Γιώργος Κολτσίδας: Ανατρέχουμε στην ιστορία του ποδοσφαιριστή και παλιά δόξα του γηπέδου Χαριλάου.
«Η ΠΑΕ ΑΡΗΣ ανακοινώνει την έναρξη της συνεργασίας της με τον Γιώργο Κολτσίδα, ο οποίος αναλαμβάνει καθήκοντα Team Manager στην ομάδα μας». Με μια λιτή ανακοίνωση, μια από τις σημαίες του Άρη επιστρέφει σε θεσμικό πόστο. Γιώργος Κολτσίδας. Το 2008 κρέμασε τα παπούτσια του. Αλλά στου Χαριλάου πάντα υπήρχε μια θέση γι’ αυτόν και πάντα τα παιδιά της κερκίδας θυμόντουσαν ποιος ήταν η σημαία και η ψυχή του Άρη στα πέτρινα χρόνια. Η επιστροφή του ως team manager μας δίνει την ευκαιρία να ανατρέξουμε στην ιστορία ενός από τους πιο δυναμικούς παίκτες του ελληνικού ποδοσφαίρου.
1990. Τρίκαλα και Αιγάλεω λύνουν τις διαφορές τους στη Β’ Εθνική στο γήπεδο της Θεσσαλίας. Το σκορ είναι 1-0 υπέρ των Τρικάλων, όταν ο διαιτητής Φασόλης σφυρίζει «πέτσινο» πέναλτι, δίνοντας έτσι την ευκαιρία στο Αιγάλεω (του Θωμά Μητρόπουλου) να ισοφαρίσει. Οι Τρικαλινοί περικυκλώνουν τον Φασόλη και τον προπηλακίζουν στα μουλωχτά, ώσπου ο αμυντικός Γιώργος Κολτσίδας αποφασίζει να είναι ο εαυτός του καταργώντας τα προσχήματα «κόσμιων» διαμαρτυριών. Η κλωτσιά του σημαδεύει το γόνατο του «κορακιού» και βρίσκει στόχο. Ο διαιτητής βγαίνει off από το συγκεκριμένο αγώνα κι ο Κολτσίδας από τις επόμενες 15 αγωνιστικές. Φήμες λένε πως το περιστατικό μαθεύτηκε στους κύκλους της διαιτησίας κι έκτοτε οι καλοί συνάδελφοι του Φασόλη αποφεύγουν να βρεθούν σε απόσταση βολής από το πόδι του. Η φάση του ’90 είναι το δεύτερο highlight της καριέρας του Κολτσίδα στο γήπεδο της γενέτειρας. Το ευέξαπτο του χαρακτήρα του απέναντι στην αδικία είχε πιστοποιηθεί και σε παλαιότερο αγώνα, όταν είχε ξηλώσει τον πάγκο των αναπληρωματικών και κυνηγούσε με αυτόν τους αντιπάλους.
Πάντως, το 1992, όταν τον τσίμπησε ο Άρης, ο Γιώργος Κολτσίδας κατάλαβε ότι στο μάταιο τούτο ποδοσφαιρικό κόσμο δεν ήρθε για να ξηλώνει πάγκους ή να σημαδεύει διαιτητές, αλλά για να παίξει καλή μπάλα και να δικαιώσει δύο ρήσεις: ότι ο Άρης είναι ιδέα, γι’ αυτό και δεν τον εγκατέλειψε ποτέ (με ένα ετήσιο διάλειμμα που έφυγε για Λάρισα), κι ότι το ποδόσφαιρο είναι αντρίκιο άθλημα. Ναι μεν υπήρξε ρέκορντμαν στις αποβολές, όμως, παρά τις φήμες και το όνομα, ο Κολτσίδας στην ουσία δεν είχε τη χάρη του «τσεκουριού». Η απόδειξη; Δεν έχει σακατέψει ποτέ κάποιον ποδοσφαιριστή, όπως, ας πούμε, ο Παπαδόπουλος του Ηρακλή, που έκοψε το ποδόσφαιρο στον Ζάετς κι έδωσε στον Κολομητρούση το πόδι στο χέρι.
Σεμνός, τυπικός κι ολίγον βλοσυρός, στο γήπεδο έβαζε πάντα την ομάδα πάνω από τα λεφτά (το καλύτερο συμβόλαιο ήρθε την εποχή Κοντομηνά). Θωράκιζε την εστία και την αξιοπρέπεια των κιτρινόμαυρων με πάθος, νύχια, δόντια και μερικές φαρμακερές κλωτσιές, όταν χρειαζόταν (βλέπε ένστικτο επιβίωσης). Εκτός γηπέδου και δουλειάς, ίσως να υπήρξε ο πιο λιγομίλητος και καλός άνθρωπος του κόσμου.
Το πόστο του team manager του ταιριάζει γάντι, αφού ο team manager είναι ο τύπος που κάθεται στον πάγκο με τον προπονητή και, όταν γίνεται σφαγή, εισβάλλει στο γήπεδο για να «συνετίσει» το διαιτητή παίρνοντάς τον «καροτσάκι».
13°
