Θα την εξομολογηθώ την... αμαρτία μου, αλλά παρακολουθώ με τεράστια αδιαφορία την πολεμική κατάσταση που έχει δημιουργηθεί από την ώρα που ο ΠΑΟΚ με τη ΑΕΚ έφτασαν στον τελικό του κυπέλλου. Τόσα χρόνια μέσα στο ποδόσφαιρο το ’χω πάρει απόφαση πως τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει, αν δεν αλλάξουν πρώτα οι άνθρωποι που ασχολούνται με την μπάλα. Τα... «πιάσαμε πάτο», τα «δεν πάει άλλο» και «το μαχαίρι να φτάσει στο κόκκαλο» τα βαρέθηκα. Μου προκαλούν μάλλον γέλιο παρά αγανάκτηση και προβληματισμό. Στο κάτω κάτω αφού θέλουν να σκοτωθούν ντε και καλά όλοι αυτοί οι αγνοί οπαδοί, πρόβλημά τους και επιλογή τους. Τόσο κυνικά!
Το μόνο που με ενοχλεί πλέον είναι ότι στο κόλπο μπήκαν επίσημα και οι δημοσιογράφοι. Γέμισε ο τόπος από χούλιγκαν του πληκτρολογίου. Τους διαβάζουμε και τους ακούμε καθημερινά να σκίζουν τα ρούχα τους για την ομάδα, τον πρόεδρο ή τον παικταρά τους. Να τους υπερασπίζονται με ιερό φανατισμό. Να γίνονται χειρότεροι και από τους χειρότερους οργανωμένους, αδιαφορώντας για τον κόσμο που τους ακούει και την γνώμη που σχηματίζει. Και «φυσικά» να ξεκατινιάζονται μεταξύ τους υπερασπιζόμενοι -και μάλιστα με κραυγαλέο τρόπο- όχι απλά τις «απόλυτες αλήθειες» τους, αλλά κυρίως το συμφέρον του εργοδότη ο οποίος στις περισσότερες περιπτώσεις, άμεσα ή έμμεσα είναι ο ιδιοκτήτης της ομάδας τους!
Μια πρωτοφανής διαπλοκή ΜΜΕ με προέδρους που όχι μόνο διαμορφώνει την άποψη των πολλών ανόητων αλλά πνίγει και κάθε αντίθετη φωνή. Δεν υπάρχει σπιθαμή χώρου ούτε για κριτική, ούτε για διαφορετική επιχειρηματολογία. Όποιος το τολμήσει, πεθαίνει επαγγελματικά! Και φυσικά οι περισσότεροι συμβιβάζονται αφού «έτσι έχει πλέον η κατάσταση».
Θα καταλάβαινα την ανάγκη όλων να έχουν μια δουλειά σε δύσκολες εποχές, αν δεν έβλεπα αρκετούς να το κάνουν με χυδαίο τρόπο, επειδή κατά βάθος το γουστάρουν. Κι εκεί φωλιάζει το μεγαλύτερο πρόβλημα.
Με αφορμή το ντέρμπι του Σαββάτου η κατάσταση ξέφυγε τόσο, που στην σύσκεψη για τα μέτρα ασφαλείας στο ΟΑΚΑ έπεσε η ιδέα να χωριστούν οι δημοσιογράφοι στα θεωρεία με μια διμοιρία ΜΑΤ ανάμεσά τους: από την μια οι ΠΑΟΚτζήδες, από την άλλη οι ΑΕΚτζήδες. Για να μην πλακωθούν μεταξύ τους την ώρα του παιχνιδιού! Το περιστατικό θα μπορούσε να είναι μια σειρήνα συναγερμού για το επάγγελμα που κάποιοι κάποτε το έλεγαν λειτούργημα.
Πώς αντιμετωπίστηκε το πρόβλημα; Διαβάστε και θαυμάστε τον τρόπο με τον οποίο τοποθετήθηκε το συνδικαλιστικό όργανο των αθλητικών συντακτών, ο ΠΣΑΤ. «Εκφράζει», λέει
«την ανησυχία του για τη νοσηρή κατάσταση που διαμορφώνεται και λυπάται γιατί σε αυτό τον διαδικτυακό
“διάλογο” μετέχουν δυστυχώς και κάποιοι, ελάχιστοι σε αριθμό, δημοσιογράφοι».
Φοβάται ή ντρέπεται να παραδεχτεί ότι είναι περισσότεροι από πολλοί αυτοί οι «ελάχιστοι». Κι αντί να τους διαγράψει ή να τους ξεφωνίσει με ονοματεπώνυμα αναδεικνύοντας και μερικές από τις αναρτήσεις που προκαλούν εμετό, περιορίζεται να τους... μαλώσει!
Κάνει και... έκκληση. «Ψυχραιμία παιδιά. Το ποδόσφαιρο δεν είναι πόλεμος. Αλλά ένα συναρπαστικό παιγνίδι».
Μάλιστα, οργάνωσε για την Παρασκευή ποδοσφαιρικό παιχνίδι όπου θα τους βάλει να παίξουν στην ίδια ομάδα
«προκειμένου να σταλεί μήνυμα προς κάθε κατεύθυνση ότι ο αθλητισμός και ειδικότερα το ποδόσφαιρο ενώνουν»!
Το διάβασα και δεν ήξερα αν έπρεπε να γελάσω ή να κλάψω για το κατάντημα. Αισθάνομαι, πλέον, μικρή μειονότητα που δεν έχει θέση σε όλο αυτό. Αν πάω στο γήπεδο, δεν ξέρω σε ποιο από τα δύο κλουβιά θα με βάλουν να καθίσω. Και σίγουρα δεν πρόκειται να καταλάβω ως το τέλος τι δουλειά έχω εγώ εκεί...
10°
