Η ιστορία των απεργιών πείνας των αιτούντων άσυλο ξεκίνησε κάπου στα τέλη Αυγούστου, έξω από τα γραφεία της Ύπατης Αρμοστείας για τους Πρόσφυγες, όταν δύο εκ των Ιρανών απεργών πείνας είχαν ήδη συμπληρώσει τη 36η ημέρα και μαζί τους άλλοι πέντε ή έξι περί τις 14-17 ημέρες. Καθ’ όλο το διάστημα της απεργίας ο εκ της Πολιτείας αντίλογος ήταν ότι η νομοπαρασκευαστική για το πολιτικό άσυλο είναι σε εξέλιξη και θα έπρεπε να περιμένουν. Οι μέρες όμως κυλούσαν και η ζωή των απεργών πείνας κινδύνευε. Έτσι, αποφασίστηκε ύστερα από τρεις ημέρες επώδυνων διαπραγματεύσεων να ικανοποιηθούν τα αιτήματά τους, τα οποία δεν ήταν άλλα από το εξής ένα: να εξεταστούν άμεσα τα αιτήματα ασύλου τους (τα οποία εκκρεμούσαν από τρία έως και πέντε χρόνια). Όχι μόνο η σωματική αλλά και η ψυχική τους υγεία ήταν κλονισμένη και δεν υπήρχε άλλη δυνατότητα διαπραγμάτευσης. Πράγματι, εκεί, μέσα στο κατακαλόκαιρο ενεργοποιήθηκε η επιτροπή ασύλου του παρελθόντος πια Προεδρικού Διατάγματος και εξετάστηκαν οι αιτούντες. Η επιτροπή απεφάνθη στο μικρότερο δυνατό χρονικό διάστημα. Ενδεικτικό του μη εκβιασμού τους ήταν η άρνησή τους να παραλάβουν το πολιτικό άσυλο (που η επιτροπή έκρινε πως δικαίως έπρεπε να τους δοθεί), να λύσουν την απεργία και να διακομισθούν σε νοσοκομείο.
Ένας από τους Ιρανούς μάλιστα που βρίσκονταν στην πιο κρίσιμη κατάσταση έλεγε «στη χώρα μου απλώς θα με φυλακίζανε, εδώ, όμως, στη δημοκρατική Ευρώπη, έφτασα στο σημείο να χάσω τη ζωή μου για να μου αναγνωρίσουν το δικαίωμα να ζήσω … τώρα δεν το θέλω πια το άσυλο, θέλω να πεθάνω.. ντρέπομαι… » λίγο πριν αποσυρθεί για πάντα … κι ήταν η Εκκλησία της Ελλάδος που βοήθησε ώστε να επανακτήσει την πίστη του στη ζωή και να λύσει την απεργία.
Έκτοτε περάσανε αρκετοί μήνες και διάφορες απεργίες πείνας λάμβαναν χώρα στα πέριξ. Κι όλες αντιμετωπίζονταν με πανομοιότυπο τρόπο, με έκτακτες επιτροπές, καθώς η νομοπαρασκευαστική επιτροπή για το πολιτικό άσυλο και οι λοιπές διαδικασίες είχαν και δικαίως ίσως το δικό τους ρυθμό. Κι οι μόνοι που ασχολούνταν με το ζήτημα ήταν η αστυνομία – με τις ελάχιστες δυνατότητες που εκ του χαρτοφυλακίου διαθέτει: να τρέχει πίσω από το πρόβλημα.
Κι η μέρα που πολύ αναμέναμε έφτασε: υπεγράφη το Προεδρικό Διάταγμα για την εξέταση των (45.000) αιτημάτων ασύλου. Υπεγράφη μεν αλλά μήτε εφαρμόστηκε (ακόμα), μηδέ «επικοινωνήθηκε». Και για το πρώτο υπάρχει ίσως εξήγηση καθώς δεν είναι εύκολο να οργανωθούν και να στελεχωθούν καταλλήλως οι υπηρεσίες, και μάλιστα την παρούσα περίοδο ενός νομοθετικού «οργασμού», εκ των πραγμάτων αναγκαίου. Το δεύτερο όμως ανήκει στα κυβερνητικά παράδοξα, αντίστοιχο του οποίου ήταν και η μη επαρκής ενημέρωση για τη δυνατότητα άσκησης εκλογικών δικαιωμάτων των αλλοδαπών στις δημοτικές εκλογές, με αποτέλεσμα ελάχιστοι να είναι αυτοί που ενημερώθηκαν και εν τέλει άσκησαν το εκλογικό τους δικαίωμα.
