Άσχετο, απλώς εκεί θα ήθελα να βρισκόμουν αυτή τη στιγμή. Ή σε τραγούδι του ιδίου φυράματος, όχι απαραίτητα της Ραφαέλα Καρά, θα βολευόμουν και με Barry Manilow…
Ένα βράδυ μάς κάλεσε ο διάσημος σεφ Έκτορ Μποτρίνι (ε; ε;) στο «Cibus» στην Αίγλη, κι όταν λέω «μας», εννοώ τους σούπερ γευσιγνώστες της Αθήνας με επιπλέον τον Νίκο Ζαχαριάδη κι εμένα (που απλώς φάγαμε και λέγαμε μπούρδες. Αλλά με τρόπο. Δηλαδή δεν βουτάγαμε τα μπατζάκια μας στο κουλί(ς) ούτε πετούσαμε ο ένας στον άλλον παπαρίτσες, καμία σχέση. Μα για όνομα). Ο Μποτρίνι ετοίμαζε τότε την εκπομπή «Botrini’s project» στον Alpha, με τους πιτσιρικάδες που εκπαιδεύει για σεφ, και οι μαθητευόμενοί του φιλοτέχνησαν για μας κάμποσα πιάτα. Τα περισσότερα ήταν ωραία, μερικά υπέροχα, τα «παιδιά» συμπαθέστατα, ίσως τα έχει πάρει το μάτι σας στην τηλεόραση... Oι γευσιγνώστες προτείνανε ο καθένας από ένα εστιατόριο, όπως κάνουν οι μαμάδες στα παιδικά πάρτι, που σου προτείνουν τον καλύτερο (1) παιδίατρο, και (2) ψυχίατρο επειδή σε βλέπουν «κάπως». Μετά, με φίλο γευσιμανή αρχίσαμε να παίρνουμε σβάρνα τα φαγάδικα.
Τελευταίο είχαμε αφήσει τον Στάθη στην «Αλσούπολη» επειδή δεν βρίσκαμε τραπέζι για Παρασκευοσάββατο επί ένα μήνα. Όλοι στο δείπνο του Μποτρίνι έλεγαν τα καλύτερα για τον Μποτρίνι (εννοείται) αλλά και για τον Στάθη, που μαγειρεύει στην «Αλσούπολη». Κάποτε λοιπόν (ΞΥΠΝΗΣΤΕ Η ΓΑΛΑΡΙΑ!) βρεθήκαμε στην «Αλσούπολη», οκτώ δύσκολοι άνθρωποι, κι αν ξεχάσουμε την αρχική καθυστέρηση στο σέρβις… μείναμε πολύ ευχαριστημένοι όλοι. Φάγαμε ένα χέλι καπνιστό καταπληκτικό κι ένα σούπερ μαύρο ρύζι Καναδά με καραβιδόψυχα – αν πάτε, αυτά τα δύο να τα παραγγείλετε οπωσδήποτε. Ήπιαμε πολύ κρασί, πληρώσαμε 30 ευρώ το άτομο και φύγαμε σκασμένοι. Θα μπορούσαμε να φύγουμε εξίσου σκασμένοι και με 25 ευρώ αν δεν ξεσαλώναμε στις διπλές παραγγελίες (το χέλι, νομίζω, το πήραμε οκτώ φορές). Το μαγαζί είναι απλό, τύπου ταβέρνα, τίποτε το ιδιαίτερο σαν διακόσμηση – με καλό καιρό βέβαια η αυλή είναι μέσα στο λουλουδικό και την πρασινάδα. Το φαγητό είναι πολύ πιο πάνω από το επίπεδο μίας καλής ταβέρνας, τα πιάτα ξεκινάνε από 5 ευρώ και οι γευσιγνώστες συνάδελφοι είχανε δίκιο τελικά, απ’ όλα τα εστιατόρια που συζητήθηκαν εκείνο το βράδυ η «Αλσούπολη» έχει τοκαλύτερο φαΐ επιπέδου με τις καλύτερες τιμές.
