Τυχαίνει να πάω σ’ ένα μαγαζί, να χαρώ με το σέρβις, να περάσω τσίλικα, και να γράψω γι’ αυτό. Όχι την ίδια μέρα που μαζεύτηκα σπίτι μου από το μαγαζί ούτε ένα χρόνο ή ένα τέρμινο αλλά τρεις-τέσσερις βδομάδες αργότερα… και το μαγαζί να έχει κλείσει στο μεταξύ. Και να το μαθαίνω από προσβεβλημένους αναγνώστες («Μας λέτε για μέρη που έκλεισαν; Δεν ντρέπεστε; Είναι επαγγελματισμός αυτό;»)
Και λοιπόν… η Αθήνα μού αρέσει ακόμα, παρά το σημερινό χάλι της. Προσπαθώ να τη βλέπω αισιόδοξα, σαν να είναι έφηβο κοριτσάκι με ακμή, στραβά δόντια και μαλλιά-τζίβα που όμως θα στρώσει, δεν μπορεί. Μεγαλώνοντας θα γίνει άνθρωπος. Αποκλείεται να μείνει τσουράπω. Οι πλατείες της δεν πρόκειται να μπαζωθούν. Οι μετανάστες σιγά-σιγά θα ενσωματωθούν στην πόλη και θα πάψουν να τη σιχαίνονται όλοι. Ακόμα και οι πολιτικοί, που τη διασχίζουν με φιμέ αμαξάρες και σοφέρ που έχουνε φιλήσει σώβρακα για να πιάσουν αυτό το πόστο.
Π.χ., Παγκράτι: κάποτε εδώ έμεναν όλοι οι αξιοπρεπείς γκόμενοι της Αθήνας. Ήθελα την καλή πλευρά, το ωραίο πάρκο/αλσύλλιο με την καταπράσινη παιδική χαρά στη στάση «Άλσος» του λεωφορείου 054 επί της Σπύρου Μερκούρη, ας πούμε. Ή τις σκάλες στη γωνία Πρόκλου και Πρωταγόρου, που είναι ωραίες παλιές σκάλες, το παλιό σπίτι στην Κρησίλα και Πυργοτέλους που κατοικείται ακόμα και εξακολουθεί να είναι ωραίο. Αλλά η πλατεία Παγκρατίου ζώνεται γύρω-γύρω με σκοτεινές βιτρίνες, γκράφιτι πάνω στις σκονισμένες τζαμαρίες και άδεια μαγαζιά. Όσα μένουν ανοιχτά έχουν προσφορές κι έναν αέρα εγκατάλειψης, σα να μην αξίζει τον κόπο να αλλάξουν την τέντα (πού λεφτά;) ή έστω να σκουπίσουν το πεζοδρόμιο (ποιος χέστηκε). Κομμωτήρια, υδραυλικοί, ηλεκτρολόγοι και μερικά καφενεία, που έχουν ξεπεράσει την «καφετέρια» κι έχουν γίνει παραδοσιακοί καφενέδες, λαχανί αυτοκόλλητα παντού με ΕΝΕΧΥΡΟΔΑΝΕΙΣΤΗΡΙΟ και ΑΓΟΡΑΖΩ ΠΑΛΙΑ ΚΟΣΜΗΜΑΤΑ αντί να σε παρηγορούν, σε κάνουν να ανατριχιάζεις. Δεν είναι αυτή η πόλη. Δεν είναι μια πόλη που σε σταματάνε στο δρόμο τσαμπουκαλεμένοι άνεργοι/πεινασμένοι/πικραμένοι να σου ζητήσουν «ελεημοσύνη» σκουντώντας σε προς τον τοίχο. Δεν είναι η πόλη που δέρνουν τις γιαγιάδες για να τους πάρουν τη σύνταξη. Δηλαδή, αν έγινε έτσι η ίδια πόλη που μας αρέσει κατά τα άλλα… πότε πρόλαβε; Και τόσο πολύ ξεπατώθηκε ενώ εμείς κοιτάζαμε αλλού;
Ανεβοκατεβαίνω τη σκοτεινή Κηφισίας με το μακρουλό λεωφορείο 550 κι ακούω μέσα τον κόσμο να λέει για το επίδομα ανεργίας, που δεν το πήρε επειδή έλειπε ένα χαρτί. Για τον ΟΑΕΔ που στήθηκε απ’ έξω κάποια από τις 6 και στις 11 της είπανε να ξαναπάει σ’ ένα μήνα. Για το ΙΚΑ Τάδε που δεν εξυπηρέτησε καθόλου σήμερα. Για δόσεις Εφορίας που δεν θα πληρωθούν, ενοίκια που δεν δίνονται, τιμολόγια που κόβονται με ΦΠΑ αλλά δεν εισπράττονται. Πληρώνεις το ΦΠΑ εσύ με την απόδειξη ή το τιμολόγιο για λεφτά που δεν έχεις εισπράξει, τα ξέρετε….
