Η νέα μόδα στα παιχνίδια, είναι άκρως γαργαλιστική. Λέγεται «escape rooms» και στηρίζεται στα adventure games, τα βιντεοπαιχνίδια που πρέπει να βρεις τη λύση σε διάφορους γρίφους για να τα κερδίσεις. Μόνο που στην περίπτωση των escape rooms, αυτού του είδους τα παιχνίδια ενσαρκώνονται σε ένα αληθινό δωμάτιο, με ΕΣΕΝΑ πρωταγωνιστή!
Το έμαθα κι ένα καμπανάκι χτύπησε στο κεφάλι μου. «Πρέπει οπωσδήποτε να το δοκιμάσεις αυτό», έλεγε το καμπανάκι, αλλά και η φίλη μου η Ελένη που μου έδωσε το τηλέφωνο από το «Sir Lock’ House».
«Γεια σας! Πότε μπορώ να περάσω για ένα παιχνίδι;»
«Και σήμερα αν θέλετε»
«Ωραία σήμερα στις 8, είναι καλά;»
«Μια χαρά. Πόσα άτομα θα είστε;»
«Μόνη μου, υπάρχει πρόβλημα;»
«Έ…δεν ξέρω πώς να σας το πω, αλλά μάλλον δεν θα καταφέρετε να βγείτε μόνη σας».
«Με τίποτα;»
«Είναι αρκετά δύσκολο το παιχνίδι. Πρέπει να είστε τουλάχιστον 3-5 άτομα».
Εντάξει, δεν δυσκολεύτηκα να βρω άλλους δύο. Από ότι φαίνεται είναι αρκετά γνωστό το σπορ. Οκτώ ακριβώς στεκόμαστε έξω από ένα όμορφο νεοκλασικό κτίριο στον πεζόδρομο της Δερβενίων. Η πόρτα είναι κλειστή και υπάρχει ένα κουδούνι που γράφει Sir Lock’s House. Το χτυπάμε, αλλά μετά αναρωτιόμαστε αν το παιχνίδι ξεκινάει από εδώ, αν δηλαδή πρέπει να αναζητήσουμε το κλειδί κάτω από κανένα χαλάκι κλπ. Πάνω που κοιτάω με καχυποψία μια γλάστρα ως πιθανή κρυψώνα, ανοίγει η πόρτα.
«Καλώς ήρθατε παιδιά», λέει ο φιλικότατος Γιώργος που είναι ιδιοκτήτης και εμπνευστής του Sir Lock’s House. Μας οδηγεί σε ένα σαλονάκι, με vintage έπιπλα και ταπετσαρίες στους τοίχους. Η όλη ατμόσφαιρα είναι διαμορφωμένη με τέτοιο τρόπο ώστε να μπαίνεις σταδιακά μέσα σε μια άλλη πραγματικότητα, τοποθετημένη κάπου μεταξύ Σέρλοκ Χολμς και Ηρακλή Πουαρό.
Τα παιδιά, ο Γιώργος και οι φίλοι του, μας κερνάνε κόκκινο κρασί και σοκολατάκια και μας εξηγούν τους κανόνες του παιχνιδιού. Από ότι φαίνεται έχουμε ακριβώς μία ώρα για να ανακαλύψουμε το μυστικό του Leonardo Da Vinci και να βγούμε από το δωμάτιο. Αν δεν τα καταφέρουμε, θα μείνουμε εκεί για πάντα! Εντάξει… αυτό είναι ψέμα. Θα μας αφήσουν να βγούμε αν είμαστε καλοί. Όταν «κολλάμε» θα ακούμε ένα κουδουνάκι και στην οθόνη του μυστικού δωματίου θα εμφανίζεται μια βοήθεια, που θα μας οδηγεί στο επόμενο στοιχείο. Τα μόνα αντικείμενα που δεν συμμετέχουν στο παιχνίδι, είναι λέει το κλιματιστικό και το φωτιστικό της οροφής.
Μπαίνουμε στο δωμάτιο γεμάτοι έξαψη. Όταν η πόρτα κλείνει πίσω μας, ένα χρονόμετρο εμφανίζεται στην οθόνη, μετρώντας αντίστροφα. «Πάμε!», λέμε όλοι ταυτόχρονα και αρχίζουμε να ανοίγουμε συρτάρια, να ψηλαφούμε τους τοίχους και να κοιτάμε πίσω από κουρτίνες. Η πρώτη βοήθεια κάνει την εμφάνισή της: «Παιδιά μην ντρέπεστε. Αναποδογυρίστε έπιπλα, μετακινείστε αντικείμενα, κάντε τα όλα άνω κάτω!»