Ομοίως, την περασμένη εβδομάδα ψηφίστηκε και ένας ακόμα νόμος- για τη σύσταση της ανεξάρτητης Υπηρεσίας Ασύλου, τα Κέντρα Πρώτης Υποδοχής και την κάρτα της υπό ανοχής διαμονής. Και ομοίως, δεν «επικοινωνήθηκε». Πρόκειται για ένα διόλου ελληνικό πολιτικό φαινόμενο, δεδομένου ότι οι κυβερνήσεις μας συνήθως τάζουν και ουδέποτε πράττουν. Στην προκειμένη περίπτωση όμως συνέβη ακριβώς το αντίθετο. Ενώ στη Βουλή ψηφίζονταν ιστορικής σημασίας νόμοι για το μεταναστευτικό/ προσφυγικό, εκτός Βουλής ουδείς το γνώριζε. Και μάλιστα την περίοδο που συνέβαιναν όλα αυτά, στην επικαιρότητα δέσποζε η συζήτηση για τους φράχτες, τα πλωτά κελιά και τις πλαστικές σφαίρες, η οποία ρητορική φυσικά και φέρει μια κάποια ευθύνη για την κατάσταση στη Νομική σήμερα. - Δεν θυμάμαι να είδα κανένα πρωτοσέλιδο για τη νομοθετική επανάσταση στο ζήτημα του πολιτικού ασύλου. Δεν αντιλήφθηκα καμία εκπομπή για την εξέχουσας σημασίας δημιουργία των κέντρων υποδοχής.
Και κάπως έτσι φτάσαμε στην περίφημη απεργία πείνας των τριακοσίων. Την εβδομάδα μάλιστα που το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων καταδίκασε το Βέλγιο για την επιστροφή αιτούντα άσυλο στην Ελλάδα στο πλαίσιο του Κανονισμού Δουβλίνο ΙΙ και στην πραγματικότητα σήμανε την de jure κατάρρευση του Κανονισμού αυτού.
Η δε επικρατούσα δημόσια συζήτηση των ΜΜΕ είναι κατά το σύνηθες εκτός θέματος:
Είναι ή δεν είναι υποκινούμενη η απεργία; - προφανώς και είναι, και μάλιστα με περισσή α-νοησία και αναλγησία καθώς όχι μόνο δεν αντιλήφθηκαν την παγίδα του πανεπιστημιακού ασύλου… αλλά μήτε την, έστω ακούσια, συμμετοχή τους στην εκμετάλλευση του μετανάστη… όμως … αυτό είναι το θέμα μας;
Να γίνει ή να μην γίνει άρση του πανεπιστημιακού ασύλου; - η άρση του πανεπιστημιακού άσυλου για τη σύλληψη των αιτούντων άσυλο και ως εκπεφρασμένη πρόταση είναι ακατάληπτη. Εάν το Πανεπιστημιακό άσυλο στην ιστορία της Μεταπολίτευσης απέκτησε ποτέ χρηστική αξία είναι οπωσδήποτε τώρα.
Συμφωνεί η ΠΑΣΠ και διαφωνεί η ΔΑΠ ή μήπως το αντίθετο; - άνευ σχολιασμού.
Και παραλλήλως, οι Υπουργοί να συνεδριάζουν με τον Πρωθυπουργό (ωσάν να είναι ποτέ δυνατόν αυτά τα θέματα να αντιμετωπιστούν σε επίπεδο Υπουργών δίχως διαμεσολαβητές και εμπειρογνώμονες), οι Πρυτανικές Αρχές να διαπληκτίζονται με την Αστυνομία, το ΚΚΕ με το ΣΥΡΙΖΑ, το ΛΑΟΣ με τη ΝΔ, η ΠΑΣΠ με τη ΔΑΠ, κοκ. Κι η απόφαση ελήφθη: να συνεχιστεί η απεργία πείνας αλλά σε άλλο χώρο, …λες και το μοναδικό ζήτημα που ετέθη είναι ο χώρος που θα πεθάνουν κι όχι η καθεαυτή κραυγή.
Κι εν τω μεταξύ οι πολίτες της Αθήνας αδυνατώντας να αντιληφθούν το λόγο που προκαλεί τόση αναστάτωση η «κατάληψη» της Νομικής από 300 αιτούντες άσυλο ενώ είναι αποδεκτή η εγκατάλειψη του ιστορικού κτηρίου εντός του οποίου κάθε βράδυ βρίσκουν κατάλυμα (γηγενείς) άστεγες ψυχές,… εγκαταλείπουν επίσης μνήμη, λογική και εαυτό στην αγκαλιά του ΛΑΟΣ και της Χρυσής Αυγής … σε σημείο μάλιστα που κάποιοι να αναρωτιούνται σχολιάζοντας το χιτλερικό χαιρετισμό στο δημοτικό συμβούλιο: «και τι μας νοιάζει πως χαιρετά ο καθένας;» … κι ο εκφασισμός καλά κρατεί…
Κι όλα αυτά θα μπορούσαν, και μπορούν ακόμη, να αντιμετωπιστούν με έναν απλό τρόπο: με την επίσημη ενημέρωση της Πολιτείας για το έργο και τις προθέσεις της, μέσω διαμεσολαβητών φυσικά. Εκτός κι αν δεν σκοπεύει να εφαρμόσει τα όσα νομοθέτησε.
15°
