Το δικό μου ψάρι

Το «Δικό μου ψάρι» προέκυψε στο πλαίσιο της δράσης ΕΚ ΠΛΗΞΗ, την οποία ξεκίνησε η ομάδα Κινητήρας το 2012. Βασικό στοιχείο της δράσης, όπως υποδηλώνει το όνομά της, είναι η αναπάντεχη, για τα παιδιά, συνάντηση με το χοροθεατρικό δρώμενο. Για πρώτη φορά φέτος τα παιδιά εισάγονται σε αυτό κατά τη μεταφορά τους στο θέατρο Ροές, γεγονός που επιτείνει το στοιχείο της έκπληξης.

Το «Δικό μου ψάρι» παρεμβαίνει κατά τρόπο απροσδόκητο στο ημερήσιο πρόγραμμα της τάξης, μεταμορφώνοντας την αίθουσα διδασκαλίας σε σκηνικό χώρο και πεδίο δράσης. Μέσω της γλώσσας του σώματος, της μουσικής και της βιντεοτέχνης, τα παιδιά καλούνται να παρακολουθήσουν και να συμμετάσχουν σε μια παράσταση που τα βγάζει από την αδράνεια –μεταδίδοντάς τους κέφι και όρεξη–, καλλιεργώντας ταυτόχρονα την κριτική τους ικανότητα.

Το έργο, που βασίζεται στο παραμύθι των αδελφών Γκριμ «Ο ψαράς και η γυναίκα του», αφηγείται την ακόρεστη επιθυμία του ανθρώπου για όλο και περισσότερα αγαθά, το θυμό του όταν τελικά τα χάνει, αλλά και το σάστισμά του όταν έρχεται αντιμέτωπος με το αναπόφευκτο γεγονός του θανάτου. Το αδιέξοδο πάθος της απληστίας και η αποδοχή της απώλειας ως αναπόσπαστου μέρους του κύκλου της ζωής, είναι οι βασικές έννοιες που πραγματεύεται η παράσταση. Απευθύνεται σε παιδιά ηλικίας από 5 έως 12 ετών.

Διαβάστε τι είπε η Αντιγόνη Γύρα, συγγραφέας και σκηνοθέτρια της παράστασης, στην Athens Voice:

Πώς επενεργεί ένα δροσερό αεράκι σε μια καυτή μέρα; Ξαφνιάζει ευχάριστα. Μια παρόμοια επίδραση έχει και η ξαφνική εισβολή της ομάδας Κινητήρας στις σχολικές αίθουσες την ώρα του μαθήματος ή στο πούλμαν που φέρνει τα παιδιά στο θέατρο ― προκαλεί έκπληξη. Όμως με «Το δικό μου ψάρι» η ομάδα φέρνει στα παιδιά και μια νέα κουλτούρα καθώς η παράσταση στηρίζεται στο χορό και το σωματοποιημένο θέατρο. «Μια φασαρία ακολουθεί τα παιδιά μας από μικρή ηλικία. Εμείς τους αποκαλύπτουμε έναν άλλο κόσμο. Έναν κόσμο που ενώ δείχνει καινούργιος στην πραγματικότητα είναι ο πιο παλιός που υπήρξε ποτέ».

Χοροθέατρο, στοιχεία βωβού κινηματογράφου και σωματικού θεάτρου δανείζουν στοιχεία. Χρησιμοποιούν video art ―ωραία ιδέα να προσφέρουν μια αισθητική πρόταση χρησιμοποιώντας το πιο «φιλικό μέσο» για παιδιά, όπως είναι η οθόνη της τηλεόρασης―, πολυμορφικά κοστούμια, ορχηστρική μουσική. Οι ηθοποιοί εναλλάσσονται στους ρόλους σπάζοντας στερεότυπα που έχουν να κάνουν με τα φύλα ή με το καλό και το κακό.

«Το δικό μου ψάρι» αντιλαμβάνεται τα παιδιά ως δημιουργικά άτομα γεμάτα απορία για τη ζωή και όχι ως ανήλικους θεατές. «Βασισμένο στο παραμύθι των αδελφών Γκριμ “Ο ψαράς και η γυναίκα του” μιλάει για σκληρά πράγματα, όπως η απληστία και η απώλεια. Πριν τελειώσει η παράσταση η φωνή της γοργόνας ζητάει από τα παιδιά να επιλέξουν το τέλος που επιθυμούν και αυτό οι ηθοποιοί ζωντανεύουν. Το ένα θέλει τον ψαρά και τη γυναίκα του να επιστρέφουν στο βυθό και να γίνονται ψάρια. Στο δεύτερο συναντούν το ipsari.gr ―ένα αναβαθμισμένο ψάρι― και στο τρίτο το ζευγάρι πάει και ανοίγει σχολή καταδύσεων».

Εσείς, αν ήσασταν παιδιά ποιο θα διαλέγατε;