Ντιέγκο Φορλάν: Η απίθανη πορεία του αρτίστα φορ που σταμάτησε το ποδόσφαιρο
Δεν πέρασαν παρά ελάχιστες μέρες από τη στιγμή που ο ποδοσφαιρικός πλανήτης αποχαιρέτησε ως παίκτη τον Ντιέγο Φορλάν. Ο Ουρουγουανός επιθετικός ανακοίνωσε πως αποσύρεται από την ενεργό δράση σε ηλικία 40 ετών, αν και τον τελευταίο του επίσημο αγώνα τον έδωσε πέρυσι στο Χονγκ Κονγκ.
Η αλήθεια είναι πως ο ίδιος ποδοσφαιρικός πλανήτης που υποκλίθηκε στον εξαιρετικό επιθετικό, άργησε πολύ να τον αναγνωρίσει.
Ίσως γιατί η πρώτη του απόπειρα να παίξει στην Ευρώπη σε ηλικία 23 ετών το 2002, ήταν στην Αγγλία και μάλιστα στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Τότε οι «κόκκινοι διάβολοι» με τον Άλεξ Φέργκιουσον ήταν στα ντουζένια τους, καμία σχέση με σήμερα.
Όσο κι αν πάσχισε να προσαρμοστεί, ο Φορλάν δεν τα κατάφερε. Σκόραρε για πρώτη φορά μετά από οκτώ μήνες και μάλιστα με πέναλτι και γενικά μέσα σε 2,5 χρόνια ποτέ δεν κέρδισε θέση βασικού. Πάντως, έγινε σύνθημα στα χείλη των οπαδών της ομάδας, διότι σκόραρε δύο φορές και χάρισε νίκη σε ντέρμπι με τη Λίβερπουλ.
Βέβαια, είχε και πιο cult στιγμές, όπως αυτή σε ματς με τη Σαουθάμπτον…
Η ουσία είναι ότι στα πλάνα του Φέργκιουσον δεν χώρεσε ποτέ και η πίεση αυξήθηκε κατά πολύ. Έπρεπε να παίξει σε «μικρότερη» ομάδα, ενώ είχε να διαχειριστεί και μια βαριά κληρονομιά. Τόσο ο πατέρας του, ο Πάμπλο Φορλάν, όσο και ο παππούς του, ο Χουάν Κάρλος Κοράσο, είχαν κατακτήσει με την εθνική Ουρουγουάης το Κόπα Αμέρικα.
Με τα πολλά και με την πάροδο του χρόνου, ο Ντιέγο κατάφερε και τους ξεπέρασε. Καταρχάς είχε μια πολύ καλή καριέρα στην Ισπανία πρώτα στη Βιγιαρεάλ και μετά στην Ατλέτικο Μαδρίτης, την οποία οδήγησε στην κατάκτηση του Γιουρόπα Λιγκ και του ευρωπαϊκού Σούπερ Καπ το 2010.
Ήταν εκείνη η χρονιά, που στα 31 του μάγεψε τον κόσμο, ως ηγέτης της εθνικής Ουρουγουάης, που πήγε ως τα ημιτελικά του Μουντιάλ. Με τον ίδιο να σημειώνει πέντε γκολ και ν’ ανακηρύσσεται πρώτος σκόρερ, αλλά και κορυφαίος παίκτης της διοργάνωσης. Το κερασάκι ήρθε μια χρονιά αργότερα, όταν πήρε και το Κόπα Αμέρικα, γράφοντας οικογενειακή Ιστορία.
Το καλοκαίρι του 2011, έχοντας φτάσει στο peak του τόσο με την εθνική όσο και με την Ατλέτικο, μετακόμισε στην Ιταλία και την Ίντερ. Εκεί ποτέ δεν μπόρεσε να πιάσει υψηλά επίπεδα απόδοσης και ουσιαστικά η καριέρα του πήρε την κάτω βόλτα.
Από το 2012 ως και πέρυσι μάζευε (μπόλικα) ένσημα σε Βραζιλία, Ιαπωνία, Ινδία και Χονγκ Κονγκ, εκτός από ένα 18μηνο που πήγε να παίξει μπάλα στην πατρίδα του και συγκεκριμένα στην Πενιαρόλ, στην ομάδα που υποστήριζε από παιδί.
Ουσιαστικά, οι περισσότεροι τον είχαμε ξεχάσει ώσπου ήρθε η ετεροχρονισμένη ανακοίνωση αποχώρησής του για να μας θυμίσει αυτόν τον βραχύσωμο επιθετικό, που δεν ήταν απλά ένας killer, αλλά ένας ολοκληρωμένος αρτίστας.
