Ραντεβού στην Ταινιοθήκη

 Οδός Κανάρη 1, Μέγαρο Δεληγιώργη, 22 Νοεμβρίου 1950, αίθουσα «Παρνασσός». Η Ένωση Κριτικών Κινηματογράφου εγκαινιάζει το ιστορικό κτίριο της Ταινιοθήκης προβάλλοντας «Το Κοράκι» του Ανρί Κλουζό (βέβαια για την ακρίβεια η Ταινιοθήκη ως θεσμός συστήνεται επίσημα με βασιλικό διάταγμα του 1963). Και κάπως έτσι, από το όραμα της Αγλαΐας Μητροπούλου, ξεκινά μια ρομαντική ιστορία που ξετυλίγει την αθηναϊκή σελιλόζη των τελευταίων έξι δεκαετιών με κυριακάτικες πρωινές προβολές στο Άστυ, ακαδημαϊκές αντιμαχίες με τους υπόλοιπους Αθηναίους moviebuffs, ερευνητικές βάρδιες ανάμεσα σε κόπιες προκειμένου να τελειώσει η ρημάδα η εργασία κι άσχημη κατάληξη τη μοιραία καταστροφή από την πυρκαγιά του ’97. Η παλιά Ταινιοθήκη εξυπηρετούσε πια μόνο και μόνο το ρετρό, είχε μουσειακό αναμνησιακό χαρακτήρα. Το σινεμά έχει πάψει πια να είναι δικαίωμα-χόμπι της ελίτ, αλλά είναι περισσότερο από ποτέ μαζική έκφραση ποπ κουλτούρας. Και η Αθήνα, που παραδοσιακά χωλαίνει στα κτίρια - institutions, καλύπτει μια έλλειψη με τη μετακόμιση της Ταινιοθήκης στον Κεραμεικό (στην είσοδο της Μεγ. Αλεξάνδρου από την Ιερά Οδό). Έδρα της το ανακατασκευασμένο κτίριο του ιστορικού κινηματογράφου «Λαΐς», που παρά τα όσα έχουν ακουστεί κατά καιρούς τελικά χρησιμοποιείται για έναν υψηλό πολιτιστικό σκοπό και δεν γίνεται ένα ακόμα νυχτερινό κέντρο της συγκεκριμένης πιάτσας.

Το σχεδιασμό του έργου, που σαφώς προοιωνίζει την οικιστική ανάπτυξη της ευρύτερης ζώνης Κεραμεικού - Μεταξουργείου (βλ. συγκρότημα ΓΕΚ, ReMap κτλ.), υπογράφουν οι αρχιτέκτονες μηχανικοί Νίκος Μπελαβίλας και Βάσω Τροβά. Στο καινούργιο λευκό «κεκλιμένο» κτίριο: μεταφέρεται η βιβλιοθήκη (με αναγνωστήριο) και μεγάλο μέρος του οπτικοακουστικού αρχείου, θα λειτουργήσει εκθεσιακός χώρος, εγκαθίστανται εργαστήρια αποκατάστασης και ψηφιοποίησης, κινηματογραφικό μουσείο, δύο φουαγιέ και κυλικείο. Και φυσικά δύο κομψές σύγχρονες αίθουσες, η «μικρή» για τα μέλη και η «μεγάλη» που θα φιλοξενεί αφιερώματα, ειδικές προβολές και θα «τρέχει» προγράμματα εκπαιδευτικού χαρακτήρα (επισκέψεις σχολείων κτλ.). Ο θερινός κινηματογράφος του δώματος θα λειτουργήσει πιθανότατα σε καθημερινή βάση την επόμενη θερινή σεζόν, με πρόγραμμα επιμελημένο από τους ανθρώπους της Ταινιοθήκης. Όλος αυτός ο θησαυρός είναι ανοιχτός στο κοινό με την απλή διαδικασία υποβολής αιτήσεως, ενώ μόλις ολοκληρωθεί η εγκατάσταση θα ανακοινωθεί και πρόγραμμα προβολών. Οι σινεφίλ λοιπόν ακολουθούν κι αυτοί το δρόμο του gentrification που κατηφορίζει συνεχώς προς τις γραμμές της Κωνσταντινουπόλεως (και σιγά σιγά τις ξεπερνά). Γειτνιάζουν πια με το πανηγύρι του Γκαζοχωριού και την αναμενόμενη έκρηξη του Μεταξουργείου. Σε πολιτιστικό επίπεδο αποκαθίσταται κι εκσυγχρονίζεται η ανάγκη φιλοξενίας του κινηματογραφικού δυναμικού (προφανώς βάζοντας περισσότερους Αθηναίους στο παιχνίδι). Εξίσου σημαντική είναι όμως η τοποθέτηση ενός τέτοιου θεσμού στη συγκεκριμένη γειτονιά, η οποία δεν μπορεί να «αναβαθμίζεται» μόνο με μπαρ και εστιατόρια…