Από τη μιά είναι οι εξεγερμένοι / αφιονισμένοι teens της γενιάς των "Δεκεμβριανών" από τις γειτονιές και τα προάστια , από 15 έως 25 χρονών. Από την άλλη, είναι τα λεβεντόπαιδα / κάγκουρες των ΜΑΤ, κι αυτοί από 18 έως 25 ετών οι περισσότεροι, με προφορά ελληνικής επαρχίας, κοντοκουρεμένα μαλλιά, ψιλοχτισμένα σώματα και κινητά που χτυπάνε με ringtone σκυλάδικο. Μαζί, αποτελούν ένα κομμάτι της νεολαίας που ζει σε μια δική του πραγματικότητα.
Το ΔΝΤ, τα νέα μέτρα και το πογκρόμ στο Δημόσιο δεν υπάρχουν σ' αυτή την πραγματικότητα. Δεν ενδιαφέρουν κανέναν αυτά, ούτε τους μεν, ούτε τους δε. Η "βεντέτα" μεταξύ τους είναι πιο παλιά από το ΔΝΤ και θα συνεχιστεί και μετά το 3ετές πρόγραμμα σταθερότητας. Για τους μεν, οι δε είναι "φασίστες", "σκυλιά που φυλάνε τ' αφεντικά τους", χοιρινά, δολοφόνοι. Για τους δε οι μεν είναι "κακομαθημένα κωλόπαιδα των Βου-Που" και "πρεζάκια", "μαλακισμένα", άπλυτοι...
Έχοντας, κατά καιρούς, περάσει ώρες ανάμεσα στις δύο "παρέες" που πλακώνονται, διαπιστώνω την ιδιαίτερη, μα πολύ ιδιαίτερη, σχέση που έχει καλλιεργηθεί μεταξύ τους. Οι εξεγερμένοι δεν θα είχαν σε ποιον να την "πέσουν" αν δεν υπήρχαν οι κάγκουρες των ΜΑΤ, με τα άσπρα κρανάκια και τα ροπαλάκια. Κι από την πλευρά τους, οι τελευταίοι (που προφανώς τους αρέσει λιγάκι το ξύλο κι ο τσαμπουκάς, αλλιώς θα είχαν διαλέξει κάποια άλλη δουλειά να κάνουν) δείχνουν να απολαμβάνουν το κυνήγι των συνομήλικων τους, τη γάτα με το ποντίκι στα στενά των Εξαρχείων. Adrenaline junkies.
Πολλές φορές έχω παρατηρήσει διαλόγους μεταξύ των δύο πλευρών, πάντα μια "απόσταση ασφαλείας" περίπου 20-30 μέτρων λειτουργεί καλά στην επικοινωνία. "Τι καταλαβαίνετε, ρε, που τα σπάτε; Θα φύγετε να πάμε στα σπίτια μας;" και "ωραίοι επαναστάτες είσαστε, κάνετε πλιάτσικο και κλέβετε κινητά..." λένε οι ένστολοι πιτσιρικάδες και οι "άλλοι" από απέναντι απαντούν: "Πόσα σου δίνουν ρε φίλε για να δέρνεις τον κόσμο;" και "αν δεν υπήρχαν κλέφτες κι αρματωλοί το '21 εσύ σήμερα δεν θα φορούσες στολές κι εθνόσημα, βλάκα...". Εφηβικοί διάλογοι. Το απόγευμα, το σκηνικό επαναλαμβάνεται στο Facebook, στα διάφορα γκρουπ υπέρ ή κατά των "μπάτσων" / αντιεξουσιαστών, πάλι αντεγκλήσεις, ψηφιακές αυτή τη φορά, αλλά το κλίμα μένει το ίδιο - πιτσιρικάδες εναντίον πιτσιρικάδων. Σχεδόν μόδα.
