Με το πλυντήριο πιάτων. Από τότε που μπήκε στη ζωή μου όλα άλλαξαν. Οι μέρες με τα μουχλιασμένα ποτήρια στο νεροχύτη, η έλλειψη καθαρού πιρουνιού τη στιγμή που το χρειαζόσουν, το λερωμένο σουρωτήρι, όλα είναι πια παρελθόν. Κάθε βράδυ ο ήχος του, σαν γουργούρισμα μέσα στο σκοτάδι, με νανουρίζει και τα γκουπ γκουπ που κάνει πότε πότε είναι εκεί για να μου θυμίζουν ότι η δουλειά του δεν θα είναι εύκολη, αλλά θα τα βγάλει πέρα και, ναι, θα μου σταθεί στα δύσκολα σαν καλός φίλος.
Τις προάλλες που του ήρθαν κάπως ζόρικα (πέρασαν και 3 χρόνια από την πρώτη μας επαφή) του καθάρισα το φίλτρο, του αγόρασα και ειδικό καθαριστικό, γιατί οι φίλοι είναι εκεί για να βοηθάει ο ένας τον άλλο όταν περάσουν τα χρόνια και αρχίζει να σκουριάζει ο ένας, να έχει προβλήματα ο άλλος. Και πάντα εκεί βρίσκεται, έτοιμο να με απαλλάξει από την πιο εκνευριστική δουλειά, να μου πει «άσ’ τα αυτά σε μένα, πήγαινε τώρα και κάνε τα δικά σου, γράψε, παίξε, γίνε σούπερ ήρωας και σώσε το κορίτσι. Η καθαρή κούπα καφέ στο τέλος της ημέρας είναι δική μου δουλειά». Και εγώ το ανταμείβω. Του βάζω ένα fake γκαζόν στην οροφή και γίνεται πιο όμορφο από ποτέ.
Πάθος με το ρόλο
Έχω πάθος με τον «Αιμίλιο», το ρόλο που έρχεται στην «Ωραία του Πέραν» του Δ. Παπαδόπουλου και θα ανέβει τον Δεκέμβριο στο Θέατρο του Νέου Κόσμου. Είναι κοντά μου ο Αιμίλιος∙ είναι ερωτιάρης, αφελής, ο πιο ρομαντικός χαρακτήρας που θα συναντήσεις. Είναι φτωχός, λαϊκός, ευγενικός και τίμιος που ερωτεύεται και διεκδικεί με πάθος την ευτυχία του κόντρα στην πιο κλισέ εξέλιξη ενός από τα σπουδαιότερα μελοδράματα του αιώνα.
Είναι ο παππούς μου ο «Αιμίλιος»∙ με πάει κάπου εκεί στην Κωνσταντινούπολη και μετά στα χωριά της Δράμας. Αυτό τον καιρό στις πρόβες βουτάω σιγά-σιγά σε αυτόν. Αν θέλω να μιλήσω με αλήθεια για τον έρωτά του με την αγαπημένη του “Ερμιόνη”, θα πρέπει να σκάψω τον τάφο της και να λερώσω τα χέρια μου με χώμα. “Θα σ’ αγαπώ. Για πάντα” λέει και πρέπει να τον πιστέψουμε. Όλοι μας.
22°
