζεται περισσότερη προσπάθεια και ενέργεια για να κατορθώσει κάτι σε σχέση με κάποιον άλλο, αλλά δεν υπάρχει κάτι περιοριστικό στις δυνατότητες του καθενός μας και η επιθυμία μας να ζήσουμε τη ζωή που ονειρευόμαστε, μπορεί να μας δώσει υπερδυνάμεις. Ο αθλητισμός ήταν το πάθος μου από μικρό παιδί και από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου οι Ολυμπιακοί και οι Παραολυμπιακοί Αγώνες έμοιαζαν στα μάτια μου ως ένα άπιαστο όνειρο. Όταν παρακολούθησα τους Παραολυμπιακούς του Ρίο και είδα όλους αυτούς τους σπουδαίους αθλητές πίστεψα πως εφόσον κάποιοι πέτυχαν όλα αυτά τα επιτεύγματα, έχω και εγώ τις δυνατότητες να τα καταφέρω. Έδωσα λοιπόν την υπόσχεση στον εαυτό μου πως σε τέσσερα χρόνια θα βρισκόμουν στο Τόκιο και τάχθηκα ολοκληρωτικά σε αυτό.» Θα μου πει ο Στέλιος. Περίπου 6 χρόνια μετά το τροχαίο, το όνομά του ακούγεται παντού στους αθλητικούς κύκλους. Στα 100μ, στα 200μ και το μήκος έχει πετύχει παγκόσμια ρεκόρ. Φέτος έγινε ο πρώτος αθλητής με διπλό ακρωτηριασμό που έσπασε το φράγμα των επτά μέτρων, κάνοντας νέο παγκόσμιο ρεκόρ και αυτή τη στιγμή διεκδικεί ένα μετάλλιο στους Παραολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο.
«Στην αρχή ξεκίνησα με τα σπριντ και κάποια στιγμή μετά από παρότρυνση του πρώτου μου προπονητή του Δημήτρη Τσιφτσόγλου ασχολήθηκα και με το άλμα εις μήκος, στο οποίο έσπασα και το παγκόσμιο ρεκόρ. Στον πρωταθλητισμό όπως και σε κάθε τομέα οι διακρίσεις αντιπροσωπεύουν απλά τη σκληρή δουλειά και το πάθος για αυτό που κάνεις. Έτσι λοιπόν όταν ήρθαν οι πρώτες μου διακρίσεις ένιωσα πως οι κόποι μου ανταμείβονται. Η πανδημία δεν λειτούργησε αρνητικά στην προετοιμασία μου για τους Παραολυμπιακούς του Τόκιο καθώς στον στίβο έχουμε την πολυτέλεια να γυμναζόμαστε σε εξωτερικό χώρο. Το χειμώνα που αυτό δεν ήταν εφικτό, έκανα το μεγαλύτερο μέρος της προετοιμασίας μου στην Νότια Αφρική. Ωστόσο η αβεβαιότητα που υπήρξε σχετικά με την τέλεση των διοργανώσεων με αποσυντόνισε λίγο. Νομίζω πάντως αυτό που κερδίσαμε όλοι μας μέσα από αυτή την δύσκολη κατάσταση είναι η ικανότητα να προσαρμοζόμαστε συνεχώς σε διαφορετικές συνθήκες και ίσως συνειδητοποιήσαμε τι έχει πραγματική αξία στην ζωή, η υγεία μας.»
Κατά καιρούς γίνεται κουβέντα-και όχι για καλό, σχετικά με τις συνθήκες κάτω από τις οποίες προετοιμάζονται οι αθλητές στην Ελλάδα σε σχέση με αυτούς των άλλων χωρών. Αυτό που παίζει καταλυτικό ρόλο στη περίπτωση αθλητών όπως ο Στέλιος είναι η καλύτερη πρόσβαση στην τεχνολογία που έχουν οι αθλητές από τις πιο προηγμένες χώρες, μιας και η τεχνολογία στα τεχνητά μέλη συνεχώς εξελίσσεται. Έπειτα, Αθήνα και Θεσσαλονίκη είναι πίσω όσον αφορά όχι μόνο τις υποδομές για τους επαγγελματίες αθλητές και για τους ανθρώπους γενικότερα με κινητικά προβλήματα. Στην Αθήνα υπήρξαν κάποιες βελτιώσεις στις υποδομές, λόγω των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004, αλλά ορισμένες με το πέρασμα των χρόνων εγκαταλείφθηκαν. Το ευχάριστο είναι πως όλα αυτά τα χρόνια αρκετοί άνθρωποι πιστεύουν στο όνειρο των αθλητών και τους βοηθούν ώστε να το κάνουν πραγματικότητα. Ο Στέλιος λέει πως πως στο προφίλ του στα sοcial media oυσιαστικά παρακoλουθείς το ολυμπιακό του όνειρο, κι όχι τον ίδιο.
