Ένα Σάββατο απόγευμα μόλις δρόσισε ο καιρός πήρα τηλέφωνο κάμποσα εστιατόρια ψάχνοντας τραπέζι (για έξι άτομα, αν αναρωτιέστε)… και κανένας δεν θα πέσει από τα σύννεφα που δεν βρήκα τίποτε, πουθενά: τα κυριλέ ήτανε κλεισμένα, με ειρωνικό ύφος και υπότιτλο «μα είστε στα καλά σας, σαββατιάτικα περιμένετε να βρείτε τραπέζι, Ασημαντόπουλοι; Είστε και έξι, τρομάρα σας;» Τα μεσαία φαγάδικα, μη-κυριλέ και χωρίς φιρμάτο σεφ αλλά με αξιοπρεπή κουζίνα, κι αυτά ξεχειλίζανε («μπορεί να έχουμε κάτι στις 12 για δύο άτομα, αν στριμωχτείτε…»), και τα φθηνά-κάτω-των-18 ευρώ-το-άτομο, δεν έκανα καν τον κόπο να τα πάρω τηλέφωνο («χαχαχα, μα είστε στα καλά σας», κ.λπ. κ.λπ. – το έχω εμπεδώσει από τα περσινά Σάββατα). Το περίφημο «10% του ελληνικού λαού» (και όχι 1%) που περνάει μέγκλα, που δεν έχει πάθει ούτε λόξυγκα από την Κρίση, βγαίνει με τρέλα τα Σάββατα για φαγητό, πολλές φορές και για ποτό ή μπουζούκι ή ρεμπετάδικο. Σου φαίνεται σόκιν όταν το παρατηρείς, αλλά η Αθήνα είναι μεγάλη πόλη, οι Αθηναίοι μετακινούνται τα Σάββατα επειδή είναι μπόλικοι οι «του 10%», κι άμα προσθέσεις άλλο ένα 10% πιτσιρικάδες που μένουν με τους γονείς και μαδάνε συντάξεις παππούδων, το γέμισες το φαγάδικο. Το μπαρ και το μπουζούκι έχει υπερχείλιση. Πράγμα υπέροχο – σε όλες τις εποχές, δεν είχανε όλοι οι Αθηναίοι τα λεφτά να βγούνε το σαββατόβραδο (εκτός από τα 90s που το 10% των εξοδούχων είχε φτάσει στο 80% και θα συνέχιζε να ανεβαίνει αν δεν αποφάσιζαν να το συμμαζέψουν οι δυνάμεις του σκότους. Ε μα είχε ξεσαλώσει πια…)
Ανοίγουμε τη σεζόν «στον Τσέχο», στο τσέχικο εστιατόριο «Βοημία», και αυτό κάναμε φέτος – για καλή μας τύχη ακυρώθηκε ένα τραπέζι επειδή γεννούσανε αυτοί που το είχανε κλείσει, και θυμήθηκα πόσο ζημιά είναι να είσαι έγκυος και να πηγαίνεις για φαγητό στη «Βοημία»: σου τρέχουνε τα σάλια και ανακαλύπτεις (βογκώντας…) εκκεντρικούς συνδυασμούς γεύσεων που δεν είχες φανταστεί ως μη-έγκυος. Ακόμα μεγαλύτερη ζημιά είναι να σπάσουν τα νερά σου πριν προλάβεις το φαγητό στη «Βοημία», οπότε χάνεις την αγγουροσαλάτα και τη μεγαλόπρεπη πάπια-αλά-Τσέχος.
