«Άνθρωπος του Θεού» στο θέατρο 104

Υπάρχει σκοπός ή όλα είναι μια απλή σύμπτωση;

Μια ωραία γυναικεία φιλία φαίνεται να γεννιέται σ’ ένα μπαρ γειτονιάς την ώρα που το κέντρο της Αθήνας ταράσσεται από βίαια επεισόδια μεταξύ αναρχικών και Αστυνομίας, κάτι που έχει γίνει πια συνήθεια.
Η Ράνια προσκαλεί τη Μαρία σπίτι της για ένα τελευταίο ποτό αλλά η έλευση του άνδρα της, του Γιάννη που υπηρετεί ως ανθυπαστυνόμος στις ειδικές μονάδες καταστολής και αποκατάστασης της τάξης (ΥΑΤ) περιπλέκει τα πράγματα.

Ή μήπως το αντίθετο;

Μήπως είναι η παρουσία του Γιάννη ο αναγκαίος καταλύτης για να πέσουν οι μάσκες και να φανερωθεί ένα μοναδικό σχέδιο που έχει συλλάβει ο άνθρωπος για να εκδικηθεί τον Θεό;

Σκηνοθετικό Σημείωμα
Ίσως αυτό που μπορεί να επιφέρει την μέγιστη ρήξη μέσα στον άνθρωπο να μην είναι, τελικά, η απώλεια. Φαίνεται, άλλωστε, ότι όλοι είμαστε συμβιβασμένοι με αυτήν και προγραμματισμένοι για το τέλος. Αυτό, όμως, που μάλλον δεν μπορούμε να διαχειριστούμε, είναι η ματαίωση της πίστης μας, κι όταν λέω πίστη δεν εννοώ την θρησκευτική αποκλειστικά. Καθένας δημιουργεί κάτι μέσα του, στο οποίο πιστεύει, κι αυτό του δίνει μια δύναμη να ζει χωρίς πολλές εξηγήσεις και να νιώθει ασφαλής. Όταν, όμως κάποιο γεγονός, όταν κάποιος άλλος, οικείος ή και άγνωστος καμιά φορά, μηδενίζει τα «πιστεύω»,  άραγε, τότε,  πού μπορεί να οδηγηθεί ο άνθρωπος από μια τέτοια απόγνωση;

Ο «ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ», κατά την προσωπική μου ανάγνωση, θέτει ένα τέτοιο ερώτημα. Πρόσωπα ή γεγονότα που ξεπερνούν μια συγκεκριμένη κοινή λογική, που ακυρώνουν το σύστημα ασφάλειας του ανθρώπινου μυαλού, μπορούν να προκαλέσουν ακραίες πράξεις; Σ’ έναν κόσμο αφόρητης τυχαιότητας, πόσο μπορούμε να δεχτούμε κάποιους που την υπερβαίνουν και χαρακτηρίζονται άτρωτοι; Πόσο μας προσβάλλει ένας τέτοιος διαχωρισμός; Και ποιοι είναι οι άτρωτοι; Μήπως όσοι φέρουν την εξουσία; Αυτοί είναι οι δυνατοί;  Αν είναι έτσι, τότε ο κόσμος μας δεν είναι μόνο ένας κόσμος της τύχης, αλλά κυρίως της αδικίας.

Σ’ ένα τραγικό υπαρξιακό ερώτημα το έργο, φυσικά, δεν απαντάει αλλά αντιτάσσει τον «αυτοσαρκασμό» του. Το γέλιο μας είναι η πιο ισχυρή απάντησή μας στα αδιέξοδα. Τρία πρόσωπα συγκρούονται με την ανάγκη να βρεθεί ένα νόημα στο αναπόφευκτο. Υπάρχει σκοπός ή όλα είναι μια απλή σύμπτωση;