Ούτε τριάντα χρονών και μετράει ήδη σκηνοθεσίες (μεταξύ άλλων) στην Επίδαυρο, στο Εθνικό Θέατρο, στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών. Και μιλάμε για αναμετρήσεις με δύσκολα κείμενα (δες Δημητριάδη). Είναι ίσως η εξαίρεση που θέλει η Ελλάδα να τρώει τα παιδιά της, μη δίνοντάς τους ευκαιρίες.
Ο Δημήτρης Καρατζάς μας είπε:
«Είναι όλο ζήτημα ενός πολύ προσωπικού λόγου, μίας ανάγκης που δεν έχει άλλο τρόπο έκφρασης, εκτόνωσης, διοχέτευσης. Ο λόγος που ξεκίνησα να δουλεύω από τα 19 μου ήταν απόλυτα συμπτωματικός. Αντικαθιστώντας ένα σκηνοθέτη που δεν μπορούσε στις Δοκιμές του Αμόρε. Και ξεκίνησε μια διαδρομή που συνεχίστηκε μόνο λόγω μιας προσωπικής “διαστροφής”, που αντιλαμβανόταν τη ζωή μέσα από έργα, συνθήκες, συνεργασία και συνεύρεση με άλλους. Από ανάγκη συνομιλίας και ανάγκη συνύπαρξης. Επειδή υπήρξα τυχερός και συνήθως οι προτάσεις που είχα ξεπερνούσαν και την πιο τολμηρή μου φαντασία, το κομμάτι της όποιας φιλοδοξίας υπερκαλύφθηκε από πολύ νωρίς. Και αυτό το θεωρώ τύχη. Γιατί στο οτιδήποτε όταν υποκινείσαι από φιλοδοξία τυφλώνεσαι, δεν έχεις στόχο και είναι εύκολο να αποπροσανατολιστείς και να κάνεις πράγματα μόνο για να τα καταφέρεις, για να “αρέσεις”. Όταν καθαρίσεις μ’ αυτά απλώς κάνεις τη δουλειά σου κι αυτό που θέλεις, με αυτούς που θέλεις, και μόνο έτσι μπορείς να γίνεις πραγματικά αποδοτικός. Αποδοτικός, όχι με την έννοια της αγοράς, αλλά με την έννοια της εκπλήρωσης, της εκπλήρωσης μιας βαθιάς επιθυμίας που γίνεται απτή και μπορεί να αφήσει χώρο στη δημιουργικότητα».
*Σκηνοθετεί στο Θέατρο Πόρτα την παράσταση για βρέφη «Άκου» και το «Σλάντεκ» του Έντεν Φον Χόρβατ (πρεμιέρα 6/11), «Φαέθοντα» του Δημήτρη Δημητριάδη (Θέατρο οδού Κυκλάδων, Ιανουάριος).
14°
