Μερικές κακές σκέψεις που έκανα την ώρα που οι De Sades, τρελά primal local ροκενρολόπαιδα, προλόγιζαν ως support τους Dream Syndicate, νύχτα προηγούμενης Πέμπτης στο Μύλο. Κακές σκέψεις που αφορούν και το δικό μας έντυπο: τα τελευταία χρόνια σε αυτό που λέμε ελληνική σκηνή αποθεώθηκε ο κάθε ηλεκτρονικοκλαψιάρης μπλιμπλίκιος, κιλά μελάνης χύθηκαν για να υμνηθούν τσίκι τσίκι, κονσερβοκουτένιοι, σπαρακτικοί λυρισμοί, σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα κοινώς υμνήθηκαν περισπούδαστα μικρά τίποτα πάνω στο άγχος των συντακτών να αποκτήσει και η χώρα μια σκηνή αντάξια του ευρωπαϊκού κρυστάλλινου ηλεκτρονικού ήχου.
Δεν θα αναφέρω ονόματα, σκοπός μου δεν είναι να γίνω κακός, ό,τι έγινε έγινε και ποτέ δεν είναι αργά, ειδικά τώρα λόγω κρίσης, να γράψουμε και να διαδώσουμε τον ήχο κάποιων τίμιων συγκροτημάτων που την αγνή ενέργειά τους, καλή ώρα όπως οι De Sades που ενώπιόν μου έχυναν κιλά ιδρώτα, την κωδικοποιούν σε τραγούδια δυναμίτη.
Ύστερα βγήκαν οι Dream Syndicate και έπαψα να φιλοσοφώ. Αφέθηκα να με παρασύρει το παλιρροϊκό τους κύμα και σαν καρυδότσουφλο να με στέλνει στο Λος Άντζελες του «Tell Me When It’s Over» ή στη Βοστόνη «before I jump the train». Εντάξει, δεν έπαιξαν το «Cinnamon Girl», στο κάτω κάτω δεν είναι δικό τους και η τουρνέ είχε να κάνει με τα τριάντα χρόνια του «Days Of Wine and Roses», αλλά φεύγοντας, δυόμισι ώρες μετά, σκέφτηκα πως δεν υπάρχει καλύτερη ευκαιρία από το να ανταμώσει η πόλη και οι άνθρωποι που αγαπώ από την ευκαιρία που μας προσφέρουν μόνο τέτοιες υπέρ ροκ εν ρολ μπάντες. Γιατί στο Μύλο ήταν όχι σαν 2013, αλλά Θεσσαλονίκη του ’88, του ’96, του ’07, υπήρχε στην ατμόσφαιρα συντροφικότητα, ενθουσιασμός, ρυθμός και καλοπροαίρετο «ξύλο».
Επίσης, λίγοι ήταν αυτοί που σήκωναν το κινητό για να φωτογραφήσουν τη μπάντα, αυτό το ηλίθιο χούι δηλαδή που έχουν οι άνθρωποι και, αντί να χαίρονται τη συναυλία, να τραβούν στιγμιότυπα για να τα ανεβάσουν στο facebook ή να τα τουιτάρουν ώστε όλο το σύμπαν να μάθει πού είναι και πώς περνούν. Όχι πως έγινε κάτι, γιατί σε παράλληλο χρόνο η Θεσσαλονίκη, ειδικά αυτή που συχνάζει στον πεζόδρομο της Καλαποθάκη, χαμπάρι δεν πήρε ότι στο «Medicine Show» ο Στιβ Γουίν σόλαρε κοιτάζοντας τόσο γλυκά και συντροφικά τον παιδικό του φίλο και αιώνιο ντράμερ, Ντένις Ντακ, ο οποίος κοπανούσε τα τύμπανα μη χάνοντας ούτε ένα νανοδευτερόλεπτο από τη μετρονομημένη φινέτσα του. Οι συχνάζοντες στην Καλαποθάκη λικνίζονταν με την υπερ-υμνημένη άνευ λόγου Daft Punk ντίσκο των απρόσωπων κοκτέιλ μπαρ ή ψαρολογούσαν στις «7 Θάλασσες».
Και μιας και το έφερε η κουβέντα, κανένας πια τη Βαλαωρίτου δεν τη λέει Βαλαωρίτου, αλλά «τζατζικοχώρι», ένεκα της απίστευτης λαϊκουριάς της. Πού μείναμε;
Στους Dream Syndicate. Και στους ντόπιους De Sades, που κατά την έξοδο τους τίμησα εμπράκτως αγοράζοντας το βινυλιάκι τους. Αν δεν έπινα όλα τα λεφτά μου σε μπίρες, θα αγόραζα και το μαύρο t-shirt τους, όμως έχουμε μέρες θέλω να πιστεύω και νύχτες που όλο και κάπου θα τους τρακάρω να γκαζώνουν, οπότε δεν έχω τύψεις. Και εκτός από τους De Sades, σας συστήνω ανεπιφύλακτα και τους Alien Mustang, ροκ εν ρολ μπάντες δηλαδή κι όχι χαζομινιμαλοντίσκο πρότζεκτ ή διασκευόμπαντες που τραγουδούν 50% Coldplay και 50% Ελεονόρα Ζουγανέλη. Support your local αλλά και your global παικταράδες!
14°