Ε, και μετά γράφω για μαγαζιά που κλείνουν και αντί να διαμαρτυρηθεί ο αναγνώστης ότι ΚΛΕΙΝΟΥΝ ΤΑ ΔΥΣΤΥΧΑ, διαμαρτύρεται που έχουμε μείνει ανενημέρωτοι.
Κι είναι «του τρελού» ώρες-ώρες να βλέπω την Αθήνα σε αποσύνθεση αλλά να ψάχνω τη μία γωνία, τη μία στρογγυλή υποψία φρεσκαδούρας. Ένα μαγαζί, ένα μπαρ, ένα εστιατόριο, ένα οτιδήποτε; Μια καλή κουβέντα, μια κοπέλα που δίνει τη θέση της στο 550 σε κάποια γιαγιά; Μια γιαγιά που δεν σκουντάει με μίσος τους διπλανούς της στη στάση; Μια στάση που δεν είναι κατουρημένη; Τι;
Καλά, ας ξεκολλήσω, ορίστε δύο όμορφα μέρη που πήγα, όχι χθες ούτε προχθές, κι απ’ ό,τι τσέκαρα (στο παλιο-ίντερνετ) κλωτσάνε ακόμα. Το “Closer” ήτανε κάποτε στη Σίνα και χάρηκα όταν μπήκα λες και ξανάβλεπα παλιό κολλητό: οι μουσικές του τέλειες, ροκιές απ’ αυτές που λένε «εναλλακτικές» (=τα πάντα. Σε ροκ όμως). Το ντεκόρ εστέτ, με εξώφυλλα δίσκων στους τοίχους και σωστή σχέση φωτός/σκοταδιού που φτιάχνει ατμόσφαιρα, moody. Πήγα αργά και γινόταν χαμός, διάσημοι ντιτζέι παίζουν κατά καιρούς, μαζεύονται οι μουσικοί μετά τις συναυλίες και δεν είναι μόνο Έλληνες (μουσικοί) αλλά και φίρμες από άλλα κράτη. Το ποτό κάνει 6 ευρώ, είναι στρέιτ, δεν νιώθεις μεγάλος όσο χρονών κι αν είσαι, πράγμα περίεργο, και οι μικροί (λέει) δεν νιώθουν μικροί, άκου τώρα. Το “Closer” πρέπει να ’χει δέκα χρόνια ιστορία τουλάχιστον και κρατάει καλά, του ευχόμαστε να τα χιλιάσει.
Στο “Use” επίσης είχα ξαναπάει: είναι πεταχτούλι, με τραπεζάκια έξω, στη μεγάλη παράδοση του street bar που ξεκίνησε πριν αιώνες το “BrightSue”, μετά το “City” και τα υπόλοιπα του πεζόδρομου στο Κολωνάκι, και τέλος το “Tribeca” με τα διπλανά του στη Σκουφά. Κι εδώ η μουσική «παίζει», με funky ύφος (που ακούγεται πολλλλύ μπανάλ αλλά δεν είναι, απλώς δεν βρίσκω άλλη λέξη…). Ποτό 6 ευρώ επίσης. Ουφ. Είναι κι άλλα ωραία, έξυπνα, ενδιαφέροντα μέρη στην Αθήνα – που κάποτε ήταν ωραία και έξυπνη, και δεν μπορεί, θα ξαναγίνει αν μη τι άλλο ενδιαφέρουσα…
14°
