Επιλέγοντας το Λονδίνο για τόπο διαμονής, με εκθέσεις της σε Ντουμπάι και Νέα Υόρκη, η ξενιτεμένη «αδελφή μας» και υπότροφος του Ιδρύματος Ωνάση έχει κάθε λόγο να δηλώνει αισιόδοξη μέσα στην παγκόσμια κατήφεια.
Τα παιδιά στο σχολείο θέλουν να γίνουν γιατροί ή δικηγόροι. Σε ποια ηλικία αποφάσισες ότι θα αφιερωθείς στην τέχνη, πληρώνοντας το αντίστοιχο τίμημα;
Από τότε που με θυμάμαι στα νήπια, έλεγα ότι θα γίνω καλλιτέχνης. Τα χρόνια πέρασαν και το όνειρο έγινε πραγματικότητα. Μόνο που ποτέ δε μου είχε περάσει από το μυαλό ότι θα είμαι μόνιμη κάτοικος εξωτερικού. Ίσως αυτό να είναι το αντίστοιχο τίμημα.
Ποιον ορισμό υιοθετείς ως προς τη έννοια της τέχνης;
Η τέχνη στάθηκε ανέκαθεν ένα αίνιγμα, ένα παράδοξο. Δεν υιοθετώ έναν συγκεκριμένο ορισμό, αλλά όλους όσοι προϋπάρχουν.
Διαφάνειες, αντικατοπτρισμοί, παιδικές μνήμες, παραισθήσεις, αμνησία, κυκλικότητα ιστορίας, είναι κάποιοι από τους θεματικούς πυρήνες του έργου σου.
Το έργο μου χαρακτηρίζεται, μέσα από τις διάφορες εκφάνσεις και θεματικές, από την αναπαράσταση του σώματος σε έναν δι-υποκειμενικό χώρο, ο οποίος μεταλλάσσει την εικόνα, επιτρέποντας την κατασκευή της εμπειρίας ενός παρόντος που ξεπερνά πάντα τον εαυτό του και που έχει ως μοναδικό στόχο την ανάπτυξή του. Η φωτογραφία, ως ουσιαστικό καλλιτεχνικό υπόβαθρο, λειτουργεί ως ένα εν δυνάμει υλικό που μου επιτρέπει να υπογραμμίσω τη σχέση αυτή του ορατού με το αόρατο. Η εφεύρεση εξάλλου της φωτογραφίας δεν είναι αυτή που εμπόδισε το «παρόν» να βυθισθεί στο αόρατο της ιστορίας; Αυτήν την ιστορία την ανασύρω, την καθιστώ διαθέσιμη στον χρόνο αλλά και στην ερμηνεία του άλλου μέσα από την προέκταση του «Άλλου». Οι φθαρμένες,παλιές φωτογραφίες, ιστορίες ενός παρελθόντος που δεν ανήκουν πλέον σε κανένα, παρά στον «Άλλο», επεξεργασμένες ψηφιακά, δημιουργούν έναν εικονικό «διάλογο» μεταξύ των αναπαριστώμενων, εμού και του θεατή. Δημιουργούν, sit venio verbo, ένα είδος ρομαντικής και κοινωνικής συνεύρεσης,όπου το αντικείμενο της αναπαράστασης εξελίσσεται σε αντικείμενο της σταθερά υπό κατασκευή και ανακατασκευή πραγματικότητας. Η αναπαραγωγή της εικόνας δίνει τον λόγο σε μια επιθυμία εγκατάστασης φευγαλέων εικόνων ενός καθρέπτη που αναπαριστά την προέκτασή μας, το είδωλο αλλά και το αόρατο της επιθυμίας μας ως ένα είδος αναζήτησης τρόπων άρσης της συνεχούς φθοράς των εικόνων μέσα από τη σχέση του παρελθόντος, παρόντος και μέλλοντος.
Προς το παρόν εμβαθύνω την εικαστική μου έρευνα υπό την υποτροφία Ωνάση και επιδιώκω τη συνέχιση της καλλιτεχνικής μου πορείας με εκθέσεις σε διεθνές επίπεδο.
Όταν ζωγραφίζεις, δημιουργείς audio sculptures, video installations, ακούς μουσική; Και αν ναι, τι ήχους προτιμάς;
Ακούω τα πάντα. Από ελληνική μουσική σε διεθνή, από ηλεκτρονική σε κλασική. Αλλά ίσως αυτό που προτιμώ να είναι μια μίξη όλων αυτών των ήχων, όπως κάνει περίτεχνα ο Chapelier Fou.
Πες μου ποια έκθεση από όσες έχεις δει μέχρι σήμερα ξεχωρίζεις;
Ilya and Emilia Kabakov, «The House of Dreams», στη Serpentine Gallery του Λονδίνου το 2005.
Τι είναι αυτό που σε ενοχλεί πιο πολύ στη βρετανική σου καθημερινότητα;
Η βρετανική μου καθημερινότητα σίγουρα δε χαρακτηρίζεται από ρουτίνα, αλλά ίσως αυτό που με ενοχλεί περισσότερο να είναι ότι τη ζούμε σε fast forward, σαν να μην υπάρχει η παύση.
Για έναν καλλιτέχνη, το να επεκταθεί η δράση του έξω από την Ελλάδα είναι τόσο απαιτητικό όσο και το να δημιουργεί στο εσωτερικό.Είναι όμως εφικτό. Κοιτάμε το χάος του κόσμου και δημιουργούμε καινούργιες διαστάσεις ελπίδας.
Ευχαριστούμε τις Kalfayan Galleries για την παραχώρηση του φωτογραφικού υλικού
17°
