Σε πολιτική παρέμβαση που θα μπορούσαμε να την ονομάσουμε και «λύση Τσίπρα» ελπίζουν πλέον στον Παναθηναϊκό μετά το αδιέξοδο των τελευταίων ημερών.
Τα βασικά σενάρια που διακινούνται είναι δύο:
• Το πρώτο έχει να κάνει με εξεύρεση και ενεργοποίηση ενός ξένου επιχειρηματικού κολοσσού από εκείνους που ενδιαφέρονται να επενδύσουν στην Ελλάδα, στον οποίο θα κάνουν πάσα και τον Παναθηναϊκό μαζί με την υποχρέωση να κατασκευάσει νέο γήπεδο στου Γουδή ή αλλού. Η συγκεκριμένη πατέντα είναι πλέον της μόδας σε όλη την Ευρώπη καθώς πολλοί Κινέζοι ή Άραβες –κυρίως κατασκευαστικές εταιρείες– αγοράζουν ποδοσφαιρικά κλαμπ, αναλαμβάνουν τα χρέη και τρέχουν την ομάδα με παράλληλη κατασκευή γηπέδου. Συναντά όμως πολλές δυσκολίες η υλοποίησή της στην Ελλάδα, επειδή η αγορά είναι μικρή και τα περιθώρια κέρδους περιορισμένα.
• Το δεύτερο αφορά την αλλαγή του νόμου... που άλλαξε! Το σημερινό καθεστώς προβλέπει σε περίπτωση διάλυσης, η ΠΑΕ να καταλήγει στο τοπικό πρωτάθλημα της περιοχής της και όταν ανεβαίνει και ξαναγίνεται εταιρεία να την ακολουθούν τα χρέη της. Αν αυτή η διάταξη τροποποιηθεί, θα μπορεί ο Παναθηναϊκός να ξαναγυρίσει στη Super League «καθαρός» όπως η ΑΕΚ, ώστε να γίνει και πάλι ελκυστικός και να τραβήξει το ενδιαφέρον επενδυτών από την Ελλάδα ή το εξωτερικό.
Ο λόγος είναι προφανής... Μια οποιαδήποτε «κυβερνητική λύση» ελπίζεται ότι θα φέρει ψήφους οπαδών στον ΣΥΡΙΖΑ, επειδή θα φανεί ότι «σώζει την ομάδα» από τη στιγμή που ο Μαρινάκης και ο Ολυμπιακός βρίσκονται πια δίπλα στη Νέα Δημοκρατία. Κάθε άλλη λύση ακούγεται σαν καταστροφή, καθώς το πρόβλημα που προκάλεσε η αποχώρηση του Γιάννη Αλαφούζου είναι τεράστιο. Ναι μεν η ομάδα περπατούσε σαν τον κάβουρα τον καιρό της δικής του διαχείρισης αλλά η παρουσία του βόλευε όλους εκείνους τους «οικονομικά επιφανείς» που την εγκατέλειψαν στην τύχη της μετά την εποχή της πολυμετοχικότητας.
Τα ψέματα τελείωσαν την περασμένη εβδομάδα. Ο Αλαφούζος ανακοίνωσε επίσημα ότι τα παρατάει, παρά τις αντίθετες διαβεβαιώσεις του, και κανένας πλην του Δημήτρη Γιαννακόπουλου δεν εμφανίστηκε πρόθυμος να αναλάβει και να συνεχίσει. Μόνος του κι αυτός δεν μπορεί να σηκώσει το οικονομικό βάρος, συμπαίκτες δεν βρίσκει όσο κι αν ψάχνει και η ποδοσφαιρική εταιρεία προχωρά ακυβέρνητη χωρίς να ξέρει πώς και πού θα σταματήσει. Ήδη η αδειοδότηση για να παίξει του χρόνου στην Ευρώπη φαντάζει δύσκολη ως απίθανη, ενώ για να συντηρηθεί το κλαμπ είναι απαραίτητο να πουλήσει ή να αφήσει ελεύθερους μερικούς παίκτες...