Συνεχίζουμε ακόμα πιο ενθουσιασμένοι, βρίσκουμε το ένα στοιχείο μετά το άλλο, λύνουμε γρίφους, ανακαλύπτουμε αντικείμενα-κλειδιά. Κάθε φορά που βρίσκουμε κάτι καινούργιο, κάνουμε σαν 5χρονα που τους δίνουν ζαχαρωτό και σαν ενήλικοι που βρίσκουν ξεχασμένο 20ευρω σε παντελόνι.
Όσο κυλάει ο χρόνος όμως, αγχωνόμαστε περισσότερο, τρέχουμε πανικόβλητοι, σκοντάφτουμε στο χαλί, πρέπει να προλάβουμε να ανοίξουμε την πόρτα πριν τελειώσει ο χρόνος! Είμαστε στον τελευταίο γρίφο, όταν ο Γιώργος ανοίγει την πόρτα. «Όχι! Μην τολμήσεις να μας βγάλεις έξω πριν βρούμε τη λύση!», τσιρίζω με μάτι που γυαλίζει και μάγουλο σε χρώμα ντοματί. Ο Γιώργος γελάει (μάλλον είναι συνηθισμένος σε υπερβολικές αντιδράσεις) και μας βοηθάει. «Αααα, ώστε για αυτό μας έκανε κόνξες το κλειδί, δεν πάει εκεί…».
Βγαίνουμε με το κεφάλι ψηλά. Μπορεί να χάσαμε, αλλά τα καταφέραμε ικανοποιητικά. Έτσι και αλλιώς, μέχρι τώρα δεν έχει καταφέρει κανένας να βγει από το δωμάτιο χωρίς βοήθεια (ή έτσι μας είπαν για να μην πληγώσουν τον εγωισμό μας).
Για να είμαι ειλικρινής, θέλω να πάω τρέχοντας στο επόμενο δωμάτιο (όπου είσαι λέει ένας από τους επιβάτες του Τιτανικού και πρέπει να βγεις πριν προλάβει να βουλιάξει το πλοίο- το μάτι μου γυαλίζει ξανά), για να αποδείξω ότι εγώ μπορώ να κερδίσω χωρίς βοήθεια, αλλά κρατιέμαι και το παίζω σοβαρή και ώριμη κοπέλα.
Αφού η καρδιά γύρισε στη θέση της και πήραμε όλοι μια ανάσα, αρχίζουμε τις ερωτήσεις: «και πώς το σκεφτήκατε αυτό; Πόσο καιρό σας πήρε να φτιάξετε το δωμάτιο; Θα υπάρξουν και άλλα; Πότε μπορούμε να ξανάρθουμε;»
Φαίνεται ότι το δαιμόνιο μυαλό της όλης επιχείρησης, είναι ο Γιώργος ο οποίος έχει σκεφτεί μόνος του (!), όλους τους γρίφους. «Το θέμα με το Da Vinci μου άρεσε πολύ. Διάβασα πολλά πράγματα, γιατί ήθελα να είναι μια ολοκληρωμένη ιστορία, να μαθαίνεις και κάτι δηλαδή. Μερικούς από τους γρίφους τους είχε δημιουργήσει ο ίδιος ο Da Vinci.».
Αφού ο Γιώργος σκέφτηκε το θέμα, οι υπόλοιποι ανέλαβαν δράση. Ένας φίλος του έφτιαξε το σκηνικό, ένας άλλος έφερε τα έπιπλα της γιαγιάς του και επιμελήθηκε τη διακόσμηση και έτσι όλοι μαζί κατάφεραν από το μηδέν να φτιάξουν μια μοναδική ατμόσφαιρα και ένα εθιστικό παιχνίδι. Σύντομα μάλιστα ετοιμάζουν ακόμα ένα μυστικό δωμάτιο. Αλλά εγώ δεν μπορώ να περιμένω μέχρι τότε. Θα ξαναέρθω σε πέντε μέρες και ψάχνω συνοδό. Παίρνω λοιπόν τηλέφωνο τον 16χρονο μικρό αδερφό και του εξηγώ την όλη ιστορία. Η φωνή του με ξεκουφαίνει από την άλλη άκρη της γραμμής: «Σοβαρά μιλάς; Υπάρχει τέτοιο πράγμα; Πες μου πότε;».
13°
