Ο χρόνος 2014 λέμε, γυαλιστερός ακόμα, φρέσκος σαν κουλούρι στις πέντε το πρωί: δουλεύουμε τον καινούργιο αριθμό 4 στις ημερομηνίες και σκεφτόμαστε μήπως φέτος αλλάξουμε επιτέλους τα πράγματα… εμείς, μια κι από μόνα τους δεν ξεκουνιούνται με τίποτα.
Τα τελευταία διακόσια χρόνια «παίρνω σκληρομαλακές αποφάσεις» τον Ιανουάριο: θα κόψω εκείνο και το άλλο, θα αρχίσω το δείνα και το τέτοιο, το πώς-το-είπαμε. Αλλά οι αποφάσεις είναι σαν χανγκόβερ, μόλις περάσει η θολούρα (του ποτού ή του νέου χρόνου) χάνονται σε μια άλλη θολούρα, της καθημερινότητας. Η οποία καθημερινότητα είναι σαν τεκές πια, δεν βλέπεις μισό μέτρο από τη μύτη σου. Πέφτεις πάνω σε κόσμο επειδή έχεις χάσει τον προσανατολισμό σου, εκτός από την αξιοπρέπειά σου κι ένα δεκάρικο που κάπου σου έπεσε, σα να μην έφταναν όλα τα άλλα.
Πιο ευχάριστα πάντως, πιο ανάλαφρα – η μεγάλη απόφαση του 2014 είναι να το αντιμετωπίσω χαλαρουίτα, με κέφι-δεν-τρέχει-τίποτα, με διάθεση φιλική προς το χρήστη: πήγα σε κάμποσα μαγαζιά, τα προτείνω μαζεμένα, ναι είναι φίλοι μου κάποιοι καλλιτέχνες αλλά όχι όλοι, μερικούς δεν τους χωνεύω αλλά άμα είναι καλό το πρόγραμμα/μαγαζί/σόου, το συστήνω επιλεκτικά (αυτούς που δεν χωνεύω σε άλλους που δεν χωνεύω). Ο Αλκιβιάδης Κωνσταντόπουλος εμφανίζεται τις Πέμπτες στο «Αντέστε» και φαίνεται πόσο χαρισματικός είναι με το «καλησπέρα σας», τραγουδάει και παίζει τα πάντα, και από τον καινούργιο του πολύ καλό δίσκο («Ένας τρελός» - αποστηθίζω το «Αφεντικό»). Το «Αντέστε» είναι φοιτητικό στέκι άρα έχει ελεύθερη είσοδο και καλές τιμές (€3 ρακί, €4 μπίρα), με φουλ πρόγραμμα που ξεκινάει στις 9.00 και δεν σ’ αφήνει ούτε λεπτό…
Ο Αλκιβιάδης επειδή είναι άνθρωπος-ορχήστρα εμφανίζεται ΚΑΙ στην «Ακτή Πειραιώς» στο «Γκαγκαντίν, οι γενναίοι της νύχτας», σε ένα σχήμα-Χόλιγουντ-αξεπέραστο-ουάου και τέτοια: Διονύσης Σαββόπουλος, Λαυρέντης Μαχαιρίτσας, Γιάννης Ζουγανέλης, Σάκης Μπουλάς, συν ηθοποιός Βερόνικα Δαβάκη, συν σκηνικά-κοστούμια Μάριος Σπηλιόπουλος. Το «Γκαγκαντίν» λοιπόν είναι σόου, με νούμερα, με μουσική και τραγούδια, με τα όλα του – από τα καλύτερα προγράμματα που έχουν ανέβει στην «Ακτή». Αν και ο Μαχαιρίτσας είναι πάντα αξεπέραστος όπου και να εμφανίζεται, θέλω να πω, δεν υπάρχει περίπτωση να μπερδέψεις τη φωνή του με τη φωνή οποιουδήποτε άλλου ή ένα από τα τραγούδια του, όποιο να ’ναι, στην τύχη δηλαδή, όχι από τα αγαπημένα σου, με αλλουνού τραγούδια.