Την ίδια στιγμή, η όλη συζήτηση γίνεται γύρω από το θέμα των χρεών και έχει αποπροσανατολίσει τον περισσότερο κόσμο. Όσοι θέλουν να πετάξουν την μπάλα στην εξέδρα μιλούν για το παρελθόν: ποιος δημιούργησε το έλλειμμα, πόσα είναι τα χρωστούμενα και από ποιον θα γίνει η αποπληρωμή. Όμως το χρέος είναι το «μικρότερο» κακό. Εκείνο που ζεματάει, και γι’ αυτό κανείς δεν το αγγίζει, είναι ότι δεν υπάρχουν τα λεφτά που χρειάζονται για την επόμενη μέρα. Μόνος πρόθυμος εμφανίζεται προς το παρόν ο Γιαννακόπουλος, αλλά το σχέδιό του αποδείχθηκε «αφελές», με την έννοια ότι δεν πατάει πουθενά οικονομικά.
Όταν σύμφωνα με τους δικούς του υπολογισμούς χρειάζονται:
• 60 εκ. ευρώ για τα χρέη που δεν θα πληρώσει ο Αλαφούζος...
•50 εκ. κάθε χρόνο για να ξαναγίνει η ομάδα ανταγωνιστική στην Ελλάδα με δυνατότητα να παίξει Champions League...
• Και 100 εκ. plus για να μετατραπεί σε ποδοσφαιρικό γήπεδο το Ολυμπιακό Στάδιο της Αθήνας και να στηθεί στο χώρο του ΟΑΚΑ η λεγόμενη «Παναθηναϊκή Πολιτεία»...
...Τότε καταλαβαίνει κανείς πως κανένα PAO Foundation και κανένας Γιαννακόπουλος μόνος του δεν είναι σε θέση να σηκώσει το βάρος. Ο ίδιος λέει ότι μπορεί να βάζει 10 εκατομμύρια το χρόνο. Όσα και στο μπάσκετ.
Εύκολα μπορούμε να υπολογίσουμε πόσα ακόμη χρειάζονται, που δεν τα διαθέτει κανείς, για να κατανοήσουμε το αδιέξοδο.
Εκεί βρίσκεται, λοιπόν το πρόβλημα και όχι στο «να αναζητηθούν και να πληρώσουν οι υπεύθυνοι για τη δημιουργία των χρεών» – δηλαδή η διοίκηση Πατέρα και δεν ξέρω ποιος άλλος. Από την ώρα που η οικογένεια Βαρδινογιάννη αρνείται και να συζητήσει το ενδεχόμενο επιστροφής, είναι αστείο να κυνηγάει ο οποιοσδήποτε ανεμόμυλους και να ζητά από παράγοντες - διαχειριστές να «απολογηθούν» στον κόσμο του Παναθηναϊκού για το πώς ξόδεψαν τα χρήματα την εποχή της πολυμετοχικότητας – δηλαδή πριν από έξι και πλέον χρόνια. Μια τέτοια τακτική απλά παρπαπλανά, ανακυκλώνει τη μιζέρια, ανοίγει άγονες συζητήσεις, δημιουργεί νέα προβλήματα, οδηγεί σε διχόνοια και αποπροσανατολίζει.
Αυτό προφανώς και το καταλαβαίνει ο Γιαννακόπουλος. Το έφερε όμως στην πρώτη γραμμή και το συντηρεί για να μπορεί να βρίσκεται στο επίκεντρο, ενώ ξέρει ότι μόνος του δεν είναι σε θέση να διαχειριστεί το πρόβλημα. Αναγκαστικά τα έβαλε και με μια μερίδα της Θύρας 13, «τα ορφανά του Νικόλα Πατέρα» όπως τα ονομάζει, που βρίσκονται ακόμη στο πλευρό του πρώην προέδρου. Κήρυξε πόλεμο εναντίον τους με το δίλημμα: «Ή αυτοί ή ο ΠΑΟ - Ήρθε η ώρα της κρίσης», όπως γράφει στο πρωτοσέλιδο της «Πράσινης», απειλώντας με αποχώρηση ακόμη και από το μπάσκετ. Από την άλλη, δεν φαίνεται να θέλει και καμία λύση που δεν θα περιλαμβάνει τον ίδιο. Είναι κι αυτό ένα θέμα...
Ο Αλαφούζος από τη μεριά του κάθισε στην άκρη όχι μόνο επειδή δεν έχει διάθεση να βάλει άλλα εκατομμύρια αλλά και με την ελπίδα να ξεχαστούν οι ευθύνες του και οι κατά καιρούς υποσχέσεις του. Καλό είναι να θυμηθούμε, λοιπόν, τι έλεγε για την πορεία και την οικονομική εξυγίανση της ΠΑΕ και πόσο... μέσα έπεσε. Τον Οκτώβριο του 2014, μιλώντας για το πότε θα είναι σε θέση να σβήσει τις οφειλές των προηγούμενων ετών, δήλωσε: «Χωρίς το Champions League, θα έχουμε ξεχρεώσει τελείως σε τρία χρόνια. Η τελευταία “βαριά” χρονιά είναι η φετινή. Θα επενδύσουμε περισσότερο, με την ίδια κεντρική ιδέα. Θα στηριχτούμε στα δικά μας παιδιά, φέρνοντας 2-3 ποιοτικούς ξένους».
