Ενώ το πλοίο ταξιδεύει

Η ιστορία εκτυλίσσεται σε ένα «σαπιοκάραβο, που συνεχώς τρίζει», με προορισμό ένα νησί, την Τήνο, την Κω, την Λέσβο ή την Λαμπεντούζα. Επιβάτες όλοι εμείς τότε και τώρα. Κοινό σημείο για όλους σε αυτό το ταξίδι διαφυγής με άγνωστο προορισμό, η μάχη με την μοίρα.

Ένα πλοίο ταξιδεύει, ανάμεσα στους δύο μεγάλους πολέμους. Από τη γέφυρα του καπετάνιου μέχρι το μηχανοστάσιο και την κάμαρα των θερμαστών, άνθρωποι από κάθε κοινωνική τάξη προσπαθούν να δραπετεύσουν από τους φόβους τους και να γαντζωθούν από τις ελπίδες τους. Άνθρωποι που στριμώχνονται για να χωρέσουν, άνθρωποι που διακινδυνεύουν, που στοιβάζονται, που ελπίζουν, άνθρωποι, που ταξιδεύουν και «που μοιάζουν σαν πεθαμένοι».

Λίγα λόγια για την Γαλάτεια Καζαντζάκη

«Ολόκληρο το έργο της Καζαντζάκη θα μπορούσε να διαβαστεί ως αυτοβιογραφία, αλλά και αντίστροφα η ζωή της, παρουσιάζοντας αρκετές ιδιαιτερότητες και υπερβάσεις, τροφοδοτεί διαρκώς και εμπεριέχει την καλλιτεχνική της δημιουργία. Η αλληλεξάρτηση αυτή ζωή και έργου, συνδεόμενη άμεσα με την μυθική πια σχέση της με τον συγγραφέα Νίκο Καζαντζάκη, μας παραπέμπει σε ένα άλλο ζευγάρι διανοουμένων, τον Ζαν-Πωλ Σαρτρ και την Σιμόν ντε Μπουβουάρ.»

«Εμφανίζεται στον πνευματικό χώρο πολύ νέα, καταρρίπτοντας τον μύθο της πολιτισμικής υπεροχής της πρωτεύουσας και αναδεικνύοντας την επαρχιώτικη – αλλά όχι τυχαία – καταγωγή της. […] Υπερβαίνοντας όλους τους ηθικούς και κοινωνικούς κώδικες της εποχής, έρχεται στην πρωτεύουσα για να ζήσει μαζί με τον σύντροφό της»

«Από την αρχή της πορείας της διατρέχει με άνεση, αν και όχι πάντοτε σε βάθος, τα παγκόσμια αισθητικά και πνευματικά κινήματα της εποχής της: τον αισθητισμό, τον νατουραλισμό, τον συμβολισμό, τον νιτσεϊσμό, την ψυχανάλυση, με αποκορύφωμα την σπάνια και γι’ αυτό πολύτιμη για τα ελληνικά δεδομένα μαθητεία στον εξπρεσιονισμό.»

«Τη θέση της στο χώρο της ελληνικής λογοτεχνίας, εκτός από το πολύπτυχο πνευματικό της έργο, κατοχυρώνει με την ιδιαίτερη προσωπικότητά της και την ισχυρή κοινωνική παρουσία της η Γαλάτεια. Ιδιαίτερα σημαντική είναι η θέση που κατέχει στην ιστορία της ελληνικής γυναικείας γραφής, υποστηρίζοντας με πείσμα την ανάγκη διαφοροποίησης από τα αντρικά πρότυπα και την υιοθέτηση μιας γραφής που να ανταποκρίνεται στον γυναικείο ψυχισμό και τη ιδιαιτερότητα της θηλυκής φύσης ως ολότητας. Παράλληλα ο συνδυασμός ιδεολογικής και αισθητικής πρωτοπορίας, και η μέχρι τέλος έμπρακτη εφαρμογή ενός ιδιάζοντος μαχόμενου ανθρωπισμού, την κατατάσσουν ανάμεσα στα λίγα εκείνα άτομα, που αξιώθηκαν να ζήσουν, κατά την έκφραση του Γιώργου Σεφέρη, «αυθεντική ζωή», μια ζωή που παλλόταν από ανθρωπισμό, τέχνη και γυναικεία ουσία.»

(Αποσπάσματα από το βιβλίο Γυναικείες διαδρομές – Η Γαλάτεια Καζαντζάκη και το θέατρο της Βαρβάρας Γεωργοπούλου)