Αυτό είναι το μεγαλείο του Μαχαιρίτσα αλλά και γενικότερα του (μεγάλου) καλλιτέχνη: να μην μπορείς εσύ ο θεατής/ακροατής/αναγνώστης να τον περάσεις για άλλονα, επειδή έχει εγγραφεί στη συναισθηματική σου νοημοσύνη το ύφος και το περιεχόμενό του με την τζίφρα του φαρδιά-πλατιά από την αρχή ως το τέλος του έργου του… Για τον Σαββόπουλο τι να πω, ξέρετε, θεός κ.λπ., αν είχε γράψει μόνο την «Παράγκα» κι είχε μείνει εκεί θα προσκυνούσαμε, πόσο μάλλον που δεν σταματάει να γράφει τραγούδια, ή Ιστορία. Για τον Μπουλά και τον Ζουγανέλη δεν έχω να προσθέσω, καταπληκτικοί κ.λπ. κ.λπ., περνάς υπέροχα μόνο να τους βλέπεις, άντε να τους ακούς και λίγο. Ή πολύ, δε σε χαλάει και το «πολύ», μακάρι τα παλικάρια.
Ωραία όλα αυτά και αξιόλογα, άμα είναι να βγεις από το σπίτι ας το ρίξεις έξω κατά το «αν είναι να τουρκέψεις, ας γίνεις αγάς». Ένα βράδυ μας τραπεζώσανε στον «Θαλασσινό» με απίστευτα μεζεδάκια, μύδια αχνιστά, χταπόδι με μέλι, «φλογισμένες σαρδέλες», παστά του Κομοτιναίου Πασχαλίδη… όλα σε τιμές λογικές (€2-5 τα μεζεδάκια, και οικονομικό μενού θαλασσινών). Αξίζει να πάει κανείς και να δοκιμάσει τσίρο, χέλι, σκουμπρί, λακέρδα – το σόι του πατέρα μου έφτιαχνε αλίπαστα, κι ο μπαμπάς μου δηλαδή ήξερε να παστώνει μέχρι και γοργόνα, έτσι και την έβγαζε το καΐκι. Ο Πασχαλίδης είναι ό,τι πιο κοντινό σε Κωνσταντινουπολίτη αλιπαστά, δηλαδή στα παστά ψάρια του, γιατί ο ίδιος δεν έχω ιδέα πού την έμαθε την τέχνη. Την έχει κάνει κέντημα πάντως – ακόμα και κάποιος που δεν τρελαίνεται για αλίπαστα, έχει στον «Θαλασσινό» πολλές ευκαιρίες να ξετρελαθεί.
Τελευταία έξοδος, πολύ-πολύ αργά μια νύχτα πήγαμε στον καινούργιο «Μπούφο». Μεγάλο, ωραίο μαγαζί με clean design, ατέλειωτη μπάρα, ατμόσφαιρα Ντικ Τρέισι… Κάθε βράδυ έχει διαφορετικό ντιτζέι και μουσικό ύφος, πάντα ενδιαφέρον/τσίου, τα περισσότερα βράδια σούπερ (μουσική επένδυση, και γενικά σούπερ. Ή και ντούπερ. Duh). Ποτά από € 7 και μπίρα € 3,50, με διάφορες ελληνικές νησιώτικες μπιρίτσες που χαίρεσαι να τις βλέπεις, πόσο μάλλον να τις πίνεις. Έχει και διαλεχτά μεζεδάκια – ο άοσμος παστουρμάς «λέει», όπως και το παστράμι, γενικά τα κρύα πιάτα είναι αυτό ακριβώς που θέλεις στις 4 το πρωί. Τα ήθελες και νωρίτερα δηλαδή αλλά τώρα τα πέτυχες απλωμένα σ’ έναν ωραίο ξύλινο πάγκο, σ’ ένα ωραίο φιλόξενο μπαρ, οπότε ναι. Τα τρως. Και όπου να ’ναι (εύκολα!) θα αρχίσεις δίαιτα, κι εσύ κι εγώ κι όλος ο κόσμος…
14°