Τρία χρόνια μετά, τα χρέη του Παναθηναϊκού εμφανίζονται αυξημένα παρά τη μείωση του μπάτζετ αφού το πράγμα ξέφυγε. Η κατάσταση έγινε «μη αναστρέψιμη» τη δεύτερη χρονιά του Στραματσόνι όταν ο Αλαφούζος τού έδωσε «εν λευκώ» εξουσιοδότηση να πάρει όποιους ήθελε και έφτιαξε ένα πανάκριβο για τα οικονομικά δεδομένα του Παναθηναϊκού ρόστερ που πήγε άπατο αγωνιστικά ανοίγοντας το δρόμο για τον Ουζουνίδη. Τον περασμένο Απρίλιο και ενώ οι ψίθυροι περί αποχώρησης έδιναν κι έπαιρναν, μιλώντας στους οργανωμένους οπαδούς τόνιζε με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο: «Δεν αποχωρώ. Θα συνεχίσω να είμαι κοντά στην ομάδα».
Το ίδιο και λίγο μετά τη νίκη στην Τούμπα κόντρα στον ΠΑΟΚ με 3-2, στο τελευταίο ματς των περσινών play off και μετά την τιμωρία για το μπουκάλι μπύρας στο κεφάλι του Ίβιτς: «Δεν θα εγκαταλείψω τον Παναθηναϊκό, αλλά θέλω να πάω μια θέση πιο πίσω και να ασχοληθώ με τη διαφθορά στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Θα φροντίσω ώστε να επιβιώσουμε οικονομικά». Έβαλε πρόεδρο τον Μάνο Μαυροκουκουλάκη, παλαίμαχο παράγοντα της εποχής Βαρδινογιάννη και ακολούθησαν όλα εκείνα που έφτασαν το κλαμπ στο σημερινό «σημείο 0».
Στην πραγματικότητα η αρχική πρόθεσή του ήταν να νοικοκυρέψει τον Παναθηναϊκό και να σβήσει τα χρέη που είχε παραλάβει από τη σπάταλη πολυμετοχικότητατης εποχής Πατέρα. Η πρόσληψη του Νίκου Νταμπίζα σε θέση τεχνικού διευθυντή είχε αποδειχθεί κίνηση ματ αφού ο άνθρωπος είχε πλήρη εικόνα της ευρωπαϊκής ποδοσφαιρικής αγοράς μαζί με τις απαραίτητες άκρες και μπορούσε να αναζητήσει φτηνές και καλές λύσεις τύπου Μπεργκ, τις οποίες είχε τότε ανάγκη όσο τίποτα η ομάδα. Εκείνη τη στιγμή οι οργανωμένοι οπαδοί έβαλαν το χεράκι τους και τον έδιωξαν. Άρχισαν να τον βρίζουν από το πρώτο παιχνίδι επειδή ήταν πρώην παίκτης του Ολυμπιακού! Ένα απόγευμα τού έστησαν καρτέρι στα στενά γύρω από το γήπεδο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας και τον πλάκωσαν στο ξύλο. Έφυγε και ακολούθησε το χάος με μια σειρά από μαθητευόμενους μάγους όπως ο «κορυφαίος προπονητής» Γιάννης Αναστασίου, ο «αντιπρόεδρος» Βασίλης Κωνσταντίνου, ο (πρώην της ΕΡΤ) Χρήστος Παναγόπουλος και άλλοι άσχετοι που μάθαιναν στην πλάτη του καμπούρη άλλοι δημιουργώντας αδιέξοδα και άλλοι φορτώνοντας με συμβόλαια που η ΠΑΕ δεν ήταν σε θέση να τα αντέξει.
