Πιστεύω ότι δεν ήχησαν περίεργα μόνο στα δικά μου αυτιά όλες αυτές οι «περισπούδαστες» αναλύσεις περί Νεοοθωμανισμού και οικονομικού επεκτατισμού της Τουρκίας.
Το πρόβλημα δεν είναι αν υπάρχει ή όχι ο Νεοοθωμανισμός, ο οποίος ως πρόθεση της Τουρκίας να διαδραματίσει μέσω της οικονομικής διπλωματίας έναν ηγετικό ρόλο στα ευρύτερα υποσυστήματα της περιοχής είναι πραγματικότητα, αλλά ο τρόπος με τον οποίο δαιμονοποιήθηκε και παρουσιάστηκε από μία μερίδα δημοσιογράφων, διανοουμένων και πολιτών.
Είναι πραγματικά άξιο ανάλυσης ότι μία χώρα που για δεκαετίες ολόκληρες είχε ως επίσημο δόγμα της τον Μεγαλοϊδεατισμό, και όχι με την οικονομική επέκταση, αλλά με την επιστροφή σε εδάφη του παρελθόντος, να κάνει λόγο για επικίνδυνο Νεοοθωμανισμό.
Το ακόμη πιο περίεργο είναι τα επιχειρήματα για την άσκηση επιθετικής οικονομικής πολιτικής από την Τουρκία μέσω των εξωτερικών επενδύσεων σε άλλες χώρες. Πρόκειται ουσιαστικά για ένα από τα πλέον κλασικά όπλα που έχουν τα κράτη στα χέρια τους για να πολλαπλασιάσουν την ισχύ τους. Το εργαλείο δε αυτό αποτέλεσε από το 1999 έως και το 2004 ένα από βασικά όπλα της φαρέτρας της Ελλάδας για την ενίσχυση του ρόλου της στην Ν.Α. Ευρώπη, δεν πρέπει να ξεχνάμε την εξαγορά της Φινάνς από την Εθνική ή το σημαντικό ποσοστό της οικονομίας της FYROM που ανήκει σε ελληνικά κεφάλαια. Μόνο που σήμερα η Τουρκία έχει τους ρυθμούς ανάπτυξης και η Ελλάδα βρίσκεται σε οικονομική ύφεση.
Πώς όμως μπορείς να κάνεις αυτή τη λογική συζήτηση με ανθρώπους που θεωρούν καλοπροαίρετη και ειρηνική την οικονομική διπλωματία όταν την χρησιμοποιεί η Ελλάδα και σατανική και επεκτατική όταν την χρησιμοποιεί η Τουρκία; Παραλογισμοί και τσιτάτα, στερεότυπα και επιλεκτική παρουσίαση επιχειρημάτων.
Μόνο που δεν πρόκειται για επιπολαιότητα ή φανατισμό, αλλά για επιλεγμένη στρατηγική. Για τη στρατηγική της δαιμονοποίησης του Νεοοθωμανισμού και μέσω αυτής την υιοθέτηση μίας τακτικής εγκατάλειψης κάθε διαδικασίας προσέγγισης των προβλημάτων. Πρόκειται ουσιαστικά για παραίτηση, μόνο που αυτή γίνεται υπερπροβάλλοντας την στρατηγική του αντιπάλου. Η οποία είναι καλύτερη από μία άλλη στρατηγική και η Ελλάδα δεν φαίνεται να έχει καμία τώρα.
Ο Νταβούτογλου δεν είναι θαυματοποιός, είναι ένας καθηγητής Πανεπιστημίου ο οποίους προωθεί μία στοιχειώδη στρατηγική, η οποία όμως δεν είναι τέλεια και έχει ελλείμματα, όπως κάθε στρατηγική άλλωστε. Το ζήτημα δεν είναι να βγάζουμε πατριωτικές κραυγές φοβίας και να οχυρωνόμαστε πίσω από κόκκινες γραμμές, αλλά να βλέπουμε τα προβλήματα ρεαλιστικά και να αναζητούμε λύσεις που θα μας απαγκιστρώσουν από κοστοβόρες καταστάσεις όπως η κούρσα εξοπλισμών Ελλάδας- Τουρκίας.
17°
