Στην ψηφοφορία του All Star Game ο Γιάννης Αντετοκούνμπο σάρωσε. Συγκέντρωσε περίπου 4,5 εκατομμύριa ψήφους Για την ακρίβεια, 4.357.747. Αρχηγός της Ανατολής! Λίγες μέρες πριν την πρωτοχρονιά, η New York Post τον έκανε πρωτοσέλιδο με τον τεράστιο τίτλο “MR. GREEK”. Εδώ, στην πρόσφατη ψηφοφορία των αθλητικών συντακτών για τον κορυφαίο Έλληνα της χρονιάς δεν υπήρχε πουθενά! Και φυσικά, καμιά εφημερίδα δεν ένιωσε την ανάγκη να τον κάνει πρώτο θέμα για οποιονδήποτε λόγο με την αλλαγή του χρόνου.
Η μία εξήγηση είναι ο κοντόφθαλμος τρόπος με τον οποίο βλέπουμε τις περισσότερες φορές τα πράγματα. Κοιτάζουμε συνήθως μόνο το αποτέλεσμα που γράφει το ταμπλό και αγνοούμε τον συντελεστή δυσκολίας μέσα από την οποία φτάνει κάποιος στην μεγάλη διάκριση. Η Κορακάκη π.χ., που σαρώνει τα μετάλλια στη σκοποβολή, βρίσκεται ψηλότερα στη συνείδηση των πολλών σε σχέση με τον Τσιτσιπά, που είναι στο νούμερο 12 αλλά χάνει από τον Ναδάλ, ή τη Σάκκαρη που βρίσκεται στο 40 της παγκόσμιας κατάταξης του τένις με περισσότερους από εκατό αντιπάλους στο ίδιο ή και ψηλότερο επίπεδο. Ελάχιστοι αντιλαμβάνονται τις σκληρές συνθήκες κάτω από τις οποίες δίνουν «εξετάσεις» σχεδόν κάθε εβδομάδα και καταφέρνουν να βρίσκονται τόσο ψηλά. Εγκλωβισμένοι οι περισσότεροι στην ίδια λογική, δεν μπορούν να αντιληφθούν και στη συνέχεια να εκτιμήσουν πόσο μεγάλο κατόρθωμα αποτελεί για τον μπασκετμπολίστα να φτάνει στον ουρανό του ΝΒΑ, έστω κι αν δεν παίρνει πρωτάθλημα. Γι’ αυτό οι περισσότεροι τοποθετούν τον Αντετοκούνμπο κάτω από τον Πετρούνια - έναν αθλητή της γυμναστικής που αγωνίζεται και κερδίζει το παγκόσμιο την παραμονή της εισόδου του στο χειρουργείο. Όχι πως δεν είναι σημαντικό, αλλά δείχνει την απουσία σοβαρού ανταγωνισμού τη στιγμή που πετυχαίνει τη διάκριση...
Θυμάμαι και την περίπτωση του Γρηγόρη Γεωργάτου. Την περίοδο 1999-2000 και πριν αποφασίσει να «σκοτώσει» τη διεθνή του καριέρα, έφτασε να είναι βασικός στην ενδεκάδα της μεγάλης Ίντερ και σε ένα από τα κορυφαία τότε ευρωπαϊκά πρωταθλήματα, όπως το ιταλικό. Έπαιζε σταθερά δίπλα στον Ρονάλντο, τον Βιέρι, τον Ζανέτι, τον Πανούτσι, τον Ζέεντορφ, τον Ρεκόμπα, στον Ζαμοράνο, τον Μπάτζο και ένα σωρό άλλους. Όμως, στην ετήσια ψηφοφορία των αθλητικών συντακτών δεν κατάφερε να μπει ούτε στην τριάδα των κορυφαίων εκείνης της χρονιάς! Ο μόνος ποδοσφαιριστής που αξιώθηκε τέτοιας τιμής ήταν ο Θοδωρής Ζαγοράκης. Έπρεπε να ανατραπεί η ποδοσφαιρική λογική στο Euro του 2004 για να ανακηρυχθεί ο αρχηγός της Εθνικής ποδοσφαιρικής μας ομάδας καλύτερος αθλητής και μάλιστα για κάτι που ήταν αποτέλεσμα ομαδικής προσπάθειας και όχι ατομικής διάκρισης, όπως στην περίπτωση του Γεωργάτου.
Κάπως έτσι τα βλέπουμε. Γενικότερα...
Υ.Γ. Δεν θέλω να υπολογίσω σοβαρά την πιθανότητα να σκέφτονται μερικοί, την ώρα που αξιολογούν, ότι ο Αντετοκούνμπο δεν είναι τόσο Έλληνας όσο θα ήθελαν, οπότε προτίμησαν να επιλέξουν ως κορυφαίο τον Πετρούνια, ο οποίος για τέταρτη σερί χρονιά ανακηρύχτηκε πρώτος από τους αθλητικούς συντάκτες που υποτίθεται είναι «ειδικοί». Παίζει όμως σοβαρά ως ενδεχόμενο να υπάρχει και τέτοιο κριτήριο...
20°