Το σκηνικό, σήμερα, στη Στουρνάρη θυμίζει έντονα κάτι μεταξύ οπαδικής σύγκρουσης (γαύροι εναντίων βάζελων) και paintball. Χαμόγελα και πειράγματα - προκλήσεις κι από τις δύο μεριές, μυρίζει έντονα teen spirit, ανακατεμένο με δακρυγόνο και καμένα σκουπίδια πλαστικού κάδου. Κυνηγητό και "σου ξέφυγα" - "σ' έπιασα". Μπινελίκια, "γαμιέσαι, φυσουνιέρη...", μπρος - πίσω και κρότου λάμψης εναντίον πέτρας. Ξανά γέλια.
Όταν τα πράγματα έχουν κάπως ηρεμήσει, ένας ΜΑΤατζής πλησιάζει τα κάγκελα της πύλης του Πολυτεχνείου και πιάνει την κουβέντα με 3-4 κουκουλοφόρους, σε ήρεμο ύφος, όπως θα μιλούσαν δυο γνωστοί / φίλοι μετά από έναν μεταξύ τους καυγά. "Σε έχω ξαναδεί" του λέει μια πιτσιρίκα, "κι εγώ σε θυμάμαι" απαντάει ο μπατσούλης, σε λίγο θα της πει να πάνε για καφέ. Είμαι σίγουρος ότι έχουν και φαντασιώσεις μεταξύ τους. Λογικό.
Τα μόνα θύματα, σ' αυτό το κατά τ' άλλα απολαυστικό και περιπετειώδες για κάθε ανήσυχο πιτσιρικά lifestyle, είναι αυτός ο άσχετος που ξέχασε το αυτοκίνητό του παρκαρισμένο στη Στουρνάρη και το βρήκε κάρβουνο, ο "Γερμανός" που οι βιτρίνες του άδειασαν μέσα σε 10 λεπτά από κινητά και κάμερες - κι εκείνη η 80άρα γιαγιά με τη ροζ ρομπα και το μαλλί κομμωτηρίου, που μένει εδώ και μισό αιώνα στον 1ο όροφο της ροζ πολυκατοικίας ακριβώς απέναντι από την πύλη της Στουρνάρη και τα 'χει δει όλα.
Σηκώνει το ρολό και βγαίνει στο μπαλκόνι για να κοιτάξει. "Πω, πω χημικό που θα 'χει φάει η γιαγιά, θα 'χει πάθει ανοσία τόσα χρόνια..." λέει ο ΜΑΤατζής με τους φίλους του και γελάνε δυνατά. "Γιαγιά, μπες μέσα θα χτυπήσεις..." της φωνάζουν οι εξεγερμένοι, πίσω απ' τα κάγκελα, πετώντας πέτρες και κεραμίδια. Κι εκείνη στέκει εκεί, σαν σε θεωρείο VIP της Λυρικής Σκηνής, να χαζεύει από ψηλά τα εγγόνια της.
Στο τέλος, κουνάει το κεφάλι της απογοητευμένη ή μπουχτισμένη. Στρίβει αργά και ξαναχώνεται στο διαμέρισμα, κατεβάζει τα ρολά τέρμα. Ε, και τί έγινε; Ό,τι γίνεται εδώ και 50 χρόνια. Same shit, different day...
(Υ.Γ.: Να ξεκαθαρίσω ότι με την παραπάνω περιγραφή δεν επιχειρώ να υποβαθμίσω ή να αστειευτώ με τη σημασία της εξέγερσης του Δεκέμβρη '08 και τα κοινωνικά προβλήματα που την προκάλεσαν (και εξακολουθουν να υπάρχουν και σήμερα), ούτε και να ειρωνευτώ τις πρακτικές των αντιεξουσιαστών και τον αγώνα τους. Απλά, καταγράφω αντιδράσεις και συναισθήματα 20χρονων κι από τις δύο πλευρές, σε ένα πολύ παραδοσιακό άθλημα της πόλης της Αθήνας, τα γνωστά εδώ και δεκαετίες σε όλους μας "επεισόδια".)
