Η γερμανική τηλεοπτική σειρά «Φυλές της Ευρώπης» που προβάλλεται στο Netflix αγαπήθηκε παγκοσμίως - Ο Γιώργος Φλωράκης γράφει για το δημιούργημα του Philip Koch
Δεν μπορείς να σταματήσεις να βλέπεις δυστοπικές σειρές ακόμη κι αν ζεις μια δυστοπία που κρατάει έναν ολόκληρο χρόνο. Ή δεν μπορείς να σταματήσεις να βλέπεις δυστοπικές σειρές ΕΠΕΙΔΗ ζεις μια δυστοπία που κρατάει έναν ολόκληρο χρόνο.
Μέχρι σήμερα, η συντριπτική πλειονότητα των ταινιών και των σειρών καταστροφής, είχαν ως σκηνικό τις μεγαλουπόλεις της Αμερικής ή έστω μεγαλουπόλεις που δεν κατονομαζόταν η τοποθεσία τους. Οι «Φυλές της Ευρώπης» στο Neflix είναι από τα πρώτα οπτικά δημιουργήματα που εκτυλίσσονται στη δική μας ήπειρο και από τον τίτλο και μόνο, δίνουν την αίσθηση ενός κατακερματισμού της ευρωπαϊκής κοινής ζωής. Ενδεχομένως να μας κολάκευε ως χώρα αν η ιδέα για τη δημιουργία της σειράς, είχε προκύψει από τον τρόπο με τον οποίο χειρίστηκε η Ευρώπη το ζήτημα της ελληνικής κρίσης: αυτή την επίπονη για το ευρωπαϊκό ιδεώδες διαδικασία, όπου οι συγκρούσεις ήταν πολλές και οι συναινέσεις ελάχιστες. Όμως τα πράγματα δεν είναι καθόλου έτσι. Ο Philip Koch, που υπογράφει την κεντρική ιδέα των «Φυλών…», δηλώνει ότι τη συνέλαβε την ημέρα του δημοψηφίσματος της Αγγλίας, όταν και αποφασίστηκε το Brexit.
Η Ευρώπη του 2074 δεν είναι απλώς διαιρεμένη σε κράτη, που έχουν αποφασίσει μοναχικές πορείες προς το μέλλον. Μετά από την κατάρρευση της τεχνολογίας των υπολογιστών και των τηλεπικοινωνιακών συστημάτων κάποιον «Μαύρο Δεκέμβρη» και ύστερα από σειρά πολέμων επιβίωσης, κινούνται στον ευρύτερο ευρωπαϊκό χώρο ολιγάριθμες «φυλές» ανθρώπων που καταλαμβάνουν πόλεις ή στρατοπεδεύουν κοντά σε ποτάμια και δάση, με σκοπό να μπορέσουν να τραφούν και σιγά-σιγά να βελτιώσουν τις συνθήκες ζωής τους.
Οι υπάρχουσες φυλές, όπως είναι φυσικό, διαφέρουν πολύ μεταξύ τους. Υπάρχουν φυλές συλλεκτών-κυνηγών, υπάρχουν φυλές κτηνοτρόφων, υπάρχουν και φυλές που επιδίδονται σ’ ένα είδος πρώιμης βιομηχανικής παραγωγής. Κάποιες από αυτές, ειδικά από τις τελευταίες, είναι πολεμικές και δεν διστάζουν να αφανίσουν κάποιες άλλες. Παρακολουθούμε τρία νεαρά αδέλφια που επιζούν και διαφεύγουν μετά την επίθεση στον καταυλισμό τους των αδυσώπητων Κορακιών. Το καθένα από τρία παιδιά παίρνει διαφορετικό δρόμο ενώ ο Έλια, ο μικρότερος, έχει στην κατοχή του έναν από τους κύβους των Ατλάντιων, οι οποίοι είναι οι μόνοι που διατηρούν τα προ καταστροφής επίπεδα τεχνολογίας. Ο κύβος αυτός, σύμφωνα με τον ετοιμοθάνατο πιλότο που του τον έδωσε, θα τον οδηγήσει στη φυλή των Ατλάντιων, όπου και θα προειδοποιήσει τον λαό αυτό για μια μεγάλη καταστροφή που πλησιάζει. Φυσικά, οι πάντες εποφθαλμιούν τον συγκεκριμένο κύβο, με το παιδί να γλιτώνει παρά τρίχα. Δύσκολες στιγμές περνούν τόσο ο μεγαλύτερος αδελφός του, όσο και η αδελφή του, στο σκηνικό ενός απρόβλεπτου και σκληρότατου γενικευμένου πολέμου.
Οι παραγωγοί των «Φυλών της Ευρώπης», έχουν μεγάλη εμπειρία στις δυστοπίες. Από τη σπουδαία ταινία «Οι Ζωές των Άλλων» μέχρι την πολύ επιτυχημένη σειρά “Dark” γνωρίζουν πολύ καλά να χειρίζονται την ατμόσφαιρα, την οικονομία, το σασπένς αλλά και τη φύση των χαρακτήρων. Τα τρία παιδιά παρουσιάζουν σταδιακά μεγάλες αλλαγές στον χαρακτήρα τους, έτσι όπως σκληραγωγούνται από τις συνθήκες. Η άγρια και… βάρβαρη –στον έρωτα και τον πόλεμο-aρχηγός των Κορακιών, Varvara (Melika Foroutan) και ο εξαιρετικά αστείος ρακοσυλλέκτης Moses (Oliver Masucci), είναι χαρακτήρες που έχουν δουλευτεί με μεγάλη λεπτομέρεια.
Οι «Φυλές της Ευρώπης» δεν χρειάστηκαν παρά έξι μόλις επεισόδια για να αγαπηθούν παγκοσμίως, από τη δεύτερη κιόλας ημέρα προβολής τους. Και καθώς στο τέλος της παρακολούθησης της πρώτης σεζόν, έχεις μόλις και μετά βίας μπει στο νόημα της υπόθεσης και των χαρακτήρων, μοιάζει βέβαιο ότι θα υπάρξει κι άλλη. Ενδεχομένως, μάλιστα, πολύ περισσότερες από μία. Ευτυχώς…
22°