«Η αγάπη του κόσμου είναι η μεγαλύτερη επιβράβευση σε αυτό που κάνω. Μέσα από τα social media έχω γνωριστεί με χιλιάδες ανθρώπους και τα μηνύματα τους μου δίνουν μεγαλύτερη ώθηση να συνεχίζω αυτό που κάνω. Έμπνευση και δύναμη αντλώ και από το θεό και από την πίστη μου σε αυτόν. Πιστεύω πως όσα μετάλλια και αν κατακτήσω, όσα μακριά και αν καταφέρω να φτάσω στο άλμα εις μήκος δεν θα κάνει διαφορά σε κανενός τη ζωή, παρά μόνο στη δίκη μου. Αυτό που όμως πιστεύω είναι πως αν καταφέρω έστω και ένα παιδί να φέρω στο γήπεδο ή αν του αποδείξω πως οι δυνατότητες του είναι απεριόριστες, θα μου δώσει ένα πραγματικό λόγο ύπαρξης. Βλέποντας πως κάποιοι μέσα από την προσπάθεια που κάνεις εμπνέονται, σε κάνει να νιώθεις πως έχεις κάποιο λόγο ύπαρξης. Το να μοιράζομαι την ιστορία μου με νέους είναι κάτι που κάνω εδώ και αρκετά χρόνια και θα συνεχίσω για όλη μου τη ζωή. Το ωραίο με τα μικρά παιδιά είναι πως ρωτάνε ακριβώς αυτό που σκέφτονται. Συνήθως θέλουν να μάθουν για την ιδιαιτερότητα μου, για τα τεχνητά μέλη και για το πως μπόρεσα να σταθώ όρθιος.»
Δεν είναι εύκολο να φτάνεις στην κορυφή του κόσμου, η αλήθεια είναι. Μερικές φορές όμως το ερώτημα είναι σε ποιανού κόσμου την κορυφή θέλεις να φτάσεις. Ο Στέλιος έχει αποδείξει ήδη σε όλους εμάς ότι όσες δυσκολίες φέρει η ζωή μπροστά στη πίστη και στο όνειρο που σιγοκαίει μέσα μας, προσπερνιούνται και αυτό γίνεται παράδειγμα. Παράλληλα με τον πρωταθλητισμό φοιτεί στην Νομική Θεσσαλονίκης για δεύτερο πτυχίο, στον ελεύθερο του χρόνο βλέπει ταινίες-η αγαπημένη του είναι το ”The day after Tomorrow”-και πίνει πολλούς καφέδες στην πόλη.
«Όσο και αν φαίνεται περίεργο δεν θεωρώ πως κάνω θυσίες ή στερούμε στoν αθλητισμό, ίσως γιατί λατρεύω αυτό που κάνω. Αυτά που μοιάζουν ως θυσίες και στερήσεις στα μάτια των περισσότερων, στα δικά μου μάτια είναι το μέσο για να πραγματοποιήσω τα όνειρα μου. Η Θεσσαλονίκη είναι η μεγάλη μου αγάπη. Έχω σκεφτεί αρκετές φορές να φύγω και να ζήσω κάπου αλλού, αλλά πάντα βρίσκω ένα πολύ καλό λόγο να μην το κάνω και για αυτό συνεχίζω να ζω εκεί. Έχω καταλήξει στο συμπέρασμα πως θα έφευγα για να κάνω μόνο κάποιο μεταπτυχιακό στο εξωτερικό. Όπως λέω πάντα σε συζητήσεις με φίλους μου, η Θεσσαλονίκη είναι σαν τα αιώνια ταλέντα στο ποδόσφαιρο. Έχει τρομερές προοπτικές αλλά πάντοτε παραμένει στάσιμη. Χάθηκαν πολλές ευκαιρίες για την πόλη, ίσως επειδή για χρόνια επισκιάζεται από την Αθήνα και μένει παραγκωνισμένη από την κεντρική εξουσία, ίσως επειδή δεν έγιναν κάποτε οι σωστές επιλογές. Πιστεύω πάντως πως τα επόμενα χρόνια η Θεσσαλονίκη θα μπορούσε να εξελιχθεί στο κέντρο των Βαλκανίων, αρκεί να γίνουν η σωστές ενέργειες. Το βασικότερο βήμα είναι να βρεθούν τα μέσα, ώστε να προσελκύσει η πόλη τις επενδύσεις που θα δώσουν καλύτερες θέσεις εργασίας στους νέους της και τους φοιτητές.»
Ο Στέλιος θα εκπροσωπήσει την Ελλάδα στους Παραολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο την 1η Σεπτεμβρίου.