Ένα ακόμη στρατηγικό λάθος ήταν η στοχοποίηση του Ολυμπιακού και της «εγκληματικής οργάνωσης». Όχι πως δεν υπήρχε πρόβλημα, αλλά η ύπαρξή του δεν ήταν λόγος να μπει συνολικά το αγωνιστικό κομμάτι σε δεύτερη μοίρα και να προσπαθούν να δικαιολογηθούν οι αποτυχίες για τέσσερα και πλέον χρόνια αποκλειστικά από τις κακές διαιτησίες και τα «στησίματα» του ποδοσφαιρικού κατεστημένου. Στην ουσία ένας υπαρκτός εχθρός στοχοποιήθηκε, διογκώθηκε και δαιμονοποιήθηκε, μόνο και μόνο για να κρυφτεί πίσω του η αδυναμία να παίξει η ομάδα ρόλο πρωταγωνιστή. Και σήμερα που ήρθε στην ποδοσφαιρική εξουσία η «νέα τάξη πραγμάτων» ωφελημένοι βγαίνουν μόνο ο ΠΑΟΚ και η ΑΕΚ. Όχι ο Παναθηναϊκός...
Υπάρχουν πάντως πολλοί που υποστηρίζουν ότι ο μοναδικός λόγος για τον οποίο ο Αλαφούζος άρπαξε πριν από πεντέμισι χρόνια τις «παρκαρισμένες» μετοχές του Τζίγκερ και ανέλαβε τον Παναθηναϊκό ήταν επειδή ήθελε να πολεμήσει τον Μαρινάκη. Ο πρόεδρος του Ολυμπιακού ήταν συνεταίρος του στον ΣΚΑΪ με το 10% των μετοχών του καναλιού, κάποια στιγμή τα έσπασαν, τον ανάγκασε να αποχωρήσει κι έγινε ο «μεγάλος εχθρός» ως τη στιγμή που τα ξαναβρήκαν και επιχειρηματικά και πολιτικά πριν λίγο καιρό. Εκεί άρχισε να εξατμίζεται το ενδιαφέρον του για τον Παναθηναϊκό και φτάσαμε στη σημερινή αποχώρηση με τα χρέη να αγγίζουν τα 80 εκατομμύρια ευρώ...
Οι υποσχέσεις του Αλαφούζου έχουν να κάνουν και με τον προπονητή: τον Μαρίνο Ουζουνίδη. Του πρότεινε κι εκείνος δέχθηκε να αναλάβει πέρυσι, μετά την απομάκρυνση του Στραματσόνι, έχοντας πλήρη εικόνα της κατάστασης που αφορά την ομάδα. Το τυράκι ήταν ότι θα καθόταν στον πάγκο ενός μεγάλου κλαμπ έστω και σε παρακμή. Προπονητής του Παναθηναϊκού! Κάτι σαν όνειρο για οποιονδήποτε κόουτς του δικού του επιπέδου...
Οι οργανωμένοι οπαδοί στην αρχή τον αμφισβήτησαν αλλά στη συνέχεια κατάφερε να τους κερδίσει μιλώντας στη γλώσσα τους και χαϊδεύοντας τα αυτιά τους. Ακούμπησαν πάνω του βλέποντας πως ήταν ο μόνος που κρατούσε ένα μίνιμουμ συνοχής σε κάτι που φανερά δεν είχε βάσεις να σταθεί όρθιο. Φυσικά δεν κατάφερε τίποτα το ουσιαστικό ούτε μπόρεσε να χαρίσει έστω το κύπελλο. Απλά σε ένα φωτεινό διάλειμμα προς το τέλος της περσινής σεζόν νίκησε τον Ολυμπιακό με 1-0, την ΑΕΚ με 3-2 εκτός και τον ΠΑΟΚ πάλι με 3-2 στην Τούμπα με καλές εμφανίσεις. Αυτό ήταν όλο. Η φετινή χρονιά ξεκίνησε με τις πωλήσεις του Μπεργκ και του Ζέκα. Οι αντικαταστάτες δεν κατάφεραν να αφομοιωθούν. Πέρα από το φυσιολογικό ευρωπαϊκό αποκλεισμό ο μέχρι στιγμής απολογισμός στο πρωτάθλημα είναι μία νίκη, δύο ισοπαλίες και δύο ήττες. Χειρότερα από ποτέ με το κλίμα να γίνεται ακόμη πιο βαρύ.
Πάντως ο Ουζουνίδης θα είναι ο τελευταίος που θα φύγει μόνος του. Ξέρει πως δεν πρόκειται να βρει καλύτερα και γι’ αυτό το πιθανότερο να κλείσει την πόρτα με ηρωικό τρόπο..
9°