«Τσέχο» αποκαλούμε τον Κώστα, που έχει τη «Βοημία» και φιλοτεχνεί τα περισσότερα πιάτα: είναι όντως από την Τσεχία, με ελληνική καταγωγή και ταλέντο στην μαγειρική, που δεν ξέρω αν είναι Υψηλή ή Μεσαία, πάντως είναι πολύ-πολύ ορεκτική. Ζουμερή, αφράτη, ξεροψημένη μαγειρική σαν την πάπια, ή τη φραγκόκοτά του. Σαν τα μπιφτέκια, τα σνίτσελ και τα λουκάνικά του – που όλα σε διαβεβαιώνει ότι είναι «πανάλαφρα, διαίτης!» ενώ τα βλέπεις να ετοιμάζονται να εγκατασταθούνε στα σωσίβιά σου με ύπουλο, πλην όμως απολαυστικό τρόπο…
Μου αρέσει η «Βοημία» γιατί δεν έχει τίποτα το δήθεν. Δεν την έχει ψωνίσει ποτέ, δεν πάει να σε ψήσει ότι είσαι/είναι κάτι το σπέσιαλ – ακόμα κι όταν τα πιάτα είναι σπέσιαλ. Εμπνευσμένα. Είναι χειμωνιάτικα βέβαια, με τηγανητά, πανέ, σωταρισμένα και παραγεμιστά πράγματα που τα τρως με ευχαρίστηση συμπληρώνοντας σαλάτες, για να αισθάνεσαι ενάρετος. Όχι που δεν κοροϊδεύεις τον άνθρωπό σου/την Εφορία/την τράπεζα, αλλά που τρως και μερικά ζαρζαβατικά, να μην είναι μοναχικά τα λουκάνικα…. Εκτός που η σαλάτα με το πορτοκάλι και η αγγουρο-γιαουρτοσαλάτα είναι αριστουργήματα…
Οι τιμές είναι οκέ (€20, βαριά €25 το άτομο με κρασί ή τσέχικη μπίρα) γιατί η ποιότητα είναι σούπερ (πού να βρίσκω άλλη λέξη τώρα;) και οι ποσότητες τεράστιες – η «μία μερίδα» του Τσέχου είναι δύο κανονικές μερίδες. Η ατμόσφαιρα είναι ζεστή, φασιαριόζικη και χαλαρωτική: ξεχνάς τη μέρα που ρημαδο-έφυγε και όλα όσα έχεις στην κεφάλα σου. Συγκεντρώνεσαι στο ωραίο σου φαγητό και στην ωραία σου παρέα, που την εκτιμάς όλο και περισσότερο.
Το άλλο εξαιρετικό-ανακάλυψη των τελευταίων ημερών είναι το «ΣΧΑΡΑκίρι», ψητοπωλείο με απλό σκεπτικό: καθαρά, φρέσκα κρέατα ψημένα στη σχάρα. Τα σουβλάκια του, χοιρινά, μοσχαρίσια ή κοτοπουλίσια, οι μπριζόλες και τα λουκάνικα, τα πάντα είναι πεντανόστιμα χωρίς καμιά τζιριτζάντζουλα. Όλα τα πιάτα χαρακτηρίζονται από την ίδια απλότητα, την ίδια σχεδόν βουνίσια αντιμετώπιση – αλάτι-λεμόνι-ρίγανη, όξω από την πόρτα. Έχει ανοίξει εδώ και κάνα χρόνο, δεν θα βρείτε κριτικές και παρουσιάσεις στο ίντερνετ αλλά αξίζει τον κόπο – οι τιμές είναι χαμηλές, ακόμα κι αν δεν είσαι στο 10% (€15…).
Το «ΣΧΑΡΑκίρι» είναι στη Μεταμόρφωση και γεμίζει με κόσμο από διάφορες περιοχές της Αττικής που έχει μάθει, στόμα με στόμα, κανονικά, ότι τα σουβλάκια του λένε, ή και τραγουδάνε ακόμα. Κι αυτό το μαγαζί δεν έχει καμιά δηθενιά – μην παρασύρεστε από το έξυπνο όνομα: ξαναλέω, είναι απλό, προσιτό και νόστιμο.
Με τούτα και με κείνα ξεκινάει το δεύτερο μισό του φθινοπώρου, με τα αδιάβροχα και τις μπότες που κατεβάζουμε από πατάρια, ανεβάζουμε από υπόγεια ή απλώς ξεσκονίζουμε στο μπαλκόνι, όπου τις κάτσαμε όλο το καλοκαίρι να τις κουτσουλάνε τα πετούμενα…
17°
