Να σας πω την αλήθεια, δεν πιστεύω ότι υπάρχει περίπτωση έστω και μία στο εκατομμύριο να εγκαταλείψει ο Παναθηναϊκός την Ευρωλίγκα. Πάντα οι δεύτερες αποφάσεις του Δημήτρη Γιαννακόπουλου είναι σοφότερες από τις πρώτες. Και όταν απειλεί να φύγει από το μπάσκετ και τότε που ανακοινώνει ότι θα μπει στο ποδόσφαιρο.
Τα ίδια έχουν γίνει τόσες και τόσες φορές στο παρελθόν. Για να μην πάμε μακριά, πριν λίγους μήνες είχαμε το περίφημο «δημοψήφισμα», που φυσικά δεν έγινε γιατί δεν είχε νόημα. Σε τέτοιες περιπτώσεις «λαϊκής έκφρασης» το θέμα δεν είναι αν θα ψηφίσει κάποιος «ναι» ή «όχι», αλλά πώς θα ερμηνεύσει το αποτέλεσμα εκείνος που διοργανώνει αυτό το πανηγύρι.
Όλοι ξέρουν ότι:
Δεν είναι και τόσο απλό να φύγει μια ομάδα από την Ευρωλίγκα όταν έχει επενδύσει, περιμένει έσοδα, ενώ θα πρέπει να πληρώσει κι ένα σωρό ρήτρες έτσι και αποχωρήσει, συν το ότι θα εξαφανιστεί από τον μπασκετικό χάρτη για πολλά χρόνια.
Καμία δεκαριά ομάδες περιμένουν στην ουρά να πάρουν την θέση του Παναθηναϊκού έτσι και το αποφασίσει σοβαρά.
Ο Γιαννακόπουλος προσπάθησε να μετατρέψει όλον αυτόν τον καιρό μια προσωπική διαφορά που έχει με τον πρόεδρο της Ευρωλίγκας, τον Μπερτομέου, σε πρόβλημα του Παναθηναϊκού, βάζοντας στο παιχνίδι του και τον κόσμο. Θεώρησε την τιμωρία του ίδιου με απαγόρευση εισόδου στα γήπεδα για ένα χρόνο -μαζί με κάποιες κακές διαιτησίες που μπορούν να τις επικαλεστούν κατά καιρούς όλοι- «κυνηγητό της ομάδας». Κι έχει ακόμη την αξίωση (αν κατάλαβα καλά από όσα διαρρέει το περιβάλλον του) να μην τιμωρείται, γιατί σε αντίθετη περίπτωση θα «διώκεται» ο Παναθηναϊκός.
Πράγματι, ήταν μια (αν όχι άδικη) υπερβολική τιμωρία. Όμως το «επιχείρημα» δεν στέκει. Αν ήταν έτσι όπως τα λέει, θα έπρεπε να καταργηθούν οι πειθαρχικές επιτροπές σε όλες τις λίγκες ή στην καλύτερη περίπτωση να μπουν διατάξεις με τις οποίες θα εξασφάλιζαν ασυλία οι παράγοντες των ομάδων. Δεν θα μπορούσαν να τιμωρηθούν ούτε ο Μαρινάκης, ούτε ο Σαββίδης, ούτε ο Μελισσανίδης, ούτε κανένας για κάτι που έκαναν στο ελληνικό πρωτάθλημα. Αφού όλοι αυτοί είναι «συνεταιρισμός», βάζουν τα λεφτά τους και δεν πρέπει να κυνηγάνε ο ένας τον άλλο, δεν χρειάζονται και οι ποινές. Να κάνει ο καθένας ό,τι γουστάρει και να μην υπάρχει πρόβλημα.
Δεν γίνεται όμως έτσι πουθενά. Κι άλλοι αγαπούν «παθολογικά» την ομάδα τους κι άλλοι «επενδύουν χρόνο, χρήμα και ενέργεια», αλλά δεν μπορεί να αποτελεί εξαίρεση ένας, επειδή θα πει στα μισά της σεζόν... παίρνω τη μπάλα μου και φεύγω! Αυτός και ο λόγος για τον οποίο βρέθηκε απομονωμένος από όλους τους υπόλοιπους την ώρα που πήγε να βρει το όποιο δίκιο του. Αν επιμείνει, σε ένα χρόνο δεν θα υπάρχει πουθενά. Όχι ο ίδιος, αλλά ο Παναθηναϊκός που δεν είναι μόνο δικός του. Και με τέτοια θέματα δεν είναι να παίζει κανείς...
Από την άλλη, αυτή η συμπεριφορά είναι καμπανάκι για το ποδόσφαιρο αν κάποια στιγμή καταφέρει να περάσει στην ΠΑΕ. Εκεί τα πράγματα δεν είναι χαλαρά όσο στο μπάσκετ...
21°
