Πώς μερικές κοιτάνε (ακόμα!) τις βιτρίνες με παπούτσια; Εγώ χαζεύω τις βιτρίνες με σάντουιτς-καφέδες-πράγματα-που-τρως-στο-χέρι-ή-στο-πόδι. Υπάρχουν συγκλονιστικά σάντουιτς στον κόσμο, ειδικά στο Κουκάκι, αλλά και αλλού…
Πηγαίνω τα παιδιά μου τις Κυριακές για πατινάζ στο «Ice Arena» στην Πειραιώς – κάνει ψόφο στην πίστα, κάθομαι απ’ έξω και περιμένω να περάσει το δίωρο πατινάζ με το καλό (10 ευρώ) ώστε να φύγουμε σαν άνθρωποι. Μέσα στο εμπορικό κέντρο «Athens Heart», στον πάνω-πάνω όροφο, έχει μαγαζιά με καφέδες-σνακς-τσάγια και τα σχετικά, μάλιστα φέρνουν και κάτω στο παγοδρόμιο, αλλά στην «έξοδο» της Κυριακής συμπεριλαμβάνεται και το τσεκάρισμα των καφέ: υπάρχουν, ζωηρά και γεμάτα, αντέχουν, ζουζουνίζουν με την στάνταρ βαβούρα εμπορικού κέντρου ακόμα και όταν είναι κλειστά τα μαγαζιά. Νεαρά ζευγάρια με μωρά στα καρότσια, ακόμα πιο νεαρά ζευγάρια χωρίς μπαγκάζ, αθώα και με χαζό βλέμμα άγνοιας, οικογένειες, παρέες, πιτσιρικάδες… Παίρνω ζεστή σοκολάτα και «αμερικάνο» στο χέρι από το «Easyespresso», ψάχνω την κυλιόμενη σκάλα που κατεβαίνει, βρίσκω αυτή που ανεβαίνει, χασομεράω όσο γίνεται, αμάν τελικά, να η σκάλα που κατεβαίνει, για φαντάσου εδώ ήτανε από την αρχή και πώς μου ξέφυγε κλπ… Θα ήθελα να ήταν ανοιχτό το «Guarantee» τις Κυριακές για να πάρω σάντουιτς με γραβιέρα Νάξου με μπούκοβο ή με μοτσαρέλα Καλαβρίας και πέστο, ή με οτιδήποτε – αλλά δυστυχώς είναι ανοιχτό όλες τις άλλες μέρες της βδομάδας και ακόμα πιο δυστυχώς, μετά τις 2.00 το μεσημέρι, δεν του έχει μείνει ούτε τζιαπατάκι για δείγμα… Το «Guarantee» φτιάχνει τα καλύτερα σάντουιτς στον κόσμο, αφήστε την Αθήνα – τα πιο ευφάνταστα, νόστιμα, πολυσυλλεκτικά, ιδιαίτερα, έξυπνα και οικονομικά σάντουιτς (€3-6) που μπορεί να φάει κανείς σε οποιοδήποτε μέρος του κόσμου. Δυστυχώς μου πέφτει κάπως μακριά και ακόμα πιο δυστυχώς (μου κόλλησε το ντούμπλεξ, σόρι) είναι για νωρίς, ή αδειάζει γρήγορα από πραμάτεια, ή δεν είμαστε συντονισμένοι ως ωράριο. Φτιάχνουν λέει γύρω στα 150 σάντουιτς την ημέρα, και υποψιάζομαι ότι κανένα δεν είναι ίδιο με το προηγούμενο ή το επόμενο.
Πάλι με σάντουιτς, το «New York sandwiches» σερβίρει μπέργκερ τεραστίων διαστάσεων με πατάτες, τουρσιά κ.λπ. όπως Αμερική, γι’ αυτό άλλωστε το λένε «Νέα Υόρκη» και όχι «Ζούμπερι». Δεν είναι φθηνό (το μπέργκερ «5η λεωφόρος» κάνει €9,95) αλλά είναι αμερικάνικο εντελώς, και χορταστικό, και με συνεχές τράφικο εκτός από στιλ, και ανοιχτό πολλές ώρες/μέρες.
Σε καφέ, έπεσα τυχαία πάνω στο «Charlot» ενώ διάβαζα την αυτοβιογραφία μιάς Εγγλέζας ηθοποιού (Vesta Tilley, 1934) και μάλιστα το κεφάλαιο για τον Τσάρλι Τσάπλιν: η Vesta τον συνάντησε μόλις ο Σαρλό είχε κάνει μεγάλη επιτυχία στο Χόλιγουντ με το «The gold rush» (1925) και του είπε «Επιτέλους μπορείτε να αποσυρθείτε με τα χρήματα που βγάλατε!», αλλά αυτός κούνησε θλιμμένος το κεφάλι και απάντησε «Δεν έχω την οικονομική δυνατότητα να κάνω κάτι τέτοιο». Τον φανταζόμουν τελοσπάντων θλιμμένο κ.λπ. με το μουστάκι και το καβουράκι του, και σηκώνοντας το κεφάλι, τσακ! Το καφέ «Charlot» μπροστά στα έκπληκτα μάτια μου. Με καφέδες, και σάντουιτς, και τυρόπιτες – ό,τι πρέπει όταν έχεις μόλις αφήσει τα παιδιά στο σχολείο, ας πούμε, και έχεις ψιλή θολούρα, κάνει παγωνιά, και το «Charlot» είναι μέσα στα πόδια σου από το πουθενά, όμορφο, κόζι, ξύλινο, κινηματογραφικό και 30s μαζί.
Κατά τα άλλα όταν είμαι στους δρόμους (πράγμα όχι και τόσο συχνό τελευταία για πρακτικούς λόγους, βασικά ιώσεις απ’ όλες τις μπάντες) παίρνω στο χέρι κάτι ζεστό από το «Coffee Island»… έχω κόψει τον καφέ μαζί με το τσιγάρο κάμποσα χρόνια οπότε ο καφές, και το τσιγάρο τώρα που το σκέφτομαι, είναι μυρωδιές μόνο: έντονες, αρπαχτικές και ωραίες αλλά όχι-για-τώρα. Το μυστικό στο οτιδήποτε κόβεις είναι να ψήνεσαι ότι αυτή τη στιγμή δεν θα καπνίσεις/πιεις/γουατέβα, αλλά κάποια άλλη στιγμή μπορεί, γιατί όχι. Η άλλη στιγμή… είναι σαν όλα τα μελλούμενα στη ζωή, ίσως προκύψει ίσως όμως και όχι, δεν θα σκάσουμε κιόλας. Απλώς αυτή τη στιγμή, την τρέχουσα, ούτε καπνίζεις ούτε πίνεις καφέ, σόρι… τρως ωραία σάντουιτς άμα λάχει, και ζεστή σοκολάτα, και δεν έχεις κανένα παράπονο στην τελική: μια χαρά είναι κι έτσι η στιγμή, μακάρι να καθότανε λίγο παραπάνω…
12°
