Ιστορίες καθημερινής τρέλας, με αφορμή "δυο τσιγάρα σκάρτα"..
Ήταν καλοκαίρι του 2004, όταν άκουσα για πρώτη φορά αυτή την ατάκα από το στόμα του Στέφανου με αφορμή τη σύλληψη μιας φίλης μας στην Σαμοθράκη για 1.5 ολόκληρο γραμμάριο κάνναβη και την ταλαιπωρία της για 2 ημέρες στην Αλεξανδρούπολη. Μέχρι τότε με έτρωγε το γαμώτο, αλλά πάντα για περιπτώσεις φίλων, εγώ πάντα την σκαπούλαρα με κινηματογραφικό τρόπο.
Όχι όμως και εκείνο το βράδυ του Σεπτέμβρη, κατά διαβολική σύμπτωση μετά από ένα δεκαήμερο στην Σαμοθράκη, με σκηνικό το αεροδρόμιο της Αλεξανδρούπολης. Φτάνουμε τελευταία στιγμή και το αεροπλάνο αναχωρούσε σε μισή ώρα. Φουριόζος δίνω τα πράγματά μου στο σκάνερ του αεροδρομίου αλλά ξεχνάω αυτή τη φορά να βάλω και τον καπνό μου εκεί, κάτι που κάνω πάντα.
Έλα όμως που ακριβώς μπροστά μου έχω νεοπροσληφθείσα, ορεξάτη για δράση αστυνομικό, που μου λέει “κύριε τι έχετε στην τσέπη του παντελονιού;” "Καπνό", απαντάω και της τον δίνω. Έλα όμως που για κακή μου τύχη είχα ξεχάσει μέσα ένα μικρό κομμάτι, δυο τσιγάρα, μαύρο. Το βρίσκει.
-Τι είναι αυτό κύριε;
-Σοκολάτα είναι κοπελιά, κράτησε το γιατί φεύγει το αεροπλάνο.
-Τι εννοείτε σοκολάτα κύριέ μου; Τι είναι αυτό σας ερωτώ;
-Μαύρο είναι ρε κοπελιά της απαντώ, κράτησε το ή πέτα το γιατί θα χάσω το αεροπλάνο.
-Μα καλά είσαστε σοβαρός; Μου λέτε να παραβώ το νόμο; Περάστε παρακαλώ μέσα στο δωμάτιο να έρθει ο αξιωματικός υπηρεσίας.
Ήρθε και ο αξιωματικός, κύριε “διοικητά”, του λέω, "είμαστε στο 2010, έχω πάνω μου σκάρτα 2 τσιγάρα μαύρο και το αεροπλάνο μου φεύγει, γιατί απλά δεν το πετάτε ή να το κρατήσετε;" Μόνο που δεν έσκασε ο αξιωματικός, έγινε κατακόκκινος, και απλά ψέλλισε το γνωστό περί νόμου και ότι αυτός πρέπει να τον εφαρμόσει. Μου είπε ότι δυστυχώς δεν μπορεί να κάνει τίποτα άλλο από το να φωνάξει την ασφάλεια και να οδηγηθώ στο κρατητήριο. Προσπάθησα να συνοψίσω τα πολιτικά μου δικαιώματα, ως Ευρωπαίος πολίτης, εν έτει 2010 αλλά και τι συμβαίνει σε όλες τις άλλες χώρες αν βρουν πάνω σου 2 τσιγάρα (κατάσχουν απλά τη ποσότητα και αφήνεσαι ελεύθερος με κάποιο πρόστιμο στην χειρότερη). Ανένδοτος, πάει η πτήση και ήταν και εργάσιμη η επόμενη.
Στο Τμήμα σουρεαλιστική η κατάσταση. Η αστυνομικός προσπαθούσε να πείσει τους ασφαλίτες ότι πήγα να την ξεγελάσω, αφού της είπα ότι ήταν σοκολάτα και όχι χασίς.
“Μα σοκολάτα το λένε ρε κοπελιά” ήταν η απάντηση ενός από αυτούς. Αφού εντός δεκάλεπτου διαπίστωσαν ότι σίγουρα δεν έχουν έναν εγκληματία μπροστά τους, άρχισαν να τα βάζουν με την νεαρά αστυνομικό, καθώς θα ήταν για τσίπουρα τώρα και αντ' αυτού συμπληρώνουν χαρτούρα για την σύλληψή μου. Βρήκα και εγώ την ευκαιρία για ένα αντιαπαγορευτικό παραλήρημα και με έκπληξη διαπίστωνα τα κεφάλια των αστυνομικών να γνέφουν καταφατικά σε ότι καταλόγιζα για τον παραλογισμό του συστήματος και των αδιεξόδων πολιτικών καταστολής για τους χρήστες.
Παρ' όλη την συγκαταβατικότητα των οργάνων έπρεπε να περάσω το βράδυ σε ένα τρισάθλιο κρατητήριο, όπου τα υδραυλικά της τουαλέτας ήταν διαλυμένα και έτρεχε το νερό άφθονο- ψευδαίσθηση Σαμοθράκης - παρέα με έναν ομιλητικότατο αθίγγανο και 2 πολύ ταλαιπωρημένους Πακιστανούς μετανάστες. Μέχρι και το παλικάρι, ο αξιωματικός υπηρεσίας το πρωί που του έλεγα πως ούτε ζώα δεν στοιβάζεις υπό αυτές τις συνθήκες, μου απολογούταν πως διαμαρτύρεται για την κατάσταση εδώ και δύο μήνες αλλά κανείς δεν τον ακούει, μέχρι που τον άκουσαν οι συνάδελφοι του και τον επέπληξαν επειδή μου μιλούσε.
Το πρωί τοξικολογικές εξετάσεις και ψυχολογικές αναλύσεις, από δύο γυναίκες ψυχολόγους σε ρόλους καλού και κακού ασφαλίτη. Ο Εισαγγελέας ασχολήθηκε ένα ολόκληρο δίλεπτο μαζί μου για να μου πει ότι είμαι αρκετά μεγάλος για να μου εξηγήσει τους κινδύνους από τα ναρκωτικά, που τα μαλακά σε οδηγούν στα σκληρά (!), αλλά αυτός είναι ο νόμος, οπότε ορίστε η δικάσιμος. Μερικούς μήνες μετά και μείον 300 ευρώ για τα παράβολα, ο ντόπιος δικηγόρος δεν παραβρέθηκε στην δίκη λόγω κωλύματος και έφαγα 5 μήνες με αναστολή, εφέσιμους βέβαια. Πάλι παράβολα, πάλι ταλαιπωρία, εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά από το σπίτι μου και ένας ολόκληρος μηχανισμός καταστολής που τρώει με χρυσά κουτάλια από αυτό τον παραλογισμό. Ενώ ο μηχανισμός της πρόληψης και της θεραπείας πεινάει.
Χαμένος χρόνος (ιδίως για την αστυνομία), χαμένα κονδύλια, κουρελιασμένοι άνθρωποι. Αστυνομικοί, δικαστές, δικηγόροι, σωφρονιστικοί υπάλληλοι, φυλακές και επαρχία γεμάτα πρέζα, μια Πολιτεία ανάλγητη και εκδικητική, μια νεολαία -εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι- που καταναλώνει ότι βρει, στιγματισμένη από μια παράλογη πολιτική που πρέπει να αλλάξει.
Μιχάλης Θ. (O υπογράφων για ευνόητους λόγους επιθυμεί να διατηρήσει την ανωνυμία του. Τα στοιχεία βρίσκονται στη διάθεση του site.)
17°