Μπορεί κάποιος να ρωτήσει «και πού είναι το σεξ σε όλα αυτά;» και θα τον κοιτάξουμε όλοι με περιφρόνηση, που μέσα στην Κρίση κυκλοφορεί με το πουλί στο χέρι αντί να ονειρεύεται τις παραλίες της λίμνης Μαρακαΐμπο, στη Βενεζουέλα παρακαλώ. Ή αντί να τρώει/πίνει τώρα που αντέχει ακόμα. Ένα μεζέ, έστω…
Το σεξ (μια και το θυμηθήκαμε) προηγήθηκε για πολύ κόσμο που πήγε τα παιδιά του σε πάρτι στον εστέτ «Τεχνότοπο», δηλαδή όλοι αυτοί κάποτε έκαναν σεξ με αποτέλεσμα να φτιάξουν παιδάκια, αλλά έκτοτε το σεξ είναι μια γλυκιά ανάμνηση και τελος πάντων μην το παραζαλίζουμε, τα παιδικά πάρτι που θυμόμουν προ 15ετίας, σε βαβουριασμένους παιδότοπους με τα Ζουζούνια στη διαπασών και την πλαστικουίτα να σου βγαίνει απ’ τα αυτιά, αυτά τα πάρτι δεν είναι πια της μόδας (ουφ). Στον «Τεχνότοπο» η μουσική είναι ζεν, οι κοπέλες που προσέχουν τα παιδάκια έχουν έναν αέρα Φιλοθέης, οι δραστηριότητες είναι επιμορφωτικές και τα κουλουράκια που σερβίρονται με τον καφέ αφράτα. Καμία σχέση με τον παραδοσιακό «λαϊκό» παιδότοπο-λύση-απελπισίας-βροχερής-Κυριακής στον οποίο τα παιδάκια μασάνε πλαστικές καρέκλες/λαστιχένιες τσουλήθρες – συνήθως, κάποιο κυριακάτικο πρωινό που εσύ έχεις ένα χανγκόβερ σαν χόβερκραφτ. Στον «Τεχνότοπο» τα παιδάκια σου, ακόμα κι αν δεν συμμετέχουν στις πιο προχώ δραστηριότητες επειδή είναι παιδάκια-λάικες κατά βάθος… περνάνε καλά, τα χρυσά μου. Με ηρεμία, παίζουν με τις Μπάρμπι και τα εργαλεία προσπαθώντας να τους καρφώσουν τα κεφάλια στα πόδια. Τρώνε τις κοτοκροκέτες τους ευχαριστημένα, φτύνουν άλλα παιδάκια. Τώρα, πώς γίνεται τα ίδια παιδάκια να περνάνε καλά και στο γήπεδο του Απόλλωνα στη Ριζούπολη (φιλικό) και στους παραδοσιακούς πλαστικοπαιδότοπους, είναι ένα μυστήριο. Πρόκειται για παιδιά-πασπαρτού, σαν το μαϊντανό. Ή τη σφαιροποίηση των τροφίμων, που ταιριάζει λέει σε όλα τα φαγώσιμα.
Επίσης το «Cibus» στην Αίγλη είναι ωραίο, εστέτ (άντε πάλι), πολιτισμένο, κυριλέ, φωτεινό και κάθε Τετάρτη έχει menu degustation με 35 ευρώ… αλλά δεν φάγαμε το κανονικό του φαγητό εκείνο το βράδυ, δοκιμάσαμε τις δημιουργίες των μαθητών του Μποτρίνι. Ήταν ένα βράδυ με πολύ γέλιο στο εξωτικό Μαρακαΐμπο (μου την έδωσε, μάλιστα), με τρο-με-ρές συζητήσεις που δεν τις θυμάσαι καθόλου μετά, αντίστοιχες με τις συζητήσεις που έλαβαν χώρα στην «Αλσούπολη», στην «Τεχνόπολη» και σε άλλα μέρη μαγικά κι ονειρεμένα. Κυρίως όμως στο ηλιόλουστο, μακρινό Μαρακαΐμπο…
16°